ساقیا در ساغر هستی شراب ناب نیست

و آنچه در جام شفق بینی به جز خوناب نیست

زندگی خوشتر بود در پردهٔ وهم و خیال

صبح روشن را صفای سایه مهتاب نیست

شب ز آه آتشین یک دم نیاسایم چو شمع

در میان آتش سوزنده جای خواب نیست

مردم چشمم فرومانده‌ست در دریای اشک

مور را پای رهایی از دل گرداب نیست

خاطر دانا ز طوفان حوادث فارغ است

کوه گردون سای را اندیشه از سیلاب نیست

ما به آن گل از وفای خویشتن دل بسته ایم

ورنه این صحرا تهی از لالهٔ سیراب نیست

آنچه نایاب است در عالم وفا و مهر ماست

ورنه در گلزار هستی سرو و گل نایاب نیست

گر تو را با ما تعلق نیست ما را شوق هست

ور تو را بی ما صبوری هست ما را تاب نیست

گفتی اندر خواب بینی بعد از این روی مرا

ماه من در چشم عاشق آب هست و خواب نیست

جلوهٔ صبح و شکرخند گل و آوای چنگ

دلگشا باشد ولی چون صحبت احباب نیست

جای آسایش چه می جویی رهی در ملک عشق

موج را آسودگی در بحر بی پایاب نیست

رهی معیری

تا گریزان گشتی ای نیلوفری چشم از برم

در غمت از لاغری چون شاخهٔ نیلوفرم

تا گرفتی از حریفان جام سیمین چون هلال

چون شفق خونابهٔ دل می‌چکد از ساغرم

خفته ام امشب ولی جای من دل سوخته

صبحدم بینی که خیزد دود آه از بسترم

تار و پود هستیم بر باد رفت اما نرفت

عاشقی ها از دلم دیوانگی ها از سرم

شمع لرزان نیستم تا ماند از من اشک سرد

آتشی جاوید باشد در دل خاکسترم

سرکشی آموخت بخت از یار یا آموخت یار

شیوه بازیگری از طالع بازیگرم ؟

خاطرم را الفتی با اهل عالم نیست نیست

کز جهانی دیگرند و از جهانی دیگرم

گر چه ما را کار دل محروم از دنیا کند

نگذرم از کار دل وز کار دنیا بگذرم

شعر من رنگ شب و آهنگ غم دارد رهی

زانکه دارد نسبتی با خاطر غم پرورم

رهی معیری

لاله دیدم روی زیبا تو ام آمد بیاد

                        شعله دیدم سرکشی های تو ام آمد بیاد

سوسن و گل آسمانی مجلسی آراستند

                        روی و موی مجلس آرای تو ام آمد بیاد

بود لرزان شعله شمعی در آغوش نسیم

                        لرزش زلف سمنسای تو ام آمد بیاد

در چمن پروانه ای آمد ولی ننشسته رفت

                        با حریفان قهر بی جای تو ام آمد بیاد

از بر صید افکنی آهوی سرمستی رمید

                        اجتناب رغبت افزای تو ام آمد بیاد

پای سروی جویباری زاری از حد برده بود

                        های های گریه در پای تو ام آمد بیاد

شهر پرهنگامه از دیوانه ای دیدم رهی

                        از تو و دیوانگی های تو ام آمد بیاد

رهی معیری

سزای چون تو گلی گر چه نیست خانۀ ما

بیا چو بوی گل امشب به آشیانۀ ما

تو ای ستارۀ خندان کجا خبر داری؟

زنالۀ سحر و گریۀ شبانۀ ما

چو بانگ رعد خروشان که پیچد اندر کوه

جهان پر است ز گلبانگ عاشقانۀ ما

نوای گرم نی از فیض آتشین نفسی است

زسوز سینه بود گرمی ترانۀ ما

چنان زخاطر اهل جهان فراموشیم

که سیل نیز نگیرد سراغ خانۀ ما

به خنده رویی دشمن مخور فریب رهی

که برق ، خنده کنان سوخت آشیانۀ ما

رهی معیری

                        چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم

                        تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم

                        تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی

                        من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در سینۀ سوزانم مستوری و مهجوری

                        در دیدۀ بیدارم پیدایی و پنهانی

من زمزمۀ عودم تو زمزمه پردازی

                        من سلسلۀ موجم تو سلسله جنبانی

از آتش سودایت دارم من و دارد دل

                        داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم

                        کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت ؟

                        روی از منِ سر گردان شاید که نگردانی

رهی معیری

همه شب نالم چون نی

            که غمی دارم ، که غمی دارم

                                    دل و جان بردی امّا

                                                نشدی یارم ، یارم

با ما بودی ، بی ما رفتی

            چون بوی گل به کجا رفتی

                        تنها ماندم ، تنها رفتی

چو کاروان رود ،

فغانم از زمین ، بر آسمان رود

                        دور از یارم ، خون می بارم

فتادم از پا ز ناتوانی ،

            اسیر عشقم ، چنان که دانی

                        رهایی غم نمی توانم ،

                                    تو چاره ای کن ، که می توانی

گر ز دل بر آرم آهی

            آتش از دلم ریزد

                        چون ستاره از مژگانم

                                    اشک آتشین ریزد

چو کاروان رود ،

فغانم از زمین ، بر آسمان رود

                        دور از یارم ، خون می بارم

نه حریفی تا با او غم دل گویم

            نه امیدی در خاطر که تو را جویم

ای شادی جان ، سرو روان ، کز بر ما رفتی

            از محفل ما ، چون دل ما ، سوی کجا رفتی

                                                تنها ماندم ، تنها رفتی

به کجایی غمگسار من ؟

            فغان زار من بشنو باز آ ، باز آ

                        از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو باز آ ،

باز آ سوی رهی

            چون روشنی از دیده ما رفتی

                                    با قافله باد صبا رفتی

                                                            تنها ماندم

                                                                        تنها رفتی

رهی معیری

چون شمع نیمه جان به هوای تو سوختیم

با گریه ساختیم و به پای توسوختیم

اشکی که ریختیم به یاد تو ریختیم

عمری که سوختیم برای تو سوختیم

پروانه سوخت یک شب و آسود جان او

ما عمر ها ز داغ جفای تو سوختیم

دیشب که یار انجمن افروز غیر بود

ای شمع تا سپیده به جای تو سوختیم

کوتاه کن حکایت شبهای غم رهی

کز برق آه و سوز نوای تو سوختیم

رهی معیری