امروز را به باد سپردم

امشب کنار پنجره بیدار مانده ام

دانم که بامداد

امروز دیگری را با خود می آورد

تا من دوباره آن را

بسپارمش به باد

فریدون مشیری

دلا شب ها نمی نالی به زاری
سر راحت به بالین می گذاری
تو صاحب درد بودی ناله سر کن
 خبر از درد بیدردی نداری
بنال ای دل که رنجت شادمانی است
بمیر ای دل که مرگت زندگانی است
میاد آندم که چنگ نغمه سازت
ز دردی بر نیانگیزد نوایی
میاد آندم که عود تار و پودت
نسوزد در هوای آشنایی
دلی خواهم که از او درد خیزد
بسوزد عشق ورزد اشک ریزد
به فریادی سکوت جانگزا را
 بهم زن در دل شب های و هو کن
و گر یارای فریادت نمانده است
چو مینا گریه پنهان در گلو کن
صفای خاطر دل ها ز درد است
 دل بی درد همچون گور سرد است
  

فریدون مشیری

همه میپرسند
چیست در زمزمه مبهم آب
چیست در همهمه دلکش برگ
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال

چیست در خلوت خاموش کبوترها
چیست در کوشش بی حاصل موج
چیست در خنده جام
که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به آن می نگری

نه به ابر ، نه به آب ، نه به برگ
نه به این آبی آرام بلند
نه به این خلوت خاموش کبوترها
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام
من به این جمله نمی اندیشم

من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد
نفس پاک شقایق را در سینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پاینده هستی را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل
همه را میشنوم
می بینم

من به این جمله نمی اندیشم
به تـــو می اندیشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تـــو می اندیشم

همه وقت ، همه جا
من به هر حال که باشم به تو می اندیشم

تو بدان این را تنها تو بدان
تو بیا
تو بمان با من تنها تو بمان
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب
من فدای تو به جای همه گلها تو بخند

اینک این من که به پای تو درافتاده ام باز
ریسمانی کن از آن موی دراز
تو بگیر ، تو ببند ، تو بخواه

پاسخ چلچله ها را تو بگو
قصه ابر هوا را تو بخوان
تو بمان با من تنها تو بمان
در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است
آخرین جرعه این جام تهی را تـــو بنوش

 

فریدون مشیری

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم 
            همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم 
                        شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم 
                                    شدم آن عاشق دیوانه که بودم 

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید 
            باغ صد خاطره خندید 
                        عطر صد خاطره پیچید 
 

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم 
            پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم 
 

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم 
            تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت 
                                    من همه محو تماشای نگاهت 

آسمان صاف و شب آرام 
            بخت خندان و زمان رام 
                        خوشه ماه فرو ریخته در آب 
                                    شاخه ها دست بر آورده به مهتاب 
                                                            شب و صحرا و گل و سنگ 
                                                                         همه دل داده به آواز شباهنگ 

یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن 
            لحظه ای چند بر این آب نظر کن
                        آب آیینه عشق گذران است 
                        تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است 
                                                باش فردا که دلت با دگران است 
                                                تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن 

با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
            سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم 

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد 
            چون کبوتر لب بام تو نشستم 
            تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم 
                        باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم 
                        تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم 
                                                            حذر از عشق ندانم 
                                                            سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم 

اشکی از شاخه فرو ریخت 
            مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت 
                        اشک در چشم تو لرزید 
                                    ماه بر عشق تو خندید 

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم 
                        پای در دامن اندوه کشیدم 
                                    نگسستم نرمیدم 

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم 
            نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم           
                                     نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم 
                                    بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

فریدون مشیری