تاریخ مرگ و ماتم است : تقویم کهنه روی میز
هر برگ آنرا پاره کن ، میان شعله ها بریز !

باید قلم گرفت به دست ، تقویم تازه ای نوشت ،
باید که تن نداد و رفت ، به جستجوی سرنوشت

هر برگ این تقویم درد ، روز دروغ و شیون است
تاریخ ما ، حضور ما ... در دستِ تو ، دست من است

بر ما هر آنچه که گذشت ، تاریخ ما نبود و نیست
آغاز ما : عمر زمین ، با خلقت دنیا یکی ست

تا کی به فکر معجزه ؟ در انتظار حادثه ؟
سوار سرنوشت تویی ... پشت غبار حادثه ،

تا کی به ظلمت گم شدن ؟ جادو شدن ؟ زانو زدن ؟
خدا ندارد احتیاج : به نذر تو ، نیاز من

تقویم درد و تفرقه ، ما را به عصرِ سنگ برد
این قومِ در خود گم شده ، از ذات خود ، شکست خورد

این کهنه تقویم غریب ، تکرار تاریخ عزاست
بی ابتدا و انتهاست ... نگو که شرح حال ماست

باید جهان را تازه دید ، رفت و به فرداها رسید ،
برای یک آغاز نو ، نباید انتظار کشید

به اعتماد دست هم ، باید گرفت از نو ، قلم ،
دوباره خط زد و نوشت ، از ابتدا ، قدم قدم

تاریخ مرگ و ماتم است این کهنه تقویم غم است
بی ترس دوزخ یا بهشت از زندگی باید نوشت

اردلان سرافراز

گل ناز پرپر من ، آخرین همسفر من

                        جای لب های قشنگت ، مونده روی دفتر من

ای که شعر تلخ اشکات ، قصه ی غربت من بود

                        عینهو نفس کشیدن ، دیدنت عادت من بود

تو یه حرف تازه بودی واسه من

                         قصه ی دو نیمه و یکی شدن

                                   
تو به عشق یه معنی تازه دادی

                         طپش یه قلب و گرمای دو تن

میون دفتر شعرام رو تن سپید هر برگ

                        با همون خط قشنگت تو نوشتی : "یا تو یا مرگ"

ای رفیق نیمه راهم می دونم که تو نمُردی

                        ولی وقتی رفتی انگار پیش چشمام جون سپردی

گل ناز پرپرم ، ای همدرد

                         به نبودنت باید عادت کرد

اردلان سرفراز

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد
                        انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد
تا وقتی که در وا میشه لحظه ی دیدن می رسه
                        هر چی که جاده س رو زمین به سینه ی من می رسه

ای که تویی همه کسم ، بی تو می گیره نفسم
                        اگه تو رو داشته باشم ، به هر چی می خوام می رسم

وقتی تو نیستی قلبمو واسه کی تکرار بکنم
                        گل های خواب آلوده رو واسه کی بیدار بکنم
واسه کبوترای عشق دست کی دونه بپاشه
                        مگه تن من می تونه بدون تو زنده باشه

ای که تویی همه کسم ، بی تو می گیره نفسم
                        اگه تو رو داشته باشم ، به هر چی می خوام می رسم

عزیز ترین سوغاتیه غبار پیراهن تو
                        عمر دوباره ی منه دیدن و بوییدن تو
نه من تو رو واسه خودم نه از سر هوس می خوام
                        عمر دوباره ی منی تو رو واسه نفس می خوام

ای که تویی همه کسم ، بی تو می گیره نفسم
                        اگه تو رو داشته باشم ، به هر چی می خوام می رسم

وقتی میای صدای پات از همه جاده ها میاد
                        انگار نه از یه شهر دور که از همه دنیا میاد
تا وقتی که در وا میشه لحظه ی دیدن می رسه
                        هر چی که جاده س رو زمین به سینه ی من می رسه

ای که تویی همه کسم ، بی تو می گیره نفسم
                        اگه تو رو داشته باشم ، به هر چی می خوام می رسم



اردلان سرفراز

توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن
                        دو تا خسته دو تا تنها ، یکیشون تو یکیشون من

دیوار از سنگ سیاهه ، سنگ سرد و سخت خارا
                        زده قفل بی صدایی به لبای خسته ی ما

نمی تونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار
                        همه ی عشق من و تو قصه هست قصه ی دیدار

همیشه فاصله بوده بین دستای من و تو
                        با همین تلخی گذشته شب و روزهای من و تو

راه دوری بین ما نیست اما باز اینم زیاده
                        تنها پیوند من و تو دست مهربون باده

ما باید اسیر بمونیم زنده هستیم تا اسیریم
                        واسه ما رهایی مرگه تا رها بشیم می میریم

کاشکی این دیوار خراب شه من و تو با هم بمیریم
                        توی یک دنیای دیگه دستای همو بگیریم

شاید اونجا توی دلها درد بیزاری نباشه
                        میون پنجره هاشون دیگه دیواری نباشه

 اردلان سرفراز

میون یه دشت لخت زیر خورشید کویر
مونده یک مرداب پیر توی دست خاک اسیر
 
منم اون مرداب پیر از همه دنیا جدام
داغ خورشید به تنم زنجیر زمین به پام     

من همونم که یه روز می خواستم دریا بشم
می خواستم بزرگترین دریای دنیا بشم

آرزو داشتم برم تا به دریا برسم
شبو آتیش بزنم تا به فردا برسم     

 اولش چشمه بودم زیر آسمون پیر
اما از بخت سیاه راهم افتاد به کویر

چشم من به اونجا بود پشت اون کوه بلند
اما دست سرنوشت سر رام یه چاله کند     

توی چاله افتادم خاک منو زندونی کرد
آسمون هم نبارید اونم سرگرونی کرد

حالا یک مرداب شدم یه اسیر نیمه جون
یه طرف می رم تو خاک یه طرف به آسمون

خورشید از اون بالا ها ، زمینم از این پایین
هی بخارم می کنن زندگیم شده همین

با چشام مُردنمو دارم اینجا می بینم
سرنوشتم همینه من اسیر زمینم

هیچی باقی نیست ازم قطره های آخره
خاک تشنه ، همین هم داره همراش می بره

خشک می شم تموم می شم فردا که خورشید می آد
شن جامو پر می کنه که می آره دست باد

اردلان سرفراز

با دریغی سنگین
شعر آمیخته با حسرت یک خاطره را
                        قصه حادثه ی برج و کبوتر را
                                                یک بار دیگر می خوانم

ای پرنده ی مهاجر ای مسافر
   ای مسافر من ، ای رفته به معراج
                        تو به اندازه ی قدرت پریدن
                        تو به اندازه ی دل بریدن از خاک
                                                                عزیزی ؛

زیر این گنبد نیلی ،‌ زیر این چرخ کبود
            توی یک صحرای دور ،‌ یه برج پیر و کهنه بود

یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد
            از افق ، کبوتری تا برج کهنه پر گشود

خسته و گمشده از اون ور صحرا می اومد
            باد پراشو می شکست بارون بهش سیلی می زد

برج تنها سرپناه خستگی شد
            مهربونیش مرهم شکستگی شد

اما این حادثه ی برج و کبوتر
            قصه ی فاجعه ی دلبستگی شد

آخر این قصه رو ... تو می دونی .... تو می دونستی
                        من نمی تونم برم .... تو می تونی .... تو می تونستی

باد و بارون که تموم شد ، اون پرنده پر کشید
                        التماس و اشتیاقو ته چشم برج ندید

عمر بارون عمر خوشبختی برج کهنه بود
                        بعد از اون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید

ای پرنده ی من ای مسافر من
                        من همون پوسیده ی تنها نشینم

هجرت تو هر چه بود معراج تو بود
                        اما من اسیر مرداب زمینم

راز پرواز و فقط تو می دونی ... تو می دونستی
                        نمی تونم بپرم .... تو می تونی .... تو می تونستی

آخر این قصه رو ... تو می دونی .... تو می دونستی
                        من نمی تونم برم .... تو می تونی .... تو می تونستی

اردلان سرفراز

 تو آسمون زندگیم ، ستاره بوده بی شمار
            اما شبای بی کسیم یکی نمونده موندگار
                                                یکی نمونده از هزار

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای آخرین ، تنهاترین ، ‌آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

ستاره های گمشده ، هر شبِ من هزار هزار
             اما همیشگی تویی ، ستاره ی دنباله دار
                                                یکی نمونده از هزار

ای تو ، آشنای ناشناسم
            ای مرهم دست تو لباسم
                        دیوار شبم شکسته از تو
                                     از ظلمت شب نمی هراسم

انگار که زاده شده با من
            عشقی که من از تو می شناسم
                                    انگار که زاده شده با من
                                                 عشقی که من از تو می شناسم

ای آخرین تنهاتریم آواره ی عاشق
            هر شب عمرم همراه با من ، ستاره ی عاشق

تو بودی و هستی هنوز
            سهم من از این روزگار
                         با شب من فقط تویی
                                    ستاره ی دنباله دار
                                                با شب من فقط تویی

اردلان سرفراز