من نمی‌گویم درین عالم

گرم پو ، تابنده ، هستی بخش ؛

                                 چون خورشید باش

تا توانی ،
          پاک ، روشن ؛
                         مثل باران ،
                                     مثل مروارید باش

فریدون مشیری

صدف سینه من عمری
گهر عشق تو پروردست
کس نداند که درین خانه
طفل با دایه چه ها کردست

همه ویرانی و ویرانی
همه خاموشی و خاموشی
سایه افکنده به روزنها
پیچک خشک فراموشی

روزگاری است درین درگاه
بوی مهر تو نه پیچیدست
روزگاری است که آن فرزند
حال این دایه نپرسیدست

من و آن تلخی و شیرینی
من و ‌آن سایه و روشنها
من و این دیده اشک آلود
که بود خیره به روزنها

یاد باد آن شب بارانی
که تو در خانه ما بودی
شبم از روی تو روشن بود
 که تو یک سینه صفا بودی

رعد غرید و تو لرزیدی
رو به آغوش من آوردی
کام نکام مرا خندان
به یکی بوسه روا کردی

...

فریدون مشیری

شب، همه دروازه‌هایش باز بود

آسمان چون پرنیان ناز بود

گرم، در رگ های‌ ما، روح شراب

همچو خون می‌گشت و در اعجاز بود

با نوازش‌های دلخواه نسیم

نغمه‌های ساز در پرواز بود

در همه ذرات عالم، بوی عشق

زندگی لبریز از آواز بود

بال در بال كبوترهای یاد

روح من در دوردست راز بود

فریدون مشیری

من دلم می‌خواهد

            خانه‌ای داشته باشم پر دوست،

                        کنج هر دیوارش

                                    دوست‌هایم بنشینند آرام

                                                گل بگو گل بشنو…؛

هر کسی می‌خواهد

            وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

                        یک سبد بوی گل سرخ

                                    به من هدیه کند.

شرط وارد گشتن

            شست و شوی دل‌هاست

                        شرط آن داشتن

                                    یک دل بی رنگ و ریاست…

بر درش برگ گلی می‌کوبم

            روی آن با قلم سبز بهار

                        می‌نویسم ای یار

                                    خانۀ ما اینجاست

                                                تا که سهراب نپرسد دیگر

                                                            ” خانه دوست کجاست ؟ "

فریدون مشیری 

شب‌ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی

آوای تو می‌خواندم از لایتناهی

آوای تو می‌آردم از شوق به پرواز

شب‌ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی

امواج نوای تو به من می‌رسد از دور

دریایی و من تشنه مهر تو چو ماهی

وین شعله که با هر نفسم می‌جهد از جان

خوش می‌دهد از گرمی این شوق گواهی

دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست

من سرخوشم از لذت این چشم به راهی

ای عشق تو را دارم و دارای جهانم

همواره تویی هر چه تو گویی و تو خواهی

 فریدون مشیری

به پیش روی من , تا چشم یاری می کند , دریاست !

چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست !

درین ساحل که من افتاده ام خاموش .

غمم دریا , دلم تنهاست .

وجودم بسته در زنجیر خونین تعلق هاست !

خروش موج , با من می کند نجوا :

که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت !

که هر کس دل به دریا زد رهایی یافت ...

مرا آن دل که بر دریا زنم , نیست  !

ز پا این بند خونین بر کنم نیست ,

امید آنکه جان خسته ام را ,

به آن نادیده ساحل افکنم نیست !

فریدون مشیری

  تنها نگاه بود و تبسم

                    اما نه... 

گاهی که از تب هیجانها بی تاب می شدیم

گاهی که قلبهامان می کوفت سهمگین

گاهی که سینه هامان چون کوره می گداخت

دست تو بود و دست من ، این دوستان پاک ، کز شوق سر به دامن هم می گذاشتند

وز این پل بزرگ ، پیوند دستها دلهای ما به خلوت هم راه داشتند

یکبار نیز یادت اگر باشد

وقتی تو راهی سفری بودی

یک لحظه وای تنها یک لحظه سر روی شانه های هم آوردیم

با هم گریستیم ......

تنها نگاه بود و تبسم میان ما

          ما پاک زیستیم ...

ای سرکشیده از صدف سالهای پیش

 ای بازگشته از سفر خاطرات دور

 آن روزهای خوب

 تو ، آفتاب بودی

            بخشنده ، پاک ، گرم

 من مرغ صبح بودم

            مست و ترانه گو

 اما در آن غروب که از هم جدا شدیم

 شب را شناختیم.

 در جلگه غریب و غم آلود سرنوشت

زیر سم سمند گریزان ماه و سال

 چون باد تاختیم

 در شعله ی بلند شفق ها

غمگین گداختیم.

جز یاد آن نگاه و تبسم ، مانند موج ریخت به هم هر چه ساختیم

ما پاک سوختیم....

ما پاک باختیم...

ما گرچه در کنار هم اینک نشسته ایم

بار دگر به چهره هم چشم بسته ایم

دوریم هر دو دور... 

با آتش نهفته به دلهای بیگناه

تا جاودان صبور.

                                ای آتش شکفته اگر دوباره رفت 

                                در سینه کدام محبت بجویمت؟

                                ای جان غم گرفته بگو دور از آن نگاه

                                در چشمه کدام تبسم بشویمت؟؟؟

فریدون مشیری

برگرفته از وبلاگ  حرف هایی برای نگفتن