می‌خواهم برای تو نامه بنویسم

می‌ترسم

 پست‌چی عاشقت شود

            کبوتر برگردد ، دق کند و دوری ات را بمیرد

می‌خواهم برای تو نامه بنویسم

می‌ترسم

شهر رفتنت را بفهمد

رود نبودنت را مرداب شود

            و خواب ، شب را کابوس کند

می‌ترسم

در راه به‌ باد برود

بعد به‌ دست چوپانی برسد و

هوای گوسفندانش را رها کند و

            به هوای تو ، گوسفند شود ...

می‌ترسم

جاده راه نرود ، بن بست شود

خانه خر شود و در ،

 به لنگه بچرخد و لج کند و

             "تـــو نیستی را" زنگ بزند

می‌خواهم برای تو نامه بنویسم

می‌ترسم ...

 می‌ترسم باز عاشق ات شوم  !

افشین صالحی

من

 کمی بیشتر از عشق

                       تو را می فهمم ... 

راه زیاد است ، مهم نیست ! 

گاهی در این برهوت 

سرگردان می شوم ، مهم نیست ! 

باد پسم می زند مدام ، 

            سرما می رود توی جانم ، 

                                    مهم نیست ! 

خودم را بغل می کنم ! 

فقط می خواهم بدانم

 جاده هر قدر دراز و طولانی باشد ، 

            آخرش یک جایی تو ایستاده ای ؟! بین راه

گاهی آدم هایی را می بینم

که آخر جاده شان هیچکس نیست ...

            از این برهوت می افـتند به برهوت دیگر  !

و همین هراسانم می کند ...

و همین باعث می شود 

تنهایی خودم را دوست بدارم ، 

            آخر من که جز تـــو کسی را ندارم ... 



عباس معروفی

مرا

براى روز مبادا

             کنار بگذار  !

مثل

مسافرخانه اى متروکه ام

                 در جاده اى سوت و کور

یک روز خسته از راه مى رسى

            و جز آغوش من برایت پناهى نیست . ..

پریسا صالحى

هزار سال پیش از آنکه

        جاده را رفتن آموخته باشند     

                                    دلتنگِ تو بودم ،

انگار

هزار سال منتظر بودم

بیایی پشت پنجرۀ اتوبوس

            برایم دست تکان بدهی ،

                        تا این شعر را برایت بنویسم  .

لیلا کردبچه

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره
                        دادی منو به خاکِ این غربت دوباره

دقیقه های بی تو پرنده های خسته ن
                        آیینه های خالی دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه
                        با من نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم از تو به شب رسیدم
                        نوشتمت رو گلبرگ تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد
                        شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش ...

ایرج جنتی عطایی

گوش کن ، دورترین مرغ جهان می خواند 

شب سلیس است، و یکدست ، و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه فصل ، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان ،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم ،

گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های تو را

چشم تو زینت تاریکی نیست .

پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا.

و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را ، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند.

پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت  :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است. 

سهراب سپهری . حجم سبز