آورد نام شاعری ات را به لب کشید برداشت یک قلم و تورا با ادب کشید
نخلی کشیده قدّ تو را فرض کرد و بعد لب
های سرخ و خط زده ات را رطب کشید
آمیخت آب و آتش و توفان به هم و بعد چشم تو را شبیه زنان عرب کشید
از ترس کینه های زنان سپید چشم اندام بی نظیر تو را نیمه شب کشید
بر بوم خیره شد و نگاه تو را گریست آهی میان حسرت و تردید و تب کشید
دیگر قرار بود که هرگز ... ولی نشد !!! امشب دوباره عکس تو را بی سبب کشید
یک عمر دیر کردی و هرگز نیامدی یک عمر مرد ساعت خود را عقب کشید
فروغ تنگاب جهرمی
|
 جهان را به عـشـق کسی آفریده اند چون من که آفریده ام از عشق جهـــانی بـــرای تـــــو . . . حسین پناهی |
