کتمان نباید کرد،

      در این عکسها پیداست

من بعد از آن پاییز هم خندیده ام گهگاه!

خندیده ام، یا از ته دل

         یا دست دور گردن فرد بغل دستی

                     با گفتن یک "سیب" ناقابل

خندیده ام اما تو میدانی

                   من بعد از آن پاییز تنهایم

خندیده ام اما تو میدانی

                  در عکسهای دسته جمعی نیز تنهایم

محمدمهدی سیار

غرولند این مسافر

            غرولند آن مسافر 

                        قر و اطوار عروسکان عابر

غم نان ، غم گرانی

            غم آلودگی هوا
                        و حال و روز کشور

همه را 

      به جز غم تو

                        همه را جواب کردم...

تو نبودی
و مسافر کش پیر ، باز خندید

                        که کرایه را دوباره

                                    دو نفر حساب کردم

محمدمهدی سیار

دل خوش نمی‌شوم به نسیم موافقی
                        چندان كه در میانه گرداب قایقی

گیرم كه ابر كوچكی از روی اتفاق
                        بر سینۀ كویر ببارد دقایقی

از ریشه خشكم، از برم ای رود، دور شو!
                        جریان بگیر پای درختان لایقی

انگار شاعران جهان راست گفته‌اند
                        یك قصه بیش نیست سرانجام عاشقی

طوفان شروع می‌شود آن دم كه یك نسیم
                        در رهگذار خویش ببیند شقایقی

محمدمهدی سیار

هر که دیده ست مرا گفته غمی با من هست
                        غمی آواره که در هر قدمی با من هست

در دلم هر طرفی مجلس ذکری برپاست
                        حاجت و روضه به قدر حرمی با من هست

سر مویی دلم آشفته گیسویی نیست
                        گیسویی نیست ولی پیچ و خمی با من هست

میخرم از همگان تا بفروشم به خودمپ
                        تا بخواهید غم از هر قلمی با من هست

شده در هر نفسم شکر دو نعمت واجب
"                       آه" در هر دمی و بازدمی با من هست

محمدمهدی سیار

هنوز مثل زمین در طواف خورشیدم
                        ولی زمین نشدم،گرد خود نچرخیدم

حکایت من و باران که میگریست یکیست
                        از آسمان به زمین کرده اند تبعیدم

مرور میکنم این سالهای هجری را
                        پر از تلاقی ماه محرم و عیدم

بگو به باد که من آفتابگردانم
                        جز آفتاب به ساز کسی نرقصیدم

گل محمدی ام من،سلامم و صلوات
                        ولی سراپا تیغم اگر بچینیدم!

ستارگان سحر پیشمرگ خورشیدند
                        ستاره سحرم پیشمرگ خورشیدم

محمدمهدی سیار

کجاست خانه من؟ هر چه هست اینجا نیست
                        یکی به ماه بگوید که راه پیدا نیست

غریب نیست به چشم من آسمان و زمین
                        ولی نه ...شهر و دیار من این طرف­ها نیست

نشسته گرد سفر روی شانه روحم
                        رفیق راه من این جسم بی سر و پا نیست

تمام شهر به تعبیر خواب سرگرمند
                        کسی معبر بیداری من اما نیست

کسی نگفت سوال جوابهایم را
                        به جمله ها خبری از چرا و آیا نیست

ز ریگ ریگ بیابان شنیده زخم زبان
                        حریف درد دل رود غیر دریا نیست

ای دل تو که مستی - چه بنوشی چه ننوشی-
                        با هر می نا پخته نبینم که بجوشی

این منزل دلباز نه دزدی ست نه غصبی
                        میراث رسیده ست به ما خانه به دوشی

دلسردم و بیزار از این گرمی بازار
                        غمهای دم دستی و دلهای فروشی

رفته ست ز یاد آن همه فریاد و نمانده ست
                        جز چند اذان چند اذان در گوشی

نه کفر ابوجهل و نه ایمان ابوذر
                        ماییم و میانمایگی عصر خموشی

ما شاعرکان قافیه بافیم و زبان باز
                        در ما ندمیده ست نه دیوی نه سروشی

محمدمهدی سیار