عشق من ، منو صدا کن ، منو از خودم رها کن
            تو اجاق مرده ی دل ، آتشی تازه به پا کن
                                                            تو منو از نو بنا کن

عشق من منو صدا کن ، قصمو بی انتها کن
                                    روبروت آینه بذار ، ابدیتی بنا کن

عشق من ، منو صدا کن
قصه ی نگفته ام من ، تو بیا روایتم کن
            از عذابم راحتم کن . ای صدای تو نهایت
                                                راهی نهایتم کن

عشق من ، منو صدا کن ، تو منو از نو بنا کن
            رهسپار قصه ها کن ، تو به خاکستر نگاه کن
                                                            آتشی تازه به پا کن

ای بهار انتظارم ؛
من زمین بی بهارم  ، شوره زار انتظارم ، چهره ی شکسته دارم
            جسم و جانی خسته دارم ؛ به در ویرانه ی دل ، بغض قفل بسته دارم

عشق من ، منو صدا کن ، منو از خودم رها کن
            تو اجاق مرده ی دل ، آتشی تازه به پا کن
                                                            تو منو از نو بنا کن

عشق من منو صدا کن ، قصمو بی انتها کن
                                    روبروت آینه بذار ، ابدیتی بنا کن
                                                            عشق من ،‌ منو صدا کن

طاقت من طاقت دل طاقت سنگ است
غزل پریده رنگ است دل ترانه تنگ است

نه در زمین نه در زمان جای درنگ است
بیا که وقت تنگ است مرا حوصله تنگ است
                                                مرا حوصله تنگ است

هر کسی همنفسم شد دست آخر قفسم شد
من ساده به خیالم که همه کار و کسم شد

اون که عاشقانه خندید خنده‌های منو دزدید
پشت پلک مهربونی خواب یک توطئه می‌دید

رسیده‌ام به ناکجا خسته از این حال و هوا
حدیث تن نیست مرا طاقت من نیست

                                    مرا طاقت من نیست
                                                 مرا طاقت من نیست

نه در زمین نه در زمان جای درنگ است
بیا که وقت تنگ است مرا حوصله تنگ است
                                                مرا حوصله تنگ است

اردلان سرفراز

منو ببخش عزیزم که از تو می گریزم

می سوزم و خاموشم ، تو خودم اشک می ریزم

از لحظه ی تولد سفر تقدیر من بود

تنم اسیر جاده ... دلم اسیر تن بود

یه قصه ی تازه نیست خونه به دوشی من

هراس دل سپردن ، عذاب دل بریدن

اگه یه دست عاشق یه شب پناه من شد

فردا عذاب جاده شکنجه گاه من شد

لحظۀ رفتنه ، دستاتو می بوسم

باید برم حتی اگه اونجا بپوسم

منو ببخش ، منو ببخش که ناگزیرم

باید برم حتی اگه بی تو بمیرم

دریایی از مصیبت پشت سرم گذاشتم

وقتی به تو رسیدم دیگه نفس نداشتم

من مرده بودم اما دوباره جونم دادی

هم گریه من شدی عشقُ نشونم دادی

اگه یه شب تو عمرم ، چشمای من آسوده

همون یه خواب کوتاه ، زیر سقف تو بوده

منو ببخش  ...

اردلان سرفراز

چشم من بیا منو یاری بکن
گونه هام خشکیده شد ، کاری بکن

غیر گریه مگه کاری می شه کرد
کاری از ما نمی آد ، زاری بکن

اون که رفته ، دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت دل من گریه می خواد

هر چی دریا رو زمین داره خدا
با تموم ابرای آسمونا

کاشکی می داد همه رو به چشم من
تا چشام به حال من گریه کنن

اون که رفته ، دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت ،‌ دل من گریه می خواد

قصه ی گذشته های خوب من
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن

حالا باید سر رو زانوم بذارم
تا قیامت اشک حسرت ببارم

دل هیچ کی مثل من غم نداره
مثل من غربت و ماتم نداره

حالا که گریه دوای دردمه
چرا چشمم اشکشو کم می آره

خورشید روشن ما رو دزدیدن
زیر اون ابرای سنگی کشیدن

همه جا رنگ سیاه ماتمه
فرصت موندنمون خیلی کمه

اون که رفته ،‌ دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت دل من گریه می خواد

سرنوشت چشاش کوره نمی بینه
زخم خنجرش می مونه تو سینه

لب بسته سینه ی غرق به خون
قصه ی موندن آدم همینه

اون که رفته دیگه هیچ وقت نمی آد
تا قیامت ، دل من گریه می خواد

اردلان سرفراز

ای که بی تو خودمو تک و تنها میبینم

                        هر جا که پا میزارم تورو اونجا میبینم

یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود

                        قصهء غربت تو قد صدتا قصه بود


یادتو هرجا که هستم با منه داره عمره منو آتیش میزنه


تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد

                        گونه های خیسمو دستای تو پاک میکرد

حالا اون دستا کجاس اون دوتا دستای خوب

                        چرا بیصدا شده لب قصه های خوب

من که باور ندارم اون همه خاطره مرد

                        عاشق آسمونا پشت یک پنجره مرد

آسمون سنگی شده خدا انگار خوابیده

                        انگار از اون بالاها گریه هامو ندیده


یادتو هرجا که هستم با منه داره عمره منو آتیش میزنه

اردلان سرفراز

ای نازنین ، ای نازنین در آینه ما را ببین
از شرم این صد چهره‌ها در آینه افتاده چین

از تندباد حادثه گفتی که جان در برده‌ایم
اما چه جان دربردنی ، دیریست که در خود مرده‌ایم

ای نازنین ، ای نازنین در آینه ما را ببین
از شرم این صدچهره‌ها در آینه افتاده چین

اینجا به جز درد و دروغ همخانه‌ای با ما نبود
در غربت من مثل من هرگز کسی تنها نبود

عشق و شعور و اعتقاد کالای بازار کساد
سوداگران در شکل دوست بر نارفیقان شرم باد

هجرت سرابی بود و بس خوابی که تعبیری نداشت
هر کس که روزی یار بود اینجا مرا تنها گذاشت

ای نازنین ، ای نازنین در آینه ما را ببین
از شرم این صدچهره‌ها در آینه افتاده چین

من با تو گریه کرده‌ام در سوگ همراهان خویش
آنان که عاشق مانده‌اند در خانه بر پیمان خویش

ای مثل من در خود اسیر ، لیلای من با من بمیر
تنها به یُمن مرگ ما ، این قصه می‌ماند به جا

هجرت سرابی بود و بس خوابی که تعبیری نداشت
هر کس که روزی یار بود اینجا مرا تنها گذاشت

ای نازنین ، ای نازنین در آینه ما را ببین
از شرم این صدچهره‌ها در آینه افتاده چین

ای مثل من در خود اسیر ، لیلای من با من بمیر
تنها به یُمن مرگ ما ، این قصه می‌ماند به جا

ای نازنین ، ای نازنین در آینه ما را ببین
از شرم این صدچهره‌ها در آینه افتاده چین

اردلان سرفراز

من هنوز خواب می بینم که دوره دوره ی وفاست
که اعتبار عشق به جاست ، دنیا به کام آدماست

من هنوز خواب می بینم ، که این خودش غنیمته
برای دیگرون یه خواب برای من حقیقته

سوته دلان یکی یکی تموم شدن
سوته دلی نمونده غیر از خود من

کسی که عشق و غم و فریاد بزنه
حقیقت آدمو فریاد بزنه

هنوز تو قصه های من رنگ و ریا جا نداره
دروغ نمی گن آدما ، دشمنی معنا نداره

هنوز تو قصه های من هیچ کسی تنها نمی شه
کسی به جرم عاشقی خسته و تنها نمی شه

هنوز توی دنیای من هر آدمی یه عالمه
گلُ نمی فروشن به هم ، گل مثل قلب آدمه

من هنوزم خواب می بینم اما برای کی بگم
وقتی که باور ندارن به این جماعت چی بگم

اردلان سرفراز