دریا ،

صبور و سنگین

می خواند و می نوشت :

من خواب نیستم !

            خاموش اگر نشستم  ،

                                    مرداب نیستم !

روزی كه برخروشم و زنجیر بگسلم ؛

                        روشن شود كه آتشم و آب نیستم !

فریدون مشیری

گفته بود پیش از این‌ها :

             دوستی مانَد به گل

دوستان را هر سخن ، هرکار ،

                        بذر افشاندن است

                                    در ضمیر یکدگر ، باغ گل رویاندن است

گفته بودم :

آب و خورشید و نسیمش مهر هست

                        باغبانش ، رنج تا گل بردمد

گفته بودم گر به بار آید درست

                        زندگی را چون بهشت

                                    تازه ، عطرافشان و گل‌باران کند

گفته بودم ، لیک ، با من کس نگفت

                        خاک را از یاد بردی !

                                    خاک را لاجرم یک عمر سوزاندی

دریغ بذرهای آرزویی پاک را

            آب و خورشید و نسیم و مهر را

                        زانچه می‌بایست افزون داشتم

شوربختی بین که با آن شوق و رنج

                        در زمین شوره سنبل کاشتم !

- گل؟

چه جای گل ، گیاهی برنخاست

            در پی صد بار بذرافشانی‌ام

                        باغ من ، اینک بیابان است و بس

                                    وندرآن من مانده با حیرانی‌ام !

پوزشم را می‌پذیری ،

            بی‌گمان عشق با این اشک‌ها ،

                                                 بیگانه نیست .

دوستی بذری‌ست ، اما

            هر دلی درخور پروردن این دانه نیست .

فریدون مشیری

مشت می کوبم بر در

     پنجه می سایم بر پنجره ها

                  من دچار خفقانم ، خفقان

                      من به تنگ آمده ام از همه چیز

                                                  بگذارید هواری بزنم

آی ؛

با شما هستم

این درها را باز کنید

من به دنبال فضایی می گردم

لب بامی
        سر کوهی

               دل صحرایی

                     که در آنجا نفسی تازه کنم

آه ؛

می خواهم فریاد بلندی بکشم

                  که صدایم به شما هم برسد
 

من به فریاد همانند کسی

             که نیازی به تنفس داد

                       مشت می کوبد بر در

                       پنجه می ساید بر پنجره ها

                                                         محتاجم

من هم آوازم را سر خواهم داد

           چاره درد مرا باید این داد کند

                             از شما خفته ی چند

                         چه کسی می آید با من فریاد کند ؟

فریدون مشیری

بنشین مرو چه غم که شب از نیمه رفته است
بگذار تا سپیده بخندد به روی ما
بنشین ببین که : دختر خورشید صبحگاه
حسرت خورد ز روشنی آرزوی ما

بنشین مرو هنوز به کامت ندیده ام
بنشین مرو هنوز کلامی نگفته ایم
بنشین مرو چه غم که شب از نیمه رفته است
بنشین که با خیال تو شب ها نخفته ایم

بنشین مرو که در دل شب در پناه ماه
خوشتر ز حرف عشق و سکوت و نگاه نیست
بنشین و جاودانه به آزار من مکوش
یکدم کنار دوست نشستن گناه نیست

بنشین مرو حکایت وقت دگر مگو
شاید نماند فرصت دیدار دیگری
آخر تو نیز با منت از عشق گفتگوست
غیر از ملال و رنج ازین در چه می بری

بنشین مرو صفای تمنای من ببین
امشب چراغ عشق در این خانه روشن است
جان مرا به ظلمت هجران خود مسوز
بنشین مرو مرو که نه هنگام رفتن است

اینک تو رفته ای و من از راه های دور
می بینمت به بستر خود برده ای پناه
می بینمت نخفته بر آن پرنیان سرد
می بینمت نهفته نگاه از نگاه ماه

درمانده ای به ظلمت اندیشه های تلخ
خواب از تو در گریز و تو ازخواب در گریز
یاد منت نشسته بر ابر پریده رنگ
با خویشتن به خلوت دل می کنی ستیز

فریدون مشیری

یک آسمان پرنده

            رها روی شاخه‌ها ،

                                    در باغ بامداد .

یک آسمان پرنده،

                      سرگرم شستشو

                                    در چشمه‌سار باد!

یك آسمان پرنده ،

            در بستر چمن

                        آزاد ، مست ، شاد ...

از پشت میله‌ها ،

بغضی به های های شكستم،

                                    قفس مباد !

فریدون مشیری

عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم

                        اکنون که پیدا کرده ام ، بنشین تماشایت کنم

 الماس اشک شوق را تاجی به گیسویت نهم

                        گل های باغ شعر را زیب سراپایت کنم

بنشین که با من هر نظر،با چشم دل ،با چشم سر

                        هر لحظه خود را مست تر ، از روی زیبایت کنم

بنشینم و بنشانمت آنسان که خواهم خوانمت

                        وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت کنم

بوسم تو را با هر نفس ، ای بخت دور از دسترس

                        وربانگ برداری که بس ! غمگین تماشایت کنم

تا کهکشان ، تا بی نشان ، بازو به بازویت دهم

                        با همزمانی ، همدلی ، جان را هم آوایت کنم

ای عطر و نور توامان یک دم اگر یابم امان

                        در شعری از رنگین کمان با نوی رویایت کنم

بانوی رویاهای من ، خورشید دنیاهای من

                        امید فرداهای من ، تا کی تمنایت کنم ؟

فریدون مشیری

تو نیستی که ببینی
            چگونه عطر تو در عمق لحظه‌ها جاری است
            چگونه عکس تو در برق شیشه‌ها پیداست
            چگونه جای تو در جان زندگی سبز است
                                                هنوز پنجره باز است

تو از بلندی ایوان به باغ می‌نگری
            درخت‌ها و چمن‌ها و شمعدانی‌ها
            به آن ترنم شیرین ، به آن تبسم مهر
                                    به آن نگاه پر از آفتاب می‌نگرند

تمام گنجشکان
            که درنبودن تو
            مرا به باد ملامت گرفته‌اند
                        ترا به نام صدا می‌کنند

هنوز نقش ترا از فراز گنبد کاج
                          کنار باغچه ،
                            زیر درخت‌ها ،

                                    لب حوض
                                    درون آینۀ پاک آب می‌نگرند

تو نیستی که ببینی چگونه پیچیده است
            طنین شعر تو ، نگاه تو در ترانۀ من
                        تو نیستی که ببینی چگونه می‌گردد
                                    نسیم روح تو در باغ بی‌جوانۀ من

چه نیمه شب‌ها کز پاره‌های ابر سپید
                                    به روی لوح سپهر
                                    ترا چنان‌که دلم خواسته است ساخته‌ام

چه نیمه شب‌ها وقتی که ابر بازیگر
            هزار چهره به هر لحظه می‌کند تصویر
                                                به چشم هم‌زدنی
                                                میان آن همه صورت ترا شناخته‌ام

به خواب می‌ماند
تنها به خواب می‌ماند
چراغ ، آینه ، دیوار بی تو غمگینند

تو نیستی که ببینی
                    چگونه با دیوار
                        به مهربانی یک دوست از تو می‌گویم

تو نیستی که ببینی

            چگونه از دیوار
                        جواب می‌شنوم

تو نیستی که ببینی

چگونه دور از تو
            به روی هرچه در این خانه ست
                        غبار سربی اندوه ، بال گسترده است

تو نیستی که ببینی

                  دل رمیدۀ من
                        به‌ جز تو یاد همه چیز را رها کرده است

غروب‌های غریب
       در این رواق نیاز
            پرندۀ ساکت و غمگین
                        ستارۀ بیمار است

دو چشم خستۀ من
            در این امید عبث
                        دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است

تو نیستی که ببینی  ...

فریدون مشیری