عقل بیهوده سر طرح معما دارد

                                    بازی عشق مگر شاید و اما دارد

با نسیم سحری دشت پر از لاله شکفت

                                    سر سربسته چرا این همه رسوا دارد

در خیال آمدی و آینه ی قلب شکست

                                   آینه تازه از امروز تماشا دارد

بس که دلتنگم اگر گریه کنم می گویند

                                   قطره ای قصد نشان دادن دریا دارد

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است

                                  چه سر انجام خوشی گردش دنیا دارد

عشق رازیست که تنها به خدا باید گفت

                                  چه سخن ها که خدا با من تنها دارد

فاضل نظری

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم

                                     اصلا ًبه تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا 

                                     افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم 

                                     یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد، چه جای نگرانی است 

                                     من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتـش افروخته ام را 

                                     بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

فاضل نظری

همراه بسیار است، اما همدمی نیست
                        مثل تمام غصه ها، این هم غمی نیست

دلبستۀ اندوه دامنگیر خود باش
                        از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار
                        از دوست دشمن ساختن کار کمی نیست

 چشمی حقیقت بین کنار کعبه می گفت
                        «انسان» فراوان است، اما «آدمی» نیست

در فکر فتح قلۀ قافم که آنجاست
                        جایی که تا امروز برآن پرچمی نیست

فاضل نظری

به نسیمی همهء راه به هم می ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم
با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد

عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است
دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد

آه یک روز همین آه تو را می گیرد
گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد

فاضل نظری

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
                        آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست

همچو عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
                        در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
                        بال وقتی قفس پرزدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است
                        مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مساله ی دوری و عشق
                        و سکوت تو جواب همه ی مساله هاست

    فاضل نظری

پس شاخه‌های یاس و مریم فرق دارند
آری! اگر بسیار اگر کم فرق دارند

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی
لبخندهای شادی و غم فرق دارند

برعکس می‌گردم طواف خانه‌ات را
دیوانه‌ها آدم به آدم فرق دارند

من با یقین کافر، جهان با شک مسلمان
با این حساب اهل جهنم فرق دارند

بر من به چشم کشتة عشقت نظر کن
پروانه‌های مرده با هم فرق دارند

فاضل نظری

از بــاغ می ‌برنــــد چـراغانی ‌ات كننــــد

                                                            تا كـاج جشــن های زمستانی ‌ات كننــد

پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»

                                                            تنهــا به این بهانـــه كه بارانی ‌ات كنند

یوسف! به این رهـا شدن از چاه دل مبند

                                                            این بار می ‌برند كه زنــــدانی‌ ات كنند

ای گل گمان مكن به شب جشن می ‌روی

                                                            شاید به خاك مـرده‌ای ارزانی ‌ات كنند

یك نقطـه بیش فرق رحـیم و رجـیم نیست

                                                            از نقطه‌ ای بترس كه شیطانی ات كنند

آب طلب نكــــرده همیشــه مـــــراد نیست

                                                            گاهی بهانه ای است كه قربانی ‌ات كنند

    فاضل نظری