گل آفتاب گردان

                  همچنان

                        رویش به سوی من است

گرچه خورشید رفته است

            و سالیان دراز گذشته است

                        و ما همچنان روبروی هم ایستاده ایم

بیژن جلالی

توی تنهایی یک دشت بزرگ
                        که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
                        آخرین درخت سبز سرِپاست

رو تنش زخمه ، ولی زخم تبر
                        نه یه قلب تیر خورده ، نه یه اسم
شاخه هاش پُر از پَر پرنده هاست
                        کندوی پاک دخیل و طلسم

چه پرنده ها که تو جادهٔ کوچ
                        مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون
                         به تن خستگیشون تبر زدن

تا یه روز تو اومدی بی خستگی
                        با یه خورجین قدیمیه قشنگ
با تو نه سبزه ، نه آینه بود ، نه آب
                        یه تبر بود با تو ، با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پرغرور
            که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر
             که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم

من صدای سبز خاک سربی ام
                        صدایی که خنجرش رو بخداست
صدایی که توی بهت شب دشت
                        نعره ای نیست ولی اوج یک صداست

رقص دست نرمت ای تبر بدست
                        با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه
                        توی ذهن سبز آخرین درخت

حالا تو شمارش ثانیه هام
                        کوبه های بی امونه تبره
تبری که دشمنه همیشه ی
                        این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پَر پرنده هام
                                                تو بزن، تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
                        آخرین ضربه رو محکمتر بزن

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم

همه در هم گذرد هر مه و سال و شب و روزم

وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت

چه بخندم چه بگریم چه بسازم چه بسوزم

گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم

حیف و صد حیف که دور از تو ندانی به چه روزم

دست و پایم طپش دل همه از کار فکنده

چشم بر جلوهٔ دیدار نیفتاده هنوزم

غصهٔ‌ بی‌غمی ام داغ کند ور نه بگویم

داغ بی‌دردی ام از پا فکند ور نه بسوزم

رضی ام ، جملهٔ آفاق فروزان ز چراغم

همچو مه ، چشم به دریوزهٔ خورشید ندوزم

رضی‌الدین آرتیمانی

آن روز ، در آن گوشۀ متروک
                        آن پنجره ، با پردۀ تورش
خورشید قوی بود و نمی خواست
                        آن پرده شود حائل نورش

من محو نگاه تو و خورشید
                        گل بود و هوا بود و تب عشق
دستان من و تو گره می خورد
                        بر گردن هم با طلب عشق

زیبایی و دلدادگی و شور و شرر بود
                        پروانه و پرواز و نسیم و حرکت بود
ای کاش خدا قهر نمی کرد ز من و تو
                        وان لحظۀ رویایی ما پر برکت بود

آزرده شبی آمد و هنگام جدایی
                        رفتی تو از آن روز ندیدم گل رویت
عکسی که نهادی تو به دستان من آنروز
                        امروز نوشتم بخدا برسر کویت

امروزکه من خیره به عکست
                        پروانه صفت رفته ام از هوش
دیگر نرسد لحظۀ دیدار
                        با بوسۀ لب ، گرمی آغوش

فریبا شش بلوکی

پرواز با تو باید
گر پر شکسته در باد
            آغاز هر کجا شد
                        پایان هر کجا باد

گر تابش از تو باشد
خورشید بی فروغ ست
            از چشم من چنین ست
                        گر پوچ ، یا دروغ ست

مسعود فردمنش

آورده است چشم سیاهت یقین به من

هم آفرین به چشم تـو هم آفرین به من

من ناگزیر سوختنم  چون که زل زده ست

خورشید تیـز چشم تـو با ذره بین به من

ای قبله گـاه نــاز !  نمــازت دراز باد  !

سجاده ات شدم که بسایی جبین به من

بــر سینه ام گذار سرت را کـه حس کنم

نازل شده ست سوره ای از کفر و دین به من

یاران راستین مرا می دهد نشـان

این مارهای سرزده از آستین به من

تا دست من به حلقه ی زلفت مزین است

انگار داده است سلیمان نگیـن بـه من

محدوده ی قلمرو من چیــن  زلف توست

از عرش تا به فرش رسیده ست این به من

جغـرافیـای کوچک من بازوان تـوست

ای کاش تنگ تر شود این سرزمین به من ...

علیرضا بدیع

ماه باید یک شبی مهمونی کنه
                        پیشتون مهتابو قربونی کنه

آخه چشمای قشنگت می تونه
                        که بگیره شبو زندونی کنه

بذارین خورشید صورت شما
                        ابری خونه مو آفتابی کنه

چشمای روشنتون دوباره باز
                        شب تاریکمو مهتابی کنه

ماه باید یک شبی مهمونی کنه
                        پیشتون مهتابو قربونی کنه

آخه چشمای قشنگت می تونه
                        که بگیره شبو زندونی کنه

روز باید تو آینه ی صورتتون
                        چشماشو به روی دنیا وا کنه

وقتی که خورشید خانوم میاد بیرون
                        خودشو تو چشمتون پیدا کنه

نازنینم ، وای اگه خورشید عشق
                        توی چشمای شما غروب کنه

ماه باید یک شبی مهمونی کنه
                        پیشتون مهتابو قربونی کنه

آخه چشمای قشنگت می تونه
                        که بگیره شبو زندونی کنه

هما میرافشار