من سال‌های سال مُردم

            تا اینكه یك دم زندگی كردم

تو می‌توانی

          یك ذره

              یك مثقال

                    مثل من بمیری؟

قیصر امین پور

نه از مهر و نه از کین می نویسم

نه از کفر و نه از دین می نویسم

دلم خون است ، می دانی برادر

دلم خون است ، از این می نویسم

بگذار بگویمت

این دل به کدام واژه گویم چون شد

کز پرده برون و پرده دیگر گون شد

بگذار بگویمت که از ناگفتن

این قافیه در دل رباعی خون شد

ای عشق

دستی به کرم به شانه ی ما نزدی

بالی به هوای دانه ی ما نزدی

دیر است دلم چشم به راهت دارد

ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی

قیصر امین پور

چشم ها پرسش بی پاسخ حیرانیها
دستها تشنه ی تقسیم فراوانیها

با گل زخم سر راه تو آذین بستیم
داغهای دل ما ، جای چراغانیها

حالیا دست کریم تو برای دل ما
سرپناهی است در این بی سر و سامانیها

وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی
ای سرانگشت تو آغاز گل افشانیها

فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید
فصل تقسیم غزل ها و غزلخوانیها

سایه ی امن کسای تو مرا بر سر بس
تا پناهم دهد از وحشت عریانیها

چشم تو لایحه ی روشن آغاز بهار
طرح لبخند تو پایان پریشانیها
  

قیصر امین پور

هزار خواهش و آیا
هزار پرسش و اما
هزار چون و هزاران چرای بی زیرا
هزار بود و نبود
هزار شاید و باید
هزار باد و مباد
هزار کار نکرده
هزار کاش و اگر
هزار بار نبرده
هزار پوک و مگر
هزار بار همیشه
هزار بار هنوز ...
مگر تو ای همه هرگز
مگر تو ای همه هیچ
مگر تو نقطه ی پایان
بر این هزار خط ناتمام بگذاری
مگر تو ای دم آخر
در این میانه تو
سنگ تمام بگذاری
  

قیصر امین پور

لحظه ای که خسته ام
لحظه ای که روی دسته های نرم صندلی
یا به پایه های سخت میز
تکیه می دهم

مثل میهمان سرزده
پا به راه و بی قرار رفتنم

فکر می کنم
میزبان من
اجتماع کور موریانه هاست
موریانه های ریز
موریانه های بی تمیز
میزهای کوچک و بزرگ را
چشم بسته انتخاب می کنند

آه !
موریانه های میزبان !
ذهن میزهای ما
جای تخم ریزی شماست !

قیصر امین پور

گفتی : غزل بگو ! چه بگویم ؟ مجال کو ؟
شیرین من ، برای غزل شور و حال کو ؟

پر می زند دلم به هوای غزل ، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست ، بال کو ؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو ؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبز ِ سرآغاز سال کو ؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سوال و حوصله ی قیل و قال کو ؟
  

قیصر امین پور

حرفهای ما هنوز ناتمام

             تا نگاه می کنی :

                             وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی !

                   پیش از آن که با خبر شوی

                              لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود

آی ...

ای دریغ و حسرت همیشگی!

                                  ناگهان

                                        چقدر زود

                                              دیر می شود !

قیصر امین پور