وقتی تو نیستی

        نه هست های ما

                     چونانکه بایدند

                                   نه باید ها ...

مثل همیشه آخر حرفم

                  و حرف آخرم را

                          با بغض می خورم

عمری است

   لبخندهای لاغر خود را

               در دل ذخیره می کنم :

                               باشد برای روز مبادا !

اما

 در صفحه های تقویم

   روزی به نام روز مبادا نیست

آن روز هر چه باشد

           روزی شبیه دیروز

                       روزی شبیه فردا

            روزی درست مثل همین روزهای ماست

 اما کسی چه می داند ؟

                          شاید

                            امروز نیز روز مبادا باشد!

وقتی تو نیستی

             نه هست های ما

                          چونانکه بایدند

                                     نه باید ها ...

                                                           هر روز بی تو

                                                                       روز مباداست

قیصر امین پور

برای رسیدن ، چه راهی بریدم

در آغاز رفتن ، به پایان رسیدم

به آیین دل سر سپردم دمادم

که یک عمر بی وقفه در خون تپیدم

به هر کس که دل باختم ، داغ دیدم

به هر جا که گل کاشتم ، خار چیدم

من از خیر این ناخدایان گذشتم

خدایی برای خودم آفریدم

به چشمم بد ِ مردمان عین خوبی است

که من هر چه دیدم ، ز چشم تو دیدم

دهانم شد از بوی نام تو لبریز

به هر کس که گل گفتم و گل شنیدم
 

قیصر امین پور

می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
می جویمت چنانکه لب تشنه آب را

محو توام چنانکه ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
چونانکه التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی
با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

 

قیصرامین پور

خسته ام از این کویر ، این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل ، این سقوط ناگزیر

آسمان بی هدف ، بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه ، بیدهای سر به زیر

ای نظاره ی شگفت ، ای نگاه ناگهان !
ای هماره در نظر ، ای هنوز بی نظیر !

آیه آیه ات صریح ، سوره سوره ات فصیح !
مثل خطی از هبوط ، مثل سطری از کویر

مثل شعر ناگهان ، مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی ، اجتناب ناپذیر

ای مسافر غریب ، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم ، با تو در همین مسیر !

از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور ! دیدمت ولی چه دیر !

این تویی در آن طرف ، پشت میله ها رها
این منم در این طرف ، پشت میله ها اسیر

دست خسته ی مرا ، مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر ، خسته ام از این کویر !
 

قیصر امین پور

سراپا اگر زرد پژمرده ایم
ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی ، لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم
اگر خون دل بود ، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ، آورده ایم
اگر داغ شرط است ، ما برده ایم

اگر دشنه ی دشمنان ، گردنیم !
اگر خنجر دوستان ، گرده ایم !

گواهی بخواهید ، اینک گواه :
همین زخمهایی که نشمرده ایم !

دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم
  

قیصر امین پور

با توام

          ای لنگر تسکین !

                    ای تکانهای دل !

                             ای آرامش ساحل !

با توام

          ای نور !

                 ای منشور !

                      ای تمام طیفهای آفتابی !

                                        ای کبود ِ ارغوانی !

                                                        ای بنفشابی !

با توام

          ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !

با توام

          ای شادی غمگین !

با توام

          ای غم !

          غم مبهم !

ای نمی دانم !

هر چه هستی باش !

                             اما کاش...

                                         نه ، جز اینم آرزویی نیست :

هر چه هستی باش !

                             اما باش!

                                               قیصر امین پور