یه پنجره با یه قفس ، یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو ، یه خاطرس همین و بس 

تو این مثلث غریب ، ستاره ها رو خط زدم
دارم به آخر می رسم ، از اونور شب اومدم

یه شب كه مثل مرثیه ، خیمه زده رو باورم
میخوام تو این سكوت تلخ ، صداتو از یاد ببرم

بزار كوله بارم رو شونۀ شب بزارم
باید كه از اینجا برم ، فرصت موندن ندارم

داغ ترانه تو دلم ، شوق رسیدن تو تنم
تو حجم سرد این قفس ، منتظر پر زدنم

من از تبار غربتم ، از آرزو های محال
قصه ما تموم شده ، با یه علامت سوال

بزار كوله بارم رو شونۀ شب بزارم
باید كه از اینجا برم ، فرصت موندن ندارم

نیلوفر لاری پور

تو بی نهایت شب وقتی نگات می خندید
چشمای خیره ی من اندوه تو نمی دید

چرا غریبه بودم با غربت نگاهت
تصویرمو ندیدم تو چشم بی گناهت

کاشکی برای قلبت یه آسمون می ساختم
روح بزرگ تو رو چرا نمی شناختم

آیینه گریه می کرد وقتی تو رو شکستم
ستاره پشت در بود وقتی درارو بستم

تو بودی و سکوت و غروب سرد پاییز
باغچه رو زیر و رو کرد برگهای زرد پاییز

حالا من غریبه دنبال تو می گردم
با قلب آسمونیت کمک کن تا برگردم

نیلوفر لاری پور

یه زخم کهنه روی بالم یه آسمون که چشم به رام نیست

                                    به غیر واژۀ غریبی چیزی توی ترانه هام نیست

حتی یه آینه پیش روم نیست که اسمم و یادم بیاره

                                    تنهاترین مسافر شب تو خلوتم پا نمی ذاره

ازم نخواه با تو بمونم تو هیچی از من نمی دونی

                                    اگه بگم راز دلم رو تو هم کنارم نمی مونی

دل من از نژاد عشقه از تو و از ترانه لبریز

                                    یه دنیا غم توی صدامه مث سکوت تلخ پاییز

من یه پرندۀ غریبم من از نژاد آسمونم

                                    میون این همه ستاره من یه شهاب بی نشونم

ازم نخواه با تو بمونم تو هیچی از من نمی دونی

                                    اگه بگم راز دلم رو تو هم کنارم نمی مونی ...

نیلوفر لاری پور

قصه ی دل کندن من از عبور یه غریبه

                        سرگذشت روزگار سوت و کور یه غریبه

قصه ی بودن و رفتن تا ابد همسفرم شد

                        وقتی که آینه پر شد از حضور یه غریبه

می گذرم از شب و باور می کنم

                        که تموم قصه هام پر از غمه

باز دوباره جای زخم بی کسی

                        روی قلبم چشم به راه مرهمه

می گذرم از تو که اون غریبه ای

                        اون که تنهایی مو زیر پا گذاشت

آینه ی قدیمی مو شکست و رفت

                        تا ابد دل منو تنها گذاشت

نیلوفر لاری پور

اگه آفتاب تو چشات خونه کنه

                        می تونه خورشیدو دیوونه کنه

می تونه تو آینه ی چشمای تو

                        گل شب بو موهاشو شونه کنه

می تونه آب بشه تو نگاه تو

                        دل سنگه هر چی غصه و غمه

لحظه هام ارزونی چشمای تو

                        از نگات هر چی بگم بازم کمه

من و بارون ، تو و آفتاب ، شب و برف

                        توی راه زندگی همسفریم

نکنه اسیر تنهایی بشیم

                        آسمونی ها رو از یاد ببریم

اگه آفتاب تو چشات خونه کنه

                        می تونه خورشیدو دیوونه کنه

می تونه تو آینه ی چشمای تو

                        گل شب بو موهاشو شونه کنه

نیلوفر لاری پور