ای که بوی باران شکفته در هوایت

یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت

شد خزان به پایت بهار باور من

سایه بان مهرت نمانده بر سر من

جز غمت ندارم به حال دل گواهی

ای که نور چشمم در این شب سیاهی

چشم من به راهت همیشه تا بیایی

باغ من بهارم بهشت من کجایی؟

جان من کجایی ؟ کجایی ؟ که بی تو دل شکسته ام

سر به زانوی غم نهاده ام ، به گوشه ای نشسته ام

آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا

مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا

ای گل آشنا بی قرارم بیا

وای از این غم جدایی
            وای از این غم جدایی
                        وای از این غم جدایی
                                    وای از این غم جدایی

قیصر امین پور

چو از جان پیش پای عشق سر داد
سرش بر نی ، نوای عشق سر داد

به روی نیزه و شیرین زبانی   !
عجب نبود ز نی شکر فشانی

اگر نی پرده ای دیگر بخواند
نیستان را به آتش می کشاند
 
سزد گر چشمها در خون نشینند
چو دریا را به روی نیزه بینند

شگفتا بی سرو سامانی عشق !
به روی نیزه سرگردانی عشق !

ز دست عشق در عالم هیاهوست
تمام فتنه ها زیر سر اوست !

قیصر امین پور

خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا كن
                        ز غمهای دگر غیر از غم عشقت رها كن
تو خود گفتی كه در قلب شكسته خانه داری
                        شكسته قلب من جانا به عهد خود وفا كن

خدایا بی پناهم ، ز تو جز تو نخواهم
                        اگر عشقت گناه است ، ببین غرق گناهم
دو دست دعا برآورده ام بسوی آسمانها
                        كه تا پر كشم به بال غمت رها در كهكشانها

چونیلوفر عاشقانه چنان می پیچم به پای تو
                        كه سر تا پا بشكفد گل ز هر بندم در هوای تو
بدست یاری اگر كه نگیری تو دست دلم را دگر كه بگیرد
                        به آه و زاری اگر نپذیری شكسته دلم را دگر كه پذیرد

خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا كن
                        ز غمهای دگر غیر از غم عشقت رها كن
تو خود گفتی كه در قلب شكسته خانه داری
                        شكسته قلب من جانا بعهد خود وفا كن

خدایا بی پناهم ، ز تو جز تو نخواهم
                        اگر عشقت گناه است ، ببین غرق گناهم
دو دست دعا برآورده ام به سوی آسمانها
                        كه تا پر كشم به بال غمت رها در كهكشانها

قیصر امین پور

دیشب دوباره

            گویا خودم را خواب دیدم :

                        در آسمان پر می کشیدم

                                    و لا به لای ابرها پرواز میکردم

و صبح چون از جا پریدم

            در رختخوابم

                        یک مشت پر دیدم

                        یک مشت پر ، گرم و پراکنده

                                    پایین بالش

                                    در رختخواب من نفس می زد

آنگاه با خمیازه ای ناباورانه

            بر شانه های خسته ام دستی کشیدم

بر شانه هایم

            انگار جای خالی چیزی...

                        چیزی شبیه بال

                                    احساس می کردم !

قیصر امین پور

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی‎خورشیدند

از همان لحظه که از چشم یقین افتادند
چشم‎های نگران آینه‎ی تردیدند

نشد از سایه‎ی خود هم بگریزند دمی
هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود
همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند

غرق دریای تو بودند ولی ماهی‎وار
باز هم نام و نشان تو ز هم پرسیدند

در پی دوست همه جای جهان را گشتند
کس ندیدند در آیینه به خود خندیدند

سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است
فصل‎ها را همه با فاصله‎ات سنجیدند

تو بیایی همه‎ی ثانیه‎ها، ساعتها
از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند

قیصر امین پور

اما
با این همه
تقصیر من نبود
که با این همه  ...

با این همه امید قبولی
در امتحان سادهْ تو رد شدم
اصلاً نه تو ، نه من!
تقصیر هیچ کس نیست
از خوبی تو بود
که من
بد شدم!

قیصر امین پور

غنچه با دل گرفته گفت :

گل به خنده گفت :

گفتگوی غنچه و گل
       از درون باغچه باز هم
                      به گوش می رسد !

تو چه فکر می کنی ....

                    کدام یک درست گفته اند ... ؟!

من فکر می کنم
    گل به راز زندگی اشاره کرده است !

قیصر امین پور