ای خفته در نگاه تو جادو  ! چه می کنی ؟
آشفته دل ! گره زده گیسو ! چه می کنی ؟ 

امسال هم گذشت و بهار تو بر نگشت
تنها و دل شکسته لب جو چه می کنی ؟

شب های دل گرفته که خوابت نمی برد
بی بوسه ، بی نفس نفس او چه می کنی ؟ 

هی مانده در نگاه تو حسرت ! چه می کشی ؟
هی رفته از دل تو هیاهو ! چه می کنی ؟ 

بیهوده دشت های خدا را قرق نکن
حالا که رفته از دلت آهو ، چه می کنی ... ؟

ناصر حامدی

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی

                        چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود

                        چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی

منم که جور و جفا دیدم و وفا کردم

                        توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی

بیا که با همه نامهربانی­ ات ای ماه

                        خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی

بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد کس

                        نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

منت به یک نگه آهوانه می بخشم

                        هر آنچه ای ختنی خط من خطا کردی

اگر چه کار جهان بر مراد ما نشود

                        بیا که کار جهان بر مراد ما کردی

هزار درد فرستادیم به جان لیکن

                        چو آمدی همه آن دردها دوا کردی

کلید گنج غزلهای شهریار توئی

                        بیا که پادشه ملک دل گدا کردی

شهریار

غم مخور ، معشوق اگر امروز و فردا می‌کند
                        شیر دوراندیش با آهو مدارا می‌کند

زهر دوری باعث شیرینی دیدارهاست
                        آب را گرمای تابستان گوارا می‌کند

جز نوازش شیوه ‌ای دیگر نمی‌داند نسیم
                        دکمۀ پیراهنش را غنچه خود وا می‌کند

روی زرد و لرزشت را از که پنهان می‌کنی ؟
                        نقطه ضعف برگ‌ها را باد پیدا می‌کند

دلبرت هرقدر زیباتر ، غمت هم بیش‌تر
                        پشت عاشق را همین آزارها تا می‌کند

از دل هم‌چون زغالم سرمه می‌سازم که دوست
                        در دل آیینه دریابد چه با ما می‌کند

نه تبسم ، نه اشاره ، نه سوالی ، هیچ چیز
                        عاشقی چون من فقط او را تماشا می‌کند

کاظم بهمنی

غم دریا دلان رابا که گویم ؟
کجا غمخوار دریا دل بجویم ؟
دلم دریای خون شد در غم دوست
چگونه دل از این دریا بشویم؟

سبد پر کرده از گل دامن دشت
خوشا صبح بهار و دشت و گلگشت
نسیم عطر گیاه کال در کام
به شهر آمد پیامی داد و بگذشت

نسیمم رهروی بی بازگشتم
غبار آلودگی این سرگذشتم
سراپا یاد رنگ و بوی گلها
دریغا گو غریب کوه و دشتم

تو پاییز پریشم کردی ای گل
پریشان ز پیشم کردی ای گل
به شهر عاشقان تنها شدم من
غریب شهر خویشم کردی ای گل

خوشا پر شور پرواز بهاری
میان گله ابر فراری
به کوهستان طنین قهقهی نیست
دریغا کبک های کوهساری

بهارم می شکوفد در نگاهت
پر از گل گشته جان من به راهت
به بام آرزویم لانه دارند
پرستوهای چشمان سیاهت

شبی ای شعله راهی در تنم کن
زبان سرخ در پیراهنم کن
سراپا گر بزن خاکسترم ساز
در این تاریکی اما روشنم کن

منم چنگی غنوده در غم خویش
به لب خاموش و غوغا در دل ریش
غبار آلود یاد بزم و ساقی
گسسته رشته اما نغمه اندیش

شقایق ها کنار سنگ مردند
بلورین آب ها در ره فسردند
شباهنگام خیل کاکلی ها
از این کوه و کمرها لانه بردند

بهار آمد بهار سبزه بر تن
بهار گل به سر گلبن به دامن
مرا که شبنم اشکی نمانده است
چه سازم گر بیاید خانه من ؟

غباری خیمه بر عالم گرفته
زمین و آسمان ماتم گرفته
چه فصل است این که یخبندان دل هاست
چه شهر است این که خاک غم گرفته ؟

به سان چشمه ساری پاک ماندم
نهان در سنگ و در خاشاک ماندم
هوای آسمان ها در دلم بود
دریغا همنشین خاک ماندم

سحرگاهان که این دشت طلاپوش
سراسر می شود آواز و آغوش
به دامان چمن ای غنچه بنشین
بهارم باش با لبهای خاموش

تو بی من تنگ دل من بی تو دل تنگ
جدایی بین ما فرسنگ فرسنگ
فلک دوری به یاران می پسندد
به خورشیدش بماند داغ این ننگ

پرستوهای شادی پر گرفتند
دل از آبادی ما بر گرفتند
به راه شهرهای آفتابی
زمین سرد پشت سر گرفتند

به گردم گل بهارم چشم مستت
ببینم دور گردن هر دو دستت
من آن مرغم که از بامت پریدم
ندانستم که هستم پای بستت

الا کوهی دلت بی درد بادا
تنورت گرم و آبت سرد بادا
اسیر دست نامردان نمانی
سمندت تیز و یارت مرد بادا

دو تا آهو از این صحرا گذشتند
چه بی آوا چه بی پروا گذشتند
از این صحرای بی حاصل دو آهو
کنار هم ولی تنها گذشتند

وقتی نداری طعمه تا آهو بگیری

                        باید فقط با یاد چشمش خو بگیری

سخت است جای آن کسی که دوست داری

                        در خلوت خود در بغل "زانو" بگیری

از حسرتش کارت به جایی می کشد تا

                        قانع شوی از او دو تار مو بگیری ...

وقتی که دل دادی چه وصلش ، چه فراقش

                        زشت است آنچه داده ای از او بگیری

...

از روی تو چه آرزوها در دلم بود

                        از بخت بد باید که از من رو بگیری  !

علی حیات بخش

می ایستم پای تو با جان و تنم ، من

پامیگذارم روی قلب آهنم ، من

یک عمر - تنگاتنگ - بوی بودنت را

حس کرده ام بین تن و پیراهنم من

ازکودکی باخویش گفتم "عاشقی کن "!

خواندم الفبای تو را در دامنم ، من

ای شمع ! میخواهم که رازی را بگویم :

از بوسه ی دیشب به این سو ... روشنم من

دریا...تویی ، صحرا...تویی ، جنگل تویی ... تــــــو

ماهی ... منم ، آهو ... منم ، تیهـو منم ... مـــــن

در باز بود و آسمان پروانه بازار

اما مگر از این قفس دل میکنم من ؟؟؟

مهدی فرجی

هر طرف رو کن و تردید نکن سوی منی

                                   باز در چشم‌ رس دیده‌ی پر سوی منی‌

تا ابد گر چه عزیزی ولی از یاد نبر

                                   چشم من باشی، در سایه ابروی منی

در غمم رفته‌ای و با خوشی‌ام آمده‌ای

                                   چه کنم؟ خوی تو این است پرستوی منی

چشم بادامی و شیرین و خوش و بانمکی

                                   چینی و تازی و ایرانی و هندوی منی

گوش تا گوش به صحرا بخرام و نهراس

                                   شیرها خاطرشان هست که آهوی منی

مهدی فرجی