من واژه‌های ولگردِ
             بی‌خیالِ خودم را می‌خواهم
                        لطفا جمعه‌ی عجیبِ همان هفته‌های
                                                 بی‌مشق و گریه را ، به من برگردانید

من پاره‌ی پنهانی از همان
             رویاهای خودم را می‌خواهم
                        لطفا عطر بساطِ دست‌فروشانِ
                                     شنگِ آن سالها را ، به من برگردانید !

من همان حرف‌های بی‌خودِ
             خیلی خوشِ خودم را می‌خواهم
                        لطفا هوای از بَر کردنِ یکی دو ترانه
                                                 از دریا را ، به من برگردانید !

من بارانِ یکریزِ همان پاره
            از پاییزِ تشنه را می‌خواهم
                        لطفا خوابِ خوش دیدارِ دوباره‌ی
                                     ری‌را ... را ، به من برگردانید !

من پرسه‌های لاابالیِ همان
            روزگارِ بی‌اسم و آینه را می‌خواهم ،
                        لطفا عیشِ آسوده از آن همه نداشتنِ
                                                 اندوه و گریه را ، به من برگردانید !


سید علی صالحی

من از عطر آهسته‌ی هوا می‌فهمم

            تو باید تازه‌گی‌ها از اینجا گذشته باشی

گفت‌وگوی مخفی ماهُ

            پرده‌پوشی آب هم

                        همین را می‌گویند

دیگر نیازی به دعای دریا نیست

گلدان‌ها را آب داده‌ام

            ظرف‌ها را شسته‌ام

                        خانه را رُفت و رو کرده‌ام

دنیا خیلی خوب است ، بیا !

            همین پنجره‌ی رو به جنوب آفتاب است

                                    تا تو نیایی پرده را نخواهم کشید

 سید علی صالحی

و تو هر جا و هر کجای جهان که باشی

                        باز به رویاهای من بازخواهی گشت

تو ؛ مرا ربوده ٬ مرا کشته

            مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای

هم از این روست که هر شب

                        تا سپیده دم بیدارم

عشق همین است در سرزمین من

            من کشنده ی خواب های خویش را

                                                دوست می دارم !

سید علی صالحی

تمام خنده هایم را نذر کرده ام

                  تا تو همان باشی که صبح یکی از روزهای خدا

                                     عطر دستهایت ، دلتنگی ام را به باد می سپارد .

                                                                                          سید علی صالحی

با چشم هایت حرف دارم
می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم

از بهار ،
از بغض های نبودنت ،
            از نامه های چشمانم ...
                        که همیشه بی جواب ماند
...

باور نمی کنی ؟!
            تمام این روزها
                        با لبخندت آفتابی بود

اما
دلتنگی آغوشت ...
             رهایم نمی کند ،
                        به راستی ...
                       
            عشق بزرگترین آرامش جهان است

سید علی صالحی

حتما شبی این جا
            از این جا شبی
مسافران رنگ پریدۀ بی سرنوشت گذشته اند

ورنه رد پای انار
            این همه دانه به دانه
                     به دریا نمی رسیدند

 ما علائم آشنایان خویش را می شناسیم
             رازهای رفتگان خویش را می شناسیم
                        کم و بیش خویش را می شناسیم

مشکلاتمان بسیار و
            خلقمان تنگ است
به همین دلیل ...            

اما همین که پشت در بسته می رسیم
            باشد به هر زبان بی "باشد" ی که هست
                                                باز از پی فرصتی دیگریم
                                                تا سرنوشت را بلکه از سر ... نوشت

سید علی صالحی

وقتی که تو نیستی

                   دنیا چیزی کم دارد

                             مثل کم داشتن یک وزیدن ،

                                                        یک وا‍ژه ، یک ماه !

من فکر می کنم در غیاب تو

            همه ی خانه های جهان خالیست !

                        همه ی پنجره ها بسته است !

وقتی که تو نیستی

                        من هم

                        تنهاترین اتفاق بی دلیل زمین ام !

واقعا  ...

وقتی که تو نیستی

من نمی دانم برای گم و گور شدن  ،

                        به کدام جانب جهان بگریزم  ...


سید علی صالحی