اول ... یک جمله بگویم !

راستش

گاهی از شدت علاقه به زندگی

              حتی سنگ ها را هم می بوسم،

                                                    کلمه ها را

                                                              کتاب ها را

                                                                        آدم ها را ...!

دارم دیوانه می شوم از حلول ، 

            از میل حلول در هر چه هست

                                    در هر چه نیست

                                                در هر چه که هر چه

                                                                        چه ...!

و هی فکر می کنم ، 

            مخصوصا به تو فکر می کنم ،

                                    آنقدر فکر می کنم

                                       که یادم می رود به چه فکر می کنم.

به تو فکر می کنم

مثل مومنی که به ایمانِ باد و به تکلیف بید ،

                                            به تو فکر می کنم

مثل مسافر به راه

            مثل علف به ابر

                        مثل شکوفه به صبح وُ  

                                                مثل واژه به شعر .

به تو فکر می کنم

مثل خسته به خواب و نرگس به اردیبهشت ،

به تو فکر می کنم 

مثل کوچه به روز 

            مثل نوشتن به نی  

                        مثل خدا به کافر خویش و

                                    مثل زندان به زندگی.

به تو فکر می کنم

مثل برهنگی به لمس وُ تن به شست و شو .

به تو فکر می کنم

            مثل کلید به قفل 

                        مثل قصه به کودک 

                        مثل پری به چشمه وُ پسین به پروانه .

به تو فکر می کنم

مثل آسمان به ستاره وُ ستاره به شب . 

به تو فکر می کنم 

            مثل اَبونواس به می

                        مثل نقطه به خط 

                        مثل حروف الفباء به عین 

                                    مثل حروف الفباء به شین

                                                مثل حروف الفباء به قاف .

همین !

هر چه گفتم

انگار انتظارِ آسان رسیدن به همین سه حرف ِ آخر بود .

حالا باید بخوابم

فردا باز هم به تو فکر خواهم کرد

            مثل دریا به ادامه ی خویش .

سید علی صالحی

آرام باش ،

            حوصله کن ،

 آب های زودگذر ،

     هیچ فصلی را نخواهند دید ،

                     از ریگ های ته جویبار شنیده ام .

مهم نیست 

که مرا  از ملاقات ماه و

         گفت و گوی باران بازداشته اند .

من

برای رسیدن به آرامش

   تنها به تکرار اسم تو بسنده خواهم کرد ...

حالا آرام باش

 همه چیز درست خواهد شد ...

سید علی صالحی

تلخ منم ؛

همچون چای سرد

که نگاهش کرده باشی

             ساعات طولانی و ننوشیده باشی !

تلخ منم ;

چای تلخ . . .  

که هیچ کس ندارد هوسش را .

سید علی صالحی

من از جاده‌ها، کوه‌ها، کلمات
از دریاها و دشنام‌های بسیاری گذشته‌ام.

( می‌گویند وقتی مصیبت ماه
از حد تاریک‌ترین شب ناجور می‌گذرد،
دیگر هیچ ستاره‌ای
بر مزار مردگان ما گریه نخواهد کرد. (

دروغ می‌گویند
تا تو تمام سهم من از ثروت سپیده‌دمی
کوه و جاده و دریا چیست
دریا و دشنام و کلمه کدام است
من خودم این حروف مُرده را
به مزامیر زندگی باز خواهم گرداند.

من عطر آلوده به روز را می‌شناسم
سرمنزل دور جاده‌های جهان را می‌شناسم
سایه‌سار بلند کوه و
تنفس کوتاه کلمات را می‌شناسم.

نه دریا از دهان سگ و
نه آدمی از دشنام آدمی،
هرگز آلوده‌ی اندوه نمی‌شوند.

حالا بگذار مصیبت ماه
از حد تاریک‌تر هرچه که دلش گرفت ...!

سیدعلی صالحی

تظاهر می‌کنم که ترسیده‌ام
            تظاهر می‌کنم به بن‌بست رسیده‌ام
                        تظاهر می‌کنم که پیر، که خسته، که بی‌حواس!

پرت می‌روم که عده‌ای خیال کنند
                        امید ماندنم در سر نیست ، یا لااقل ...

                                    علاقه به رفتنم را حرفی، چیزی، چراغی


دستم به قلم نمی‌رود
کلماتم کناره گرفته‌اند
و سکوت ... سایه‌اش سنگین است،
و خلوتی که گاه یادم می‌رود خانه‌ی خود من است.


از اعتماد کامل پرده به باد بیزارم
از خیانت همهمه به خاموشی
از دیو و از شنیدن، از دیوار.
برای من
دوست داشتن
آخرین دلیل دانایی‌ست
اما هوا همیشه آفتابی نیست
عشق همیشه علامت رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحمل سکوتش طولانی‌ست
چقدر ...


نباید کسی بفهمد
دل و دست این خسته‌ی خراب
از خواب زندگی می‌لرزد.
باید تظاهر کنم حالم خوب است
راحت‌ام، راضی‌ام، رها ...
راهی نیست.
مجبورم!
باید به اعتماد آسوده‌ی سایه به آفتاب برگردم.

سید علی صالحی

چقدر این دوست‌داشتن‌های بی‌دلیل

... خوب است

مثل همین باران بی‌سوال

که هی می‌بارد ....

که هی اتفاقا آرام و

شمرده

شمرده

می‌بارد....

سید علی صالحی

سلام. 

حال همه ی ما خوب است. 

ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور

که مردم به آن شادمانی بی سبب میگویند. 


با این همه عمری اگر باقی بود

طوری از کنار زندگی میگذرم که نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد 

و نه این دل ناماندگار بی درمان... 


تا یادم نرفته است بنویسم حوالی خوابهای ما سال پربارانی بود

میدانم همیشه حیات آنجا پر از هوای تازه ی باز نیامدن است 

اما تو لااقل حتی هر وهله، گاهی، هر از گاهی

ببین انعکاس تبسم رویا شبیه شمایل شقایق نیست؟ 


راستی خبرت بدهم خواب دیده ام 

خانه ای خریده ام

بی پرده، بی پنجره، بی در، بی دیوار 

هی بخند 

بی پرده بگویمت 

چیزی نمانده است من چهل ساله خواهم شد 

فردا را به فال نیک خواهم گرفت

دارد همین لحظه یک فوج کبوتر سفید از فراز کوچه ما میگذرد

باد بوی نامهای کسان من میدهد

یادت می آید رفته بودی خبر از آرامش آسمان بیاوری؟ 


نامه ام باید کوتاه باشد، ساده باشد،

بی حرفی از ابهام و آینه ، 

از نو برایت مینویسم


حال همه ی ما خوب است ، 

اما تو باور نکن. 

                                                                                                
  

سید علی صالحی  

        دانلود دکلمه خسرو شکیبایی