اگر مانده بودی تو را تا به عرش خدا می رساندم

اگر مانده بودی تو را تا دل قصه ها می کشاندم

اگر با تو بودم به شب های غربت ، که تنها نبودم

اگر مانده بودی ز تو می نوشتم ، تو را می سرودم

مانده بودی اگر نازنینم ، زندگی رنگ و بوی دگر داشت

این شب سرد و غمگین غربت ، با وجود تو رنگ سحر داشت

با تو این مرغک پر شکسته ، مانده بودی اگر ، بال و پر داشت

با تو بیمی نبودش ز طوفان ، مانده بودی اگر  ، همسفر داشت

هستی ام را به آتش کشیدی ، سوختم من ندیدی ندیدی

مرگ دل آرزویت اگر بود ، مانده بودی اگر ، می شنیدی

با تو دریا پر از دیدنی بود ، شب ستاره گلی چیدنی بود

خاک تن شسته در موج باران ، در کنار تو بوسیدنی بود

بعد تو خشم دریا و ساحل ، بعد تو پای من مانده در گل

مانده بودی اگر ، موج دریا تا ابد هم پر از دیدنی بود

با تـــو و عشق تو زنده بودم ، بعد تو من خودم هم نبودم

بهترین شعر هستی رو با تو ، مانده بودی اگر ، می سرودم

مانده بودی اگر نازنینم زندگی رنگ و بوی دگر داشت

این شب سرد و غمگین غربت ، با وجود تو رنگ سحر داشت

هما میرافشار

برای من نوشته  :
                 گذشته ها گذشته
                        تمام قصه هام هوس بود

برای او نوشتم
            برای تو هوس بود
                        ولی برای من نفس بود

کاشکی خبر نداشتی دیوونه نگاتم
یه مشت خاک ناچیز ، افتاده ای به زیر پاتم

کاشکی صدای قلبت ، نبود صدای قلبم
کاشکی نگفته بودم  : تا وقت جون دادان باهاتم

نوشته هرچه بود تموم شد
            نوشتم عمر من حروم شد

نوشته رفته ای زیادم
            نوشتم شمع رو به بادم

نوشته در دلم هوس مرد
            نوشتم دل توی قفس مرد

کاشکی نبسته بودم
            زندگیمو به چشمات
                        کاشکی نخورده بودم
                                    به سادگی فریب حرفات

لعنت به من که آسون
            به یک نگات شکستم
                        به این دل دیونه
                                    راه گریز و ساده بستم

هما میرافشار

هنوز هم چشم تو برای من جام شرابه
هنوز هم هستی من قصه ی رنج و عذابه

همه شب تا سحر جا در دل میخونه دارم
پریشون قصه ای رو با دل دیوونه دارم

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

همه دل میبره هر لحظه تا مرز جنونم
میرم جائی که شاید گم بشه نام و نشونم

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

یه روزی اومدم دنبال تو منزل به منزل
یه روز افتاده بودم در به در دنبال این دل

چه سودی بردم از عشق تو ای ناخونده مهمون
جز آنکه تا ابد هم باشم از کرده پشیمون

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

نمیتونم که دل بردارم از چشم سیاهت
ندارم طاقت موندن چنان خاری به راهت

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

هما میرافشار

آه ای تمام هستی ام از تو
          ای شور و حال مستی ام از تو

روزی مبادا قصه گوی دیگران گردی
          روزی مبادا آرزوی این و آن گردی

روزی مبادا پا نهی بر آنچه می گویی
          روزی مبادا بگذری ، از آنچه میجویی

گر با دلم نامهربان گردی
          گر آشنای دیگران گردی
                      می میرم از وحشت چون لاله
                                               در صحرای رسوایی
                                                          میسوزم از اندوه تنهایی

غمگین تراز مهتاب پاییزم
جام تهی از باده ام ، از غصه لبریزم
                                  با من مدارا كن

جام دلم پر از شراب عاشقی ها كن
                      در دست من ، دست وفا بگذار
                                  تا زیر پایت فرش سازم هستی خود را

من با تو می مانم
          من بی تو می میرم

بگذار تا همچون پرستوها
          دركنج آن دل آشیان سازم
                      من آن قفس را دوست میدارم
                                  بگذار تا خود را نهان سازم

ای قصه گوی دل ، ای آرزوی دل
                      با من مبادا بی وفا گردی
                                  با دیگران پیمان ببندی آشنا گردی

آه ای تمام هستی ام از تو
          از پای دل مگشای زنجیرم
                                  من بی تو می میرم

هما میرافشار

تو چشمتون چه قصه هاست نگاهتون چه آشناست
                             اگه بپرسین از دلم میگم گرفتار شماست

نگاهتون پیش منه حواستون جای دیگه ست
                             خیالتون اینجا که نیست پیش یه رسوای دیگه ست

نفس نفس تو سینه ام عطر نفسهای شماست
                            اگر که  قابل بدونین خونۀ دل جای شماست

می میرم از حسادت دلی که دلدار شماست
                            کاش میدونستم اون کیه که این روزا یار شماست

خوشا به حال اون کسی که توی رویای شماست
                            شما گناهی ندارین این روزگاره بی وفاست

تو خلوت شبونه ام خالی فقط جای شماست
                           تو جام مِی ، تموم شب ، نقش دو چشمای شماست

هما میرافشار

ما ظاهرا رفیقان ، بس نارفیق بودیم
هر پشت اعتمادی زخمی به خنجر کردیم  

هر سینۀ رفیقی با تیغ کین دریدیم
خودکرده ها چه آسان ، نسبت به داور کردیم  

هر جایی هوس را تا خواهشی بر آریم
اسکندران ملکی ، صحرای محشر کردیم

با زورقی شکسته پارو به آب دادیم
چشمان مادران را دریای احمر کردیم

حالا چه مانده بر جا جز مشت خاطراتی
در خاطری شکسته ، اسمی که از بر کردیم

ما خون عاشقان را در لاله ها شکستیم
بر حجله های آنان ، آن لاله زیور کردیم  

با خون آن دلیران آسان وضو گرفتیم
در جام شهد دوستان زهر مکرر کردیم  

هما میرافشار

ترا چون نسیم صبا دوست دارم
ترا چون حدیث وفا دوست دارم

چو حل گشته ام در وجود تو با خون
ترا از من و ما ، جدا دوست دارم

دلم را كسی جز تو كی می شناسد
ترا ای به درد آشنا ، دوست دارم

چو بیمار جان بر لبم از جدایی
گل بوسه را چون دوا ، دوست دارم

بلای وجودی ، مرا مبتلا كن
ز هستی گذشتم ، بلا دوست دارم

مگیر از سرم سایه شهپرت را
ترا همچو فر هما دوست دارم

بشبهای تاریك و تلخ جدایی
خیال ترا چون دعا دوست دارم

قسم بر دوچشمان غم ریز مستت
ترا من بقدر خدا دوست دارم

هما میرافشار