من آن ابرم که می آیم ز دریا
روانم در به در صحرا به صحرا
نشان کشتزار تشنه ای کو
که بارانم که بارانم سراپا

پرستوی فراری از بهارم
یک امشب میهمان این دیارم
چو ماه از پشت خرمن ها بر اید
به دیدارم بیا چشم انتظارم

کنار چشمه ای بودیم در خواب
تو با جامی ربودی ماه از آب
چو نوشیدیم از آن جام گوارا
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست
همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت
مکش دریا به خون پروا کن ای دوست

به شب فانوس بام تار من بود
گل آبی به گندمزار من بود
اگر با دیگران تابیده امروز
همه دانند روزی یار من بود

نسیم خسته خاطر شکوه آمیز
گلی را می شکوفاند دل آویز
گل سردی گل دوری گل غم
گل صد برگ و ناپیدای پاییز

من و تو ساقه یک ریشه هستیم
نهال نازک یک بیشه هستیم
جدایی مان چه بار آورد ؟ بنگر
شکسته از دم یک تیشه هستیم

سحرگاهی ربودندش به نیرنگ
کمند اندازها از دره تنگ
گوزن کوه ها دردره بی جفت
گدازان سینه می ساید به هر سنگ

سمندم ای سمند آتشین بال
طلایی نعل من ابریشمین یال
چنان رفتی بر این دشت غم آلود
که جز گردت نمی بینم به دنبال

تن بیشه پر از مهتابه امشب
پلنگ کوه ها در خوابه امشب
به هر شاخی دلی سامان گرفته
دل من در برم بی تابه امشب

غروبه راه دور وقت تنگه
زمین و آسمان خونابه رنگه
بیابان مست زنگ کاروانهاست
عزیزانم چه هنگام درنگه

ز داغ لاله ها خونه دل من
گلستون شهیدونه دل من
نداره ره به آبادی رفیقون
بیابون در بیابونه دل من

از این کشور به آن کشور چه دوره
چه دوره خانه دلبر چه دوره
به دیدار عزیزان فرصتت باد
که وقت دیدن دیگر چه دوره

متابان گیسوان درهمت را
بشوی ای رود دلواپس غمت را
تن از خورشید پر کن ورنه این شب
بیالاید همه پیچ و خمت را

گلی جا در کنار جو گرفته
گلی ماوا سر گیسو گرفته
بهار است و مرا زینت دشت گلپوش
گلی باید که با من خو گرفته

سحر می آید و در دل غمینم
غمین تر آدم روی زمینم
اگر گهواره شب وا کند روز
کجا خسبم که در خوابت ببینم

نه ره پیدا نه چشم رهگشایی
نه سوسوی چراغ آشنایی
گریزی بایدم از دام این شب
نه پای ای دل نه اسب بادپایی

چرا با باغ این بیداد رفته ست ؟
بهاری نغمه ها از یاد رفته ست ؟
چرا ای بلبلان مانده خاموش
امید گل شدن بر باد رفته ست ؟

به خاکستر چه آتش ها که خفته است
چه ها دراین لبان نا شکفته است
منم آن ساحل خاموش سنگین
که توفان در گریبانش نهفته است

نگاهت آسمانم بود و گم شد
دو چشمت سایبانم بود و گم شد
به زیر آسمان در سایه تو
جهان دردیدگانم بود و گم شد

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره
                        دادی منو به خاکِ این غربت دوباره

دقیقه های بی تو پرنده های خسته ن
                        آیینه های خالی دروازه های بسته ن

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه
                        با من نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به آینه گفتم از تو به شب رسیدم
                        نوشتمت رو گلبرگ تو رو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد
                        شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه
                        کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد
                        پرنده پر نمی سوخت آینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی
                 و
                        اگه نرفته بودی

ستاره های سربی فانوسک های خاموش
                        من و هجوم گریه از یاد تو فراموش ...

ایرج جنتی عطایی

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره کوچه به کوچه
                        باغ انگوری باغ آلوچه

دره به دره صحرا به صحرا
            اون جا که شبا پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ترسون و لرزون
            پاشو می‌ذاره تو آب چشمه
                        شونه‌ می‌کنه موی پریشون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ته اون دره
اون‌جا که شبا یکه و تنها
            تک‌درخت بید شاد و پرامید
                        می‌کنه به ناز دس‌شو دراز

که یه ستاره بچکه مثِّ یه چیکه بارون

             به جای میوه‌ش سر یه شاخه‌ش بشه آویزون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
            مث شب‌پره با خودش بیرون

می‌بره اون‌جا که شب سیا
            تا دم سحر شهیدای شهر
                        با فانوس خون جار می‌کشن
                                                تو خیابونا سر میدونا :

عمو یادگار ! مرد کینه‌دار !
            مستی یا هشیار ، خوابی یا بیدار؟

مستیم و هشیار ، شهیدای شهر !
            خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر !

آخرش یه شب ماه می‌آد بیرون
                  از سر اون کوه بالای دره
                        روی این میدون رد می‌شه خندون

یه شب ماه می‌آد ، یه شب ماه می‌آد ...

احمد شاملو

گوش کن ، دورترین مرغ جهان می خواند 

شب سلیس است، و یکدست ، و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه فصل ، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان ،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم ،

گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های تو را

چشم تو زینت تاریکی نیست .

پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا.

و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام تو را ، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند.

پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت  :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است. 

سهراب سپهری . حجم سبز