چه می شد اگر خدا ،

 آنکه خورشید را چون سیب درخشانی

                                     در میانه ی آسمان جا داد

آنکه رودخانه ها را به رقص درآورد ،

                                     و کوه ها را برافراشت

چه می شد اگر او ،

                         حتی به شوخی

مرا و تو را عوض می کرد

            مرا کمتر شیفته ؛ تو را زیبا ، کمتر ...

نزار قبانی

پزشک توصیه کرده است

بیش از پنج دقیقه

            لبانم را در لبانت رها نکنم

و بیش از یک دقیقه

               خود را در معرض

                         آفتاب داغ سینه‌ات قرار ندهم

پس لطفاً

         بیش از این دیگر

                        وابسته‌ام نکن !

نزار قبانی

چگونه فکر می کنی پنهانی
                         و به چشم نمی آیی ؟

تو که قطره بارانی بر پیراهنم
                        دکمه طلایی بر آستینم

کتاب کوچکی در دستانم
            و زخم کهنه ای بر گوشه ی لبم

مردم ،
از عطر لباسم می فهمند که معشوقم تویی
                        از عطر تنم می فهمند که با من بوده ای
           
از بازوی به خواب رفته ام ،
            می فهمند که زیر سر تو بوده است ...


نزار قبانی

بگذار من برایت چای بریزم

            آیا گفتم که تو را من دوست دارم ؟

آیا گفتم که من خوشبخت هستم

                                    زیرا که تو آمده ای ...

و حضورت مایه خوشبختی است 

            چون حضور شعر ، چون حضور قایق ها و خاطرات دور ...

بگذار پاره‌ای از سخن صندلی‌ها را

آن دم که به تو خوشامد می‌گویند ، برگردان کنم ...

بگذار آنچه را که از ذهن فنجان‌ها می‌گذرد

                                    آنگاه که در فکر لبان تواند ...

و آنچه را که از خاطر قاشق‌ها و شکردان می‌گذرد ، بازگو کنم ...

بگذار تو را چون حرف تازه‌ای

                        بر  "ا ب ج د"  بیافزایم ...

خوشت آمد از چای ؟

کمی شیر نمی‌خواهی ؟

و چون همیشه به یک حبه قند اکتفا می‌کنی ؟

اما من

رخسار تو را بی هیچ قندی

                        دوست دارم ...

نزار قبانی

نمى دانم چه کار باید كنم ؟

             آیا باید از سرنوشتى كه تو را

                          در پیش پایم قرار داد قدردانى كنم ؟

همان سرنوشتى كه باعث شد

                          در چشمهایت آب شوم

همان چشمهایى كه

         مرا در دریائى بی قرار غرق

                       و سیماى تو را بر چهره ام حک کرد

آن گونه که همه تو را در چشمهایم پیدا می کنند !

و حروف نام تو را در قلبم جای داد

               و عشق تو را در خونم جارى کرد.


آآآه عشق من !

تو را به خدا به من بگو

            آیا بعد از این همه عشق

                        عاقلانه است كه فراموشت كنم ؟


نزار قبانی

کمی با من بنشین

تا در آن نقشه جغرافیایی عشق ،

                                     تجدید نظر کنیم

بنشین تا ببینیم

    تا کجاها مرز چشمان توست

                        تا کجاها مرز غم های من

کمی با من بنشین

تا بر سر شیوه ای از عشق

                            به توافق برسیم ...

نزار قبانی

چشمانت کارناوال آتش بازیست  !

یک روز در هر سال

            برای تماشایش می روم

و باقی روزهایم را

            وقف خاموش کردن آتشی می کنم

                                    که زیر پوستم شعله می کشد !

نزار قبانی