بهار رفت

          و تو

               هنوز نرفته ای.

مانده ای تا آخر پاییز،

 که جوجه ها را می شمارند،

                                      تا آذر!

بهار که می شد

 دلم همیشه پاییز می خواست و حالا...

                                    دیگر نه حتی پاییز،

                                               خودم را هم نمی خواهم!

همین پاییز که بیاید

               وقت رفتن تو است

                                همین پاییز

                                    که وقت ماندن من،

                                                              بی تو

بی تو ماندن را نمی خواهم

مهدا جهانگیر

 امسال پاییز یکسره ، سهم شما بهار
ما را در این زمانه چه کاریست با بهار

از پشت شیشه های کدر مات مانده ام
کاین باغ رنگ کار خزان است یا بهار

حتی تو را از حافظه گل گرفته اند
ای مثل من غریب در این روزها بهار

دیشب هوایی تو شدم باز این غزل
صادق ترین گواه دل تنگ ما بهار

گلهای بی شمیم به وجدم نمی کشند
رقصی در این میانه بماناد تابهار

محمدعلی بهمنی

  

خیال خام پلنگ من ، به سوی ماه جهیدن بود

و ماه را ز بلندایش ، به روی خاک کشیدن بود

پلنگ من ؛ دل مغرورم ، پرید و پنجه به خالی زد

که عشق ، ماه بلند من ، ورای دست رسیدن بود

گل شکفته ! خدا حافظ ؛ اگرچه لحظه­ ی دیدارت

شروع وسوسه ­ای در من ، به نام دیدن و چیدن بود

من و تو آن دو خطیم ، آری ؛ موازیان به ناچاری

که هر دو باورمان ز آغاز ، به یکدگر نرسیدن بود

اگرچه هیچ گُل مُرده ، دوباره زنده نشد ، اما

بهار ، در گُل شیپوری ، مدام گرم دمیدن بود

شراب خواستم و عمرم ، شرنگ ریخت به کام من

فریبکار دغل پیشه ، بهانه اش ، نشنیدن بود

چه سرنوشت غم انگیزی ! که کرم کوچک ابریشم

تمام عُمر قفس می­بافت ، ولی به فکر پریدن بود



حسین منزوی