بهار تویی

که می آیی و دستهایم 

شکوفه می دهند ناغافل !

تویی که

 با تمام خستگی

باز هم آرامشی !

باز هزار ستاره ی بی افول

هزار پروانه ی بیقرار 

هزار شوق بی دلیل را

در خلوت آغوش من میریزی

 انگار بهار تویی ...

نیلوفر حسینی

لعنتی را دوست دارم

مثل یک استکان چای کمر باریک است

نزدیکش که می شوم

عطرش مثل دارچین توی سرم می پیچد !

توی چشم هایش زل میزنم و دستش را می گیرم

عطر هل ، هولم می کند  !

و میبوسمش ، میبوسمش  ...

شیرین مثل نبات  !

پس  ...

الکی نیست ؛

خستگی هایم را دور میریزی  !

معجون زیبای دوست داشتنی ام

حامد نیازی

وقتی جای خنده غم می‌شینه روی لبام

تشنه نوازشم ، خسته از خستگیام

وقتی که دستای من گرمی دستی می‌خواد

 وقتی یه لحظه خوشی به سراغم نمیاد

تو میتونی غمامو خواب کنی ، گونه‌های خیسمو پاک کنی

تو میتونی دلمو شاد کنی ، منو از درد و غم آزاد کنی

با همیشه عاشقت تو همیشه عاشقی ، تویی که مسبب لذت دقایقی

به تن مرده من تو میتونی جون بدی ، به رگای خشک من قطره قطره خون بدی

تو میتونی غمامو خواب کنی ، گونه‌های خیسمو پاک کنی

تو میتونی دلمو شاد کنی ، منو از درد و غم آزاد کنی

وقتی که شب می‌رسه آسمون سیاه می‌شه ، غم و غصه تو دلم قد یه دنیا می‌شه

وقتی که دستای تو خونه‌مون در می‌زنه ، دل من پشت دیوار از خوشی پرپر می‌زنه

تو میتونی غمامو خواب کنی ، گونه‌های خیسمو پاک کنی

تو میتونی دلمو شاد کنی ، منو از درد و غم آزاد کنی

تـــو میتونی   …

من دراین تاریکی

فکر یک بره روشن هستم

که بیاید علف خستگی ام را بچرد

من دراین تاریکی

امتداد تر بازوهایم را زیر بارانی می بینم

که دعاهای نخستین بشر را تر کرد

من در این تاریکی

درگشودم به چمنهای قدیم

به طلایی هایی که به دیوار اساطیر تماشا کردیم

من در این تاریکی ریشه ها را دیدم

و برای بته نورس مرگ ، آب را معنی کردم

 سهراب سپهری . حجم سبز