باغبانم ، باغبانی خسته دل
                        پشت من خم گشته همچون پشت تاک

آن گل زیبا که پروردم به جان
                        شد چو خورشید فروزان تابناک

دست گلچینی ز شاخش چید و رفت
                        پای خودبینی فشردش روی خاک

حمید مصدق

دلم برای کسی تنگ است

                 که آفتاب صداقت را

                        به میهمانی گلهای باغ می آورد

                                    و گیسوان بلندش را به بادها می داد

                                                و دستهای سپیدش را به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است

                که چشمهای قشنگش را

                        به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

                                      و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

 دلم برای کسی تنگ است

             که همچو کودک معصومی

                            دلش برای دلم می سوخت

                                     و مهربانی را نثار من می کرد

دلم برای کسی تنگ است

               که تا شمال ترین شمال با من رفت

                          و در جنوب ترین جنوب با من بود

 کسی که بی من ماند

             کسی که با من نیست

                                    کسی که . . .

                                                 - دگر کافی ست .

حمید مصدق  

کسی با سکوتش ،

             مرا تا بیابان بی انتها جنون برد .

کسی با نگاهش ،

            مرا تا درندشت دریای خون برد .

مرا بازگردان !

            مرا ای به پایان رسانیده ،

                                    آغاز گردان ...

حمید مصدق

اما من و تو
            دور از هم می پوسیم
                        غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است
                        دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام
            این صحرا این دریا
                        پر خواهم زد خواهم مرد

غم تو این غم شیرین را
            با خود خواهم برد …

حمید مصدق

شب غیر هلاک جان بیداران نیست

            گلبانگ سپیده بر سپیداران نیست

در این همه ابر قطره ای باران نیست

            از هیچ طرف صدایی از یاران نیست

حمید مصدق

دیدم او را آه بعد از بیست سال
            گفتم این خود اوست ؟ یا نه دیگریست
 چیزکی از او در او بود و نبود
            گفتم این زن اوست ؟ یعنی آن پریست ؟
 

هر دو تن ، دزدیده و حیران نگاه
            سوی هم کردیم وحیرانتر شدیم
هر دو شاید با گذشت روزگار
             در کف باد خزان پر پر شدیم

از فروشنده کتابی را خرید
            بعد از آن آهنگ رفتن ساز کرد
خواست تا بیرون رود بی اعتنا
             دست من در را برایش باز کرد

عمر من بود او که از پیشم گذشت
            رفت و در انبوه مردم گم شد او
باز هم مضمون شعری تازه گشت
            باز هم افسانه مردم شد او

حمید مصدق

شوق بازآمدن سوی توام هست
اما
تلخی سرد کدورت در تو
            پای پوینده ی راهم بسته
                        ابر خاکستری بی باران
                                    راه بر مرغ نگاهم بسته

وای ، باران
باران ؛
شیشه ی پنجره را باران شست
 از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟