ای طبیب زخمهای بی علاج
            ای قرار بی قراری ها بیا
                        کس نمی فهمد زبانِ زخم را
                                    ای دوای زخم کاری ها بیا !

کفش های آتشینت در بغل
            باز می دانم که در خوابم هنوز
                        تاول دستم نشان دست توست
                                    بی قرار و گیج و بی تابم هنوز !

من درختِ شعر نابت میشوم
            سایه سارِ واژه وارسته ات
                        فال می گیرم خیالِ خویش را
                                    در نگاهِ بیقرار و خسته ات !

قایق دریای ذهنت می شوم
            تا کران بی کران هر نورد
                        گو به خشم آید همه امواج ها
                                    جان سپر می سازم از بهر نبرد !

حسین پناهی . سالهاست که مرده ام

عشق پرواز بلندی ست ، مرا پر بدهید

                        به من اندیشۀ از مرز فراتر بدهید

من به دنبال دل گمشده ای می گردم

                        یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید

تا درختان جوان راه مرا سد نکنند

                        برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهید

یادتان باشد اگر کار به تقسیم کشید

                        باغ جولان مرا بی در و پیکر بدهید

آتش از سینۀ آن سرو جوان بردارید

                        شعله اش را به درختان تناور بدهید

تا که یک نسل به یک اصل خیانت نکند

                        به گلو فرصت فریاد ابوذر بدهید

عشق اگر خواست نصیحت به شما، گوش کنید

                        تن برازنده او نیست به او سر بدهید

دفتر شعر جنون بار مرا پاره کنید

                        یا به یک شاعر دیوانۀ دیگر بدهید

محمد سلمانی

گر درختی از خزان ، بی برگ شد

                        یا کرخت از سورت سرمای سخت

هست امیدی که ابر فــر و دیـــن

                        برگـــــــ ها رویـاندش از فـــر بـخت

بر درخت زنده ، بی برگی ، چه غم ؟

                        وای بر احوال برگ بی درخت ...

محمدرضا شفیعی کدکنی

روزها همینگونه پر ملال

    یکی پس از دیگری عبور می کنند

                             در تنوعی کمرنگ و سالخورده


 ما روز به روز پیرتر و پیرتر می شویم

           شاخه و برگمان بتدریج فرو می ریزد

                                    و مانند همین درخت لخت

                                         که روبروی ما ایستاده است

                                                تنها به بهاری دیگر می اندیشیم


 فارغ از آنکه بهاری دیگر ؛

             همدیگر را تجربه خواهیم کرد یا نه !!!

قاسم حسن نژاد

وقتی که چشم حادثه بیدار می شود

هفت آسمان به دوش من آوار می شود

خواب زنانه ای ست به تعبیر گل مکوش

گل در زمین تشنۀ ما خار می شود !

برخیز تا به چشم ببینی چه دردناک

آیینه پیش روی تو دیوار می شود

دیگر به انتظار کدامین رسالتی

وقتی عصای معجزه ها مار می شود

باز این که بود گفت انالحق که هر درخت

در پاسخ انالحق وی دار می شود

وحشت نشسته به هر برگ هر کتاب

تاریخ را ببین که چه تکرار می شود

محمد علی بهمنی

بوسه ی باد خزونی با هزار نامهربونی

                                زیر گوش برگ تنها میگه طعمه ی خزونی

برگ سبز و تر و تازه رنگ سبزشو می بازه

                                غرق بوسه های باد و وحشت روزای تازه

می کنه دل از درختو میشه آواره ی کوچه

                                کوچه ای که یادگاره روزای رفته و پوچه

می شینه گوشه ی کوچه چشم به آسمون میدوزه

                                 میکنه یاد گذشته دلش از غصه میسوزه

یاد باد ، یاد گذشته شاد باد

                               این دل زرد و تهی در حسرت دیدار باد

یاد روزایی که کوچه زیر سایه ی تنم بود

                             مهربون درخت عاشق مست عطر نفسم بود

سهم من از بوسه ی باد چی بگم ای داد و بیداد

                             همه زردی و تباهی مردن و رفتن از یاد

فروغ دانش

درختی خشک را مانم به صحرا

که عمری سر کند تنهای تنها

نه بارانی که آرد برگ و باری

نه برقی تا بسوزد هستیش را

فریدون مشیری