کنار امن کجا ، کشتی شکسته کجا
کجا گریزم از اینجا به پای بسته کجا

ز بام و در همه جا سنگ فتنه می بارد
کجا به در برمت ای دل شکسته کجا

فرو گذاشت دل آن بادبان که می افراشت
خیال بحر کجا این به گل نشسته کجا

چنین که هر قدمی همرهی فروافتاد
به منزلی رسد این کاروان خسته کجا

دلا حکایت خاکستر و شراره مپرس
به بادرفته کجا و چو برق جسته کجا

خوش آن زمان که سرم در پناه بال تو بود
کجا بجویمت ای طایر خجسته کجا

چه عیش خوش ز دل پاره پاره می طلبی
نشاط نغمه کجا چنگ زه گسسته کجا

بپرس سایه ز مرغان آشیان بر باد
که می روند ازین باغ دسته دسته کجا

هوشنگ ابتهاج

بود که بار دگر بشنوم صدای تو را ؟
                        ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را ؟

بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم
                        ببوسم آن سر و چشمان دل ربای تو را

ز بعد این همه تلخی که می کشد دل من
                        ببوسم آن لب شیرین جان فزای تو را

کِی ام مجال کنار تو دست خواهد داد
                        که غرق بوسه کنم باز دست و پای تو را

مباد روزی چشم من ای چراغ امید
                        که خالی از تو ببینم شبی سرای تو را

دل گرفته ی من کی چو غنچه باز شود
                        مگر صبا برساند به من هوای تو را

چنان تو در دل من جا گرفته ای ای جان
                        که هیچ کس نتواند گرفت جای تو را

ز روی خوب تو برخورده ام ، خوشا دل من
                        که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را

سزای خوبی نو بر نیامد از دستم
                        زمانه نیز چه بد می دهد سزای تو را

به ناز و نعمت باغ بهشت هم ندهم
                        کنار سفره ی نان و پنیر و چای تو را

به پایداری آن عشق سربلندم قسم
                        که سایه ی تو به سر می برد وفای تو را

هوشنگ ابتهاج

گفتمش شیرین ترین آواز چیست ؟ 

چشم غمگینش به رویم خیره ماند 

         قطره قطره اشکش از مژگان چکید

                         لرزه افتادش به گیسوی بلند  

                                          زیر لب غمناک خواند  

                                            ناله زنجیرها بر دست من ! 

گفتمش آنگه که از هم بگسلند ؟ 

خنده تلخی به لب آورد و گفت

            آرزویی دلکش است اما دریغ

                        بخت شورم ره برین امید بست

                                    و آن طلایی زورق خورشید را

                                         صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ 

                     در دل من با دل او می گریست 

گفتمش بنگر در این دریای کور 

         چشم هر اختر چراغ زورقی است ...

سر به سوی آسمان برداشت گفت

            چشم هر اختر چراغ زورقی ست

                 لیکن این شب نیز دریا یی ست ژرف

                                       ای دریغا پیروان !‌ کز نیمه راه 

                                     می کشد افسون شب در خواب شان 

گفتمش فانوس ماه می دهد

                         از چشم بیداری نشان ...

گفت اما در شبی این گونه گنگ

                        هیچ آوایی نمی آید به گوش 

گفتمش اما دل من می تپد

        گوش کن اینک صدای پای دوست  !

گفت ای افسوس در این دام مرگ 

                    باز صید تازه ای را می برند 

                                  این صدای پای اوست  

                                       گریه ای افتاد در من بی امان 

 
در میان اشک ها پرسیدمش

                  خوش ترین لبخند چیست ؟

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

             جوش خون در گونه اش آتش فشاند

گفت لبخندی که عشق سربلند

                 وقت مردن بر لب مردان نشاند  

                                    من ز جا برخاستم بوسیدمش ...

هوشنگ ابتهاج

خیال آمدنت دیشبم به سر می زد

                        نیامدی که ببینی دلم چه پر می زد

به خواب رفتم و نیلوفری بر آب شکفت

                        خیال روی تو نقشی به چشم تر می زد

شراب لعل تو می دیدم و دلم می خواست

                        هزار وسوسه ام چنگ در جگر می زد

زهی امید که کامی از آن دهان می جست

                        زهی خیال که دستی در آن کمر می زد

دریچه ای به تماشای باغ وا می شد

                        دلم چو مرغ گرفتار بال و پر می زد

تمام شب به خیال تو رفت و ، می دیدم

                        که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد

هوشنگ ابتهاج

 خورشید پرستان رخ آه ماه ندیدند
 دل یاوه نهادند که دلخواه ندیدند
 
هر کس دم ازو می زند و این همه دستان
 زان روست که در پرده ی او راه ندیدند

 شرح غم دل سوختگان کار سخن نیست
 زین سوز نهان خلق به جز آه ندیدند

 امروز عزیز همه عالم شدی اما
 ای یوسف من حال تو در چاه ندیدند

 از خون شفق خنده گشاید گل خورشید
 آن شب شدگان بین که سحرگاه ندیدند

 رندان نبریدند دل از دست درازی
تا زلف تو را این همه کوتاه ندیدند

 آزادگی آموز که مردان شرف مرد
 در جلوه ی حسن و هنر و جاده ندیدند

 هر گوشه ز گنج ازلی یافت نصیبی
 جای غم او جز دل آگاه ندیدند

 چون سایه بپوشان دل خود کآینه داران
 جز گرد در این کهنه گذرگاه ندیدند

هوشنگ ابتهاج

 شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت
                        دوباره گریه ی بی طاقتم بهانه گرفت

 شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست
                         دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت
 
نشاط زمزمه زاری شد و به شعر نشست
                         صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت

زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر
                         نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت
 
امید عافیتم بود روزگار نخواست
                         قرار عیش و امان داشتم زمانه گرفت
 
زهی بخیل ستمگر که هر چه داد به من
                         به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت

 چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا
                         به خرمنم زد و آتش در آشیانه گرفت
 
چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت
                        ازین سموم نفس کش که در جوانه گرفت

دل گرفته ی من همچو ابر بارانی
                        گشایشی مگر از گریه ی شبانه گرفت

هوشنگ ابتهاج

جدایی

چو نی می نالم از داغ جدایی
                   دریغا ای نسیم آشنایی
                              چنان گشتم غبار آلود غربت
                                      که نشناسم که خود بودم کجایی

 وصل

دلم گر قصه گوید ، اینک آن گوش
            لبم گر بوسه خواهد ، این لب نوش
                         اگر شب زنده دارم ، این سر زلف
                                     چو خوابم در رباید ، اینک آغوش

گل پرپر

گل پرپر ، کجا گیرم سراغت ؟
             صدای گریه می آید ز باغت
                         صدای گریه می آید شب و روز
                                     که می سوزد دل بلبل ز داغت

هوشنگ ابتهاج