از چیزی امیدی می سازیم برای فردا

و کـِـش می آید همه ی وجودمان
                         در جاذبه ی فوق العاده اش !

سفری ، دیداری ، تغییری ُ چیزی از این دست ....

                                    چیزی که متعهدمان کند ادامه بدهیم !

 حسین پناهی

نیمکت کهنۀ باغ

          خاطرات دورش را

               در اولین بارش زمستانی

                           از ذهن پاک کرده است

خاطرۀ شعرهایی را که
                              هرگز
                                     نسروده بودم

خاطرۀ آوازهایی را که
                             هرگز
                                    نخوانده بودی

حسین پناهی

روزگاری ساده لوحانه
            صحرا به صحرا و بهار به بهار
                         دانه دانه بنفشه های وحشی را
                                                             یک دسته می کردم

عشق را چگونه می شود نوشت
            در گذر این لحظات پرشتاب شبانه
                        که به غفلت آن سوال بی جواب گذشت

دیگر حتی فرصت دروغ هم برایم باقی نمانده است
و گر نه چشمانم را می بستم
                    و به آوازی گوش میدادم

من

حسین پناهی

زندگی ، ای زندگی !

عنکبوت سیری را می مانی

            که به یمن عادت دیرینه

                        پروانه های بی دلیل را

                                    در نور وسوسه تور می کنی

زین روست به یقین

            که آسمان و زمین

                        از غبار رنگ این همه بال ، رنگین است

و

چه غمی دارد

            معصومیت این همه رنج نا هم آهنگ !

حسین پناهی

" وقتی پروانۀ عشق در تاری بیافتد

                    که عنکبوتش سیر باشد ،

                                   تازه قصۀ زندگی آغاز شده است ؛

                                                                  زیرا نه می تواند پرواز کند و نه بمیرد ... "

ما تماشاچیانی هستیم
            که پشت درهای بسته مانده ایم !
                                                دیر آمدیم !
                                                            خیلی دیر ...
پس به ناچار
            حدس می‌زنیم ،
                        شرط میبندیم ،
                                    شک میکنیم  ...
و آن سوتر
            در صحنه
                        بازی به گونه ای دیگر در جریان است.

حسین پناهی

...

یکی می آید به زور 

            یکی می رود به انتخاب .

پس اینها همش اسمش زندگی است :

            دلتنگی ها ، دلخوشی ها ، ثانیه ها ، دقیقه ها ،
                        حتی اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمی باشد که برایت نوشته ام برسد.

ما زنده ایم چون بیداریم .
            ما زنده ایم چون می خوابیم .

و رستگار و سعادت مندیم

            زیرا هنوز بر گستره وسیع ویرانه های وجودمان

                        پانشینی برای گنجشک عشق باقی گذاشتیم .

...

ما نیز باید دوست بداریم ،

                        آری ؛
                        زیرا دوست داشتن خال بال روح ماست .

ما را با دوست داشتن از خانه خدا به زمین فرستاده اند .
                                    همچنان که پروانه را با کوله بار هزار رنگش .

...

حسین پناهی