درخت انار

            با گل‌هایش

                        غوغایی کرده در حیاط

و تو این‌جا نیستی

            بخندم یا گریه کنم

شهاب مقربین

می‌گویند

عمر من و تو

در محاسبات نجومی

            در حد پلک زدن یک ستاره هم نیست !

من

اما حاضرم زیر تک درختی

            پرت افتاده تر از تنهایی آدم

در پرتو حسن تو بنشینم

            و صد سالی یکبار ، پلک بزنم ...

عباس صفاری

به شاخ و برگم اعتماد نکن ،

                        تکیه بر هیچ می زنی !

من ؛

درخت خوش باوری که

             به بهار دل بسته بودم ،

اما

به موریانه ها ، باختم ...

کامران رسول زاده

توی تنهایی یک دشت بزرگ
                        که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
                        آخرین درخت سبز سرِپاست

رو تنش زخمه ، ولی زخم تبر
                        نه یه قلب تیر خورده ، نه یه اسم
شاخه هاش پُر از پَر پرنده هاست
                        کندوی پاک دخیل و طلسم

چه پرنده ها که تو جادهٔ کوچ
                        مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون
                         به تن خستگیشون تبر زدن

تا یه روز تو اومدی بی خستگی
                        با یه خورجین قدیمیه قشنگ
با تو نه سبزه ، نه آینه بود ، نه آب
                        یه تبر بود با تو ، با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پرغرور
            که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر
             که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم

من صدای سبز خاک سربی ام
                        صدایی که خنجرش رو بخداست
صدایی که توی بهت شب دشت
                        نعره ای نیست ولی اوج یک صداست

رقص دست نرمت ای تبر بدست
                        با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه
                        توی ذهن سبز آخرین درخت

حالا تو شمارش ثانیه هام
                        کوبه های بی امونه تبره
تبری که دشمنه همیشه ی
                        این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پَر پرنده هام
                                                تو بزن، تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
                        آخرین ضربه رو محکمتر بزن

تنهایی ،

         شاخه‌ی درختی‌ست

                                  پشتِ پنجره‌اَم

گاهی لباسِ برگ می‌پوشد

                          گاهی لباسِ برف

اما ...

     همیشه هست !

رضا کاظمی

من همیشه با سه واژه
                    زندگی كرده ام
                             راه ها رفته ام
                                    بازی ها كرده ام

 درخت ، پرنده ، ‌آسمان

من همیشه در آرزوی واژه های دیگر بودم

به مادرم می گفتم
            از بازار واژه بخرید
                        مگر سبدتان جا ندارد
 
می گفت
 با همین سه واژه زندگی كن
                         با هم صحبت كنید
                                    با هم فال بگیرید
 
كم داشتن واژه فقر نیست
من می دانستم كه فقر مدادرنگی نداشتن
                         بیشتر از فقر كم واژگی ست

وقتی با درخت بودم ، پرنده می گفت :
            درخت را باید با رنگ سبز نوشت ، تا من آرزوی پرواز كنم

من درخت را فقط
 با مداد زرد می توانستم بنویسم
                         تنها مدادی كه داشتم

و پرنده در زردی ،
      واژه ی درخت را پاییزی می دید
                                       و قهر می كرد

صبح امروز به مادرم گفتم
             برای احمدرضا مداد رنگی بخرید

مادرم خندید ؛
             درد شما را واژه دوا میكند

احمدرضا احمدی

میان تاریکی تو را صدا کردم

سکوت بود و نسیم که پرده را می برد .
در آسمان ملول ستاره ای می سوخت

ستاره ای می رفت ، ستاره ای میمرد !

ترا صدا کردم

ترا صدا کردم ، تمام هستی من ...

چو یک پیالۀ شیر میان دستم بود

نگاه  آبی ماه به شیشه ها می خورد

ترانه ای غمناک چو دود بر می خاست

ز شهر زنجره ها چو دود میلغزید

                                    به روی پنجره ها

تمام شب آنجا میان سینه ی من

کسی ز نومیدی نفس نفس می زد

کسی به پا می خاست کسی تو را می خواست

دو دست سرد او را دوباره پس می زد !

تمام شب آنجا ز شاخه های سیاه

غمی فرو میریخت کسی ز خود میماند

کسی ترا می خواند

            هوا چو آواری به روی او می ریخت

درخت کوچک من به باد عاشق بود

به بادِ بی سامان کجاست خانه ی باد ؟

                                    کجاست خانه ی باد ؟

فروغ فرخزاد