ببین تمام من شدی اوج صدای من شدی

بت منی شكستمت وقتی خدای من شدی

ببین به یك نگاه تو تمام من خراب شد

چه كردی با سراب من كه قطره قطره آب شد

به ماه بوسه می زنم به كوه تكیه می كنم

به من نگاه كن ببین به عشق تو چه می كنم

منو به دست من بكش به نام من گناه كن

اگر من اشتباهتم همیشه اشتباه كن

نگو به من گناه تو به پای من حساب نیست

كه از تو آرزوی من به جز همین عذاب نیست

هنوز می پرستمت هنوز ماه من تویی

هنوز مومنم ببین تنها گناه من تویی

به ماه بوسه می زنم به كوه تكیه می كنم

به من نگاه كن ببین به عشق تو چه می كنم

روزبه بمانی

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

آوار ِ پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟

هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش ِ هزار «آیا» ، وسواس ِ هزار «امّا»

کوریم و نمی بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ ، از خاطرمان رفته است

امروز که صف در صف ، خشکیده و بی باریم

دردا که هدر دادیم ، آن ذات ِ گرامی را

تیغیم و نمی بّریم ، ابریم و نمی باریم

ما خویش ند انستیم ، بیداری مان از خواب

گفتند که بیدارید ، گفتیم که بیداریم !

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته

امیّد ِ رهایی نیست ، وقتی همه دیواریم

حسین منزوی

هر جا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه

ای ترس تنهایی من اینجا چراغی روشنه

اینجا یكی از حس شب احساس وحشت می كنه

هرروز از فكر سقوط با كوه صحبت می كنه

جایی كه من تنها شدم شب قبله گاه آخره

اینجا تو این قطب سكوت كابوس طولانی تره

من ماه میبینم هنوز این كور سوی روشنو

اینقدر سو سو می زنم شاید یه شب دیدی منو

هرجا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه

ای ترس تنهای من اینجا چراغی روشنه

اینجا یكی از حس شب احساس وحشت می كنه

هر روز از فكر سقوط با كوه صحبت می كنه

روزبه بمانی