شبی با بید می رقصم ،  شبی با باد می جنگم
که چون شب‌بو به وقت صبح ،  من بسیار دلتنگم

مرا چون آینه هر کس به کیش خود پندارد
و الّا من چو می با مست و هشیار یکرنگم

شبی در گوشه ی محراب قدری ربّنا خواندم
همان یک بار تار موی یار افتاد در چنگم

اگر دنیا مرا چندی برقصاند ملالی نیست
که من گریانده‌ام یک عمر دنیا را به آهنگم

به خاطر بسپریدم دشمنان ! چون نام من عشق است
فراموشم کنید ای دوستان ! من مایۀ ننگم

“مرا چشمان دل سنگی به خاک تیره بنشانید”
همین یک جمله را با سرمه بنویسید بر سنگم 

 علیرضا بدیع

به جرم اینکه دلم آه هست و آهن نیست

                        کسی به جز تو در این روزگار با من نیست

نه یک ، نه ده ، که تو را صد هزار بافه ی مو

                        دریغ از این که مرا صد هزار گردن نیست

تو را چنان که تویی هیچ شاعری نسرود

                        «زنی چنین که تویی جز تو هیچ کس زن نیست»*

مخاطبان عزیز ! این زنی که می شنوید

                        فرشته ای است که البته پاک دامن نیست

که دست هر کس و نا کس دخیل دامن اوست

                        ولی رسالت او مستجاب کردن نیست

طنین در زدنش منحصر به این فرد است

                        که هیچ طنطنه ای اینقدر مطنطن نیست

خوش آمدی ... بنشین ... آفتاب دم کردم

                        که چای ، دغدغه ی عاشقانه ی من نیست

زمانه ای شده خاتون که هفت خوان از نو

                        پدید آمده اما یکی تهمتن نیست ...

علیرضا بدیع

* از حسین منزوی

چون طفل که از خوردن داروست پریشان

با دوست پری شانم و بی دوست پریشان

ابرو به هم آورده و گیسو زده بر هم

چون ابر که بر گنبد مینوست پریشان

مجموعه‌ی ناچیز من آشفته‌ی او باد

آنکس که وجودم همه از اوست پریشان

دست و دل من بر سر این سلسله لرزید

در جنگل گیسوی تو آهوست پریشان

آرامش دریای مرا ریخته بر هم

ماهی که پری‌خوست پری‌روست پریشان

با حوصله‌ی تنگ و دل سنگ چه سازم؟

با دوست پریشانم و بی دوست پریشان

علیرضا بدیع

در سرزمین من زنی از جنس آه نیست

                        این یک حقیقت است که در برکه ماه نیست

این یک حقیقت است که در هفت شهر عشق

                        دیگر دلی برای سفر رو به راه نیست

راندند مردم از دل پرکینه ، عشق را

                        گفتند : جای مست در این خانقاه نیست

دنیا بدون عشق چه دنیای مضحکی ست

                        شطرنج مسخره ست زمانی که شاه نیست

زن یک پرنده است که در عصر احتمال

                        گاهی میان پنجره ها هست و گاه نیست

افسرده می شوی اگر ای دوست حس کنی

                        جز میله های سرد قفس تکیه گاه نیست

در عشق آن که یکسره دل باخت ، برده است

                        در این قمار صحبتی از اشتباه نیست

فردا که گسترند ، ترازوی داد را

                        آنجا که کوه بیشتر از پرکاه نیست

سودابه رو سپید و سیاووش رو سفید

                        در رستخیز عشق کسی رو سیاه نیست

علیرضا بدیع

دیریست که از دشنه و دشنام به دورم
من ماهی خو کرده به این تنگ بلورم

از دوستی دشمن و از دشمنی دوست
گهوارۀ لذت شده چون ذلت گورم

پروردۀ نازم ؛ چه نیازم به پری ها ؟
حالا که خود ماه در افتاده به تورم

پیشانی ات ای دوست جهان تاب تر از پیش
آیینۀ مصداقم و وابسته ی نورم

نه غوره ، نه انگور ! شرابم بکن ای عشق !
یا بی نمکم این همه ، یا آن همه شورم

ای آینه ! هم صحبت من باش که دیریست
بی سنگ صبور است دل تنگ صبورم


 علیرضا بدیع

مباش در پی کتمان ... که این گناه تو نیست

                        که عشق می‌رسد از راه و دل‌بخواه تو نیست

به فکر مسند محکم‌تری از این‌ها باش

                        که عقل مصلحت اندیش تکیه‌گاه تو نیست

سیاه‌بخت‌تر از موی سر به زیر تو باد

                        هر آن که کشته‌ی ابروی سربه‌راه تو نیست

سیاه لشگر مویت شکست خورده مباد!

                        نشان همدلی انگار در سپاه تو نیست

کشیده‌اند نشابور را به بند و هنوز

                        خیال صلح درین خیل روسیاه تو نیست

به خویش رحم کن ای شاهدخت کشور حسن

                        چرا که آینه تاب‌آور نگاه تو نیست ...

علیرضا بدیع 

خنجر از بیگانه خوردن سخت و درمان سخت‌تر

نیشخند دوستان اما دوچندان سخت‌تر

خنده‌هایم خنده‌ی غم،‌ اشک‌هایم اشک شوق

خنده‌های آشکار از اشک پنهان سخت‌تر

چید بالم را و درهای قفس را باز کرد

روز آزادی‌ست از شب‌های زندان سخت‌تر

صبح گل آرام در گوش چنار پیر گفت:

هرکه تن را بیشتر پرورد، شد جان سخت‌تر

مرگ آزادی‌ست وقتی بال و پر داری، کنون

زندگی سخت است اما مرگ از آن سخت‌تر

علیرضا بدیع