به کجا چنین شتابان ؟
             گون از نسیم پرسید

دل من گرفته زینجا
            هوس سفر نداری
                        ز غبار این بیابان ؟
 
همه آرزویم اما
             چه کنم که بسته پایم
 
به کجا چنین شتابان ؟
             به هر آن کجا که باشد
                         به جز این سرا سرایم

سفرت به خیر ، اما ؛ تو ُ دوستی خدا را
            چو ازین کویر وحشت به سلامتی گذشتی
                        به شکوفه ها به باران ، برسان سلام ما را

محمدرضا شفیعی کدکنی

محکوم عشقم ، گرفتار یار
                        مثل پرنده ، هوادار یار

مثل یه سایه ، به همراه یار
                        بود و نبودم ، به دلخواه یار

هر چی که یار گفت ، دلم گفت به چشم
                        از گل و خار گفت ، دلم گفت به چشم

هر جا که یار بود ، دلم گفت برو
                        با گل و خار بود ، دلم گفت برو

خون شد دل من به افسون یار
                        هجر دل من پریشون یار

گوشه ی چشمم فقط جای یار
                        کار دو چشمام تماشای یار

یار اگه جانانه خریدار شد
             دل ، گل سرخ توی بازار شد
                        وای گل سرخ دل من خار شد
                                    هر چی شد از دست همین یار شد

مینا جلالی

   دانلود آهنگ با صدای حبیب و سمیر زند

بیا که این شب سیاه
خیمه زده به کوچه ها
برای فتح روشنی
برای غصب لحظه ها
بیا که دیو قصه ها مرا به بردگی کشید
بی تو در این دیار غم فصل فسردنم رسید

بیا بیا که شاعری بی تو نداره رونقی
چگونه شاعری کنم در این هوای بی کسی
بیا بیا که شاعری بیتو نداره رونقی
چگونه شاعری کنم در این هوای لعنتی

بیا که این هوای بد شکنجه میدهد مرا
فضای سرد و بی رمق به بند میکشد مرا
بیا که این همه سکون رسم مسافری نبود
رفتن تازه پیش دل رفتن آخری نبود
رفتن آخری نبود

بیا بیا که شاعری بی تو نداره رونقی
چگونه شاعری کنم در این هوای بی کسی
بیا بیا که شاعری بی تو نداره رونقی
چگونه شاعری کنم در این هوای لعنتی

بیا که بودنت مرا جرات شاعری دهد
صدای شعر خواندن من به گوش عاشقان رسد
بیا که عشق پاک تو قدرت قلب من شود
به قلب نیمه مرده ام جان دوباره ای دهد
جان دوباره ای دهد

بیا بیا که شاعری بی تو نداره رونقی
چگونه شاعری کنم در این هوای بی کسی
بیا بیا که شاعری بی تو نداره رونقی
چگونه شاعری کنم در این هوای لعنتی

؟؟؟

در این زمانه‌ی بی‌ های‌ و هوی لال‌ پرست
خوشا به حال کلاغان قیل‌ و قال‌ پرست

چگونه شرح دهم لحظه لحظه‌ی خود را

برای این همه ناباور خیال‌ پرست

به شب‌نشینی خرچنگ‌ های مردابی

چگونه رقص کند ماهی زلال‌ پرست

رسیده‌ ها چه غریب و نچیده می‌ افتند

به پای هرزه‌ علف‌های باغ کال‌ پرست

رسیده‌ ام به کمالی که جز اناالحق نیست

کمال دارِ برای من کمال پرست

هنوز زنده‌ام و زنده بودنم خاریست

به تنگ‌ چشمی نامردم زوال‌ پرست

محمدعلی بهمنی

به یاد نوسود ، مره خیل ، زمناکو

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزل ها بمیرد

گروهی بر آنند که این مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم جان آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا بر آمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

گردی از راهی نمی خیزد ، سواران را چه شد ؟
            مرده اند از بیم یاران ، نامداران را چه شد ؟

جز صدای جغدها چیزی نمی آید بگوش
            قمریان آخر کجا رفتند ، ساران را چه شد ؟

از هجوم کرکسان شوم قلب من گرفت
            بلبلان ، قرقاولان ، کبکان ، هزاران را چه شد ؟

دورتادور من از دشمن سیاهی می زند
            دوستان ما کجا رفتند ، یاران را چه شد ؟

هرکجا سوز زمستان است و تاراج خزان
            روح تابستان و عطر نوبهاران را چه شد ؟

زیر سم لشکر ضحاک ، پشت من شکست
            کاوه لشکرشکن کو ؟ شهسواران را چه شد ؟

لشکر توران به قلب سرزمین ما رسید
            رستم و گودرز کو ! اسفندیاران را چه شد ؟

خشکسالی در زمین بیداد و غوغا می کند
            بخشش هفت آسمان کو ! باد و باران را چه شد

نفسم گرفت ازین شب در این حصار بشکن
در این حصار جادویی روزگار بشکن

چو شقایق از دل سنگ برآر رایت خون
به جنون صلابت صخره ی کوهسار بشکن

تو که ترجمان صبحی به ترنم و ترانه
لب زخم دیده بگشا صف انتظار بشکن

سر آن ندارد امشب که براید آفتابی؟
تو خود آفتاب خود باش و طلسم کار بشکن

بسرای تا که هستی که سرودن است بودن
به ترنمی دژ وحشت این دیار بشکن

شب غارت تتاران همه سو فکنده سایه
تو به آذرخشی این سایه ی دیوسار بشکن

ز برون کسی نیاید چو به یاری تو اینجا
تو ز خویشتن برون آ سپه تتار بشکن