و تـــو

آن شعر محالی که هنوز

با دو صد دلهره در حسرت آغاز توام

چشم بگشای و مرا باز صدا کن ای عشق !

که من از لهجه ی چشمان تو شاعر بشوم

و تو را سطر به سطر

و تو را بیت به بیت

و تو را عشق به عشق  ...

شاید این بار تو را پیش تو 

با مرگ خود آغاز کنم !

حمید مصدق

امشب خیال بی خبر از من

                       رفته است تا کجا؟!

آیا کدام جای ؛ ندانم ،

اطراق کرده است

چشم انتظار مانده ام امشب ،

 که بی من ؛ او ، رو بر کدام سوی نهاده ست

از نیمه هم گذشته شب ، اما

                    خیال من ، گویا خیال آمدنش نیست

در دم دمای صبح

دیدم خیال ، خرم و خندان ز ره رسید

پرسیدمش که ، رفته کجا ؟

پاسخی نگفت ، هرچند می نهفت

رازی نگفتنی را ،

اما دیدم

در دیده نقش روی تو را داشت

بوییدمش ....

شِگِفت .... !

                   بوی تو را داشت ...

حمید مصدق

من صبورم اما
به خدا دست خودم نیست اگرمی رنجم

یا اگر شادی زیبای تو را
            به غم غربت چشمان خودم میبندم

من صبورم اما
چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم
                       و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
                                         مثل یك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما
بی دلیل از قفس كهنه ی شب می ترسم   
                 بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
                                 و چراغی كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما
            آه ، این بغض گران
                        صبر چه می داند چیست


حمید مصدق

زیر خاکستر ذهنم باقی است

            آتشی سرکش و سوزنده هنوز

                        یادگاری است ز عشقی سوزان

                                           که بود گرم و فروزنده هنوز


عشقی آن گونه که بنیان مرا

            سوخت از ریشه و خاکستر کرد

                        غرق در حیرتم از اینکه چرا

                                             مانده ام زنده هنوز


گاهگاهی که دلم می گیرد

                        پیش خود می گویم

                                    آن که جانم را سوخت

                                                یاد می آرد از این بنده هنوز؟


گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت

سالها هست که از دیده من رفتی لیک

                                    دلم از مهر تو آکنده هنوز


دفتر عمر مرا

دست ایام ورقها زده است

زیر بار غم عشق

            قامتم خم شد و پشتم بشکست

در خیالم اما ، همچنان روز نخست

                        تویی آن قامت بالنده هنوز


در قمار غم عشق

دل من بردی و با دست تهی

            منم آن عاشق بازنده هنوز


آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش

گر که گورم بشکافند

                        عیان می بینند

زیر خاکستر جسمم باقی است

            آتشی سرکش و سوزنده هنوز



حمید مصدق

گفتم بهار
خنده زد و گفت
 ای دریغ  دیگر بهار رفته نمی آید

گفتم پرنده ؟
گفت اینجا پرنده نیست
اینجا گلی که باز کند لب به خنده نیست

 گفتم
درون چشم تو دیگر ؟

گفت دیگر نشان ز باده مستی دهنده نیست
             اینجا به جز سکوت سکوتی گزنده نیست . . .

حمید مصدق

این عشق ماندنی ، این شعر بودنی

این لحظه های با تو نشستن ، سرودنی ست

این لحظه های ناب

در لحظه های بی خودی و مستی

            شعر بلند حافظ ، از تو شنودنی ست

این سر ، نه مست باده ،

            این سر که مست ،
                        مست دو چشم سیاه توست

اینک به خاک پای تو می سایم

            کاین سر به خاک پای تو با شوق سودنی ست

تنها تو را ستودمت که بدانند مردمان

            محبوب من به سان خدایان ستودنی ست

من پاکباز عاشقم ، از عاشقان تو

            با مرگم  آزمای ، با مرگ اگر که شیوه تو آزمودنی ست

این تیره روزگار

در پرده غبار دلم را فرو گرفت

تنها به خنده یا به شکر خنده های تو

                        گرد و غبار از دل تنگم زدودنی ست

در روزگار هر که ندزدید ، مفت باخت

من نیز می ربایم ، اما چه ؟

                        بوسه ، بوسه از آن لب ربودنی ست

تنها تویی که بود و نمودت یگانه بود

            غیر از تو ، هر که بود ، هر آنچه نمود ، نیست

بگشای در به روی من و عهد و عشق بند

            کاین عهد بستنی ، این در گشودنی ست

این شعر خواندنی ،

            این عشق ماندنی

                        این شور بودنی ست

این لحظه های پر شور ، این لحظه های ناب

                این لحظه های با تو نشستن سرودنی ست

حمید مصدق

دیگر زمان ، زمانۀ "مجنون" نیست

"فرهاد" ،

در بیستون مراد نمی جوید ؛

زیرا بر آستانۀ "خسرو" ،

بی تیشه ای به دست کنون سر سپرده است .

در تلخی تداوم و تکرار لحظه ها ،

آن شور عشق

عشق به "شیرین" را ،

            از یاد برده است .

تنهاست گردباد بیابان ،

                        تنهاست

                               و آهوان دشت ،

                                    پاکان تشنگان محبت       

                                                            چه سالهاست

دیگر سراغ "مجنون" ،

آن دلشکسته عاشق محزون رام را

                        از باد و از درخت نمی گیرند

زیرا که خاک خیمۀ "ابن سلام" را

            خادم ترین و عبدترین خادم،

            "مجنون" دلشکسته محزون است .

در عصر ما

عصر تضاد ، عصر شگفتی

"لیلی" دلالۀ محبت "مجنون" است !!

ای دست من به تیشه توسل جو ،

                   تا داستان کهنۀ "فرهاد" را ،

                           از خاطرات خفته برانگیزی

ای اشتیاق مرگ

در من طلوع کن

من اختتام قصه مجنون ِ رام را

                                    اعلام میکنم .

حمید مصدق