و رسالت من این خواهد بود :

            تا دو استکان چای داغ را

                        از میان دویست جنگ خونین

                                                به سلامت بگذرانم

تا آنها را در شبی بارانی
                        با خدای خویش
                                    چشم در چشم هم
                                                            نوش کنیم

حسین پناهی

من زندگی را دوست دارم

                ولی از زندگی دوباره می ترسم!

دین را دوست دارم

                 ولی از كشیش ها می ترسم!
           

قانون را دوست دارم

                  ولی از پاسبان ها می ترسم!

عشق را دوست دارم

                   ولی از زن ها می ترسم!

كودكان را دوست دارم

                   ولی از آینه می ترسم!

سلام را دوست دارم

                   ولی از زبانم می ترسم!

من می ترسم ، پس هستم

                   این چنین می گذرد روز و روزگار من

من روز را دوست دارم

                   ولی از روزگار می ترسم !

حسین پناهی

به آتش نگاهش
            اعتماد نکن !      
                        لمس نکن !
به جهتی بگریز که بادها ، خالی از عطر اویند،
                                    به سرزمینی بی رنگ !
                                                            بی بو و ساکت
آری ؛
 بگریز و پشت ابدیت مرگ پنهان شو   !
                        اگر خواستار جاودانگی عشقی .

حسین پناهی

در انتهای هر سفر
                         در آیینه
                                     دار و ندار خویش را مرور می کنم

این خاک تیره ، این زمین
             پاپوش پای خسته ام
 این سقف کوتاه آسمان
             سرپوش چشم بسته ام

 اما خدای دل
             در آخرین سفر
             در آیینه به جز دو بیکرانه کران
                                    به جز زمین و آسمان
                                                چیزی نمانده است

                                                            گم گشته ام ‚ کجا
                                                                                    ندیده ای مرا

حسین پناهی