شد نغمه‏ خوان مرغ سحر

                    چشمان من مانده به در

                                              قلبم گواهى می دهد

                                                                         كه او نمى‏ آید دگر

اى دل كجا رفته

                         چرا رفته

                                ز من راز خود نهفته

شب تا سحر یک دم 
              
                 ز دست غم دگر
              
                               چشم من نخفته


تا نواى مرغ سحر برخیزد
           
                    جام صبرم ریزد
                   
                              طاقت از جان من گریزد


به نامه او گرد فشانم

                  صد ره آن را خوانم
 
                              درد و غم با دلم ستیزد

به آن امیدم  كه درآید

                   به خنده لب بگشاید

                                         تا شاید عقده ‏ها گشاید

                                                                روى مه بنماید تا غم سرآید

كاش مه من خنده ‏زنان

                  آنكه بود مونس جان

                                      آید و دل گردد شاد و بى ‏تاب           

                                                                او بتابد بر من به ز مهتاب

به آن امیدم   كه درآید

                   به خنده لب بگشاید

                                        تا شاید عقده‏ ها گشاید

                                                             روى مه بنماید تا غم سرآید

شد نغمه‏ خوان مرغ سحر

                    چشمان من مانده به در

                                              قلبم گواهى می ‏دهد

                                                                 كه او نمى‏ آید دگر

اى دل كجا رفته

                      چرا رفته   

                                   ز من راز خود نهفته


شب تا سحر یک دم   

                     ز دست غم دگر     

                                    چشم من نخفته

کریم فکور

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره کوچه به کوچه
                        باغ انگوری باغ آلوچه

دره به دره صحرا به صحرا
            اون جا که شبا پشت بیشه‌ها

یه پری می‌آد ترسون و لرزون
            پاشو می‌ذاره تو آب چشمه
                        شونه‌ می‌کنه موی پریشون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره ته اون دره
اون‌جا که شبا یکه و تنها
            تک‌درخت بید شاد و پرامید
                        می‌کنه به ناز دس‌شو دراز

که یه ستاره بچکه مثِّ یه چیکه بارون

             به جای میوه‌ش سر یه شاخه‌ش بشه آویزون

یه شب مهتاب ماه می‌آد تو خواب

منو می‌بره از توی زندون
            مث شب‌پره با خودش بیرون

می‌بره اون‌جا که شب سیا
            تا دم سحر شهیدای شهر
                        با فانوس خون جار می‌کشن
                                                تو خیابونا سر میدونا :

عمو یادگار ! مرد کینه‌دار !
            مستی یا هشیار ، خوابی یا بیدار؟

مستیم و هشیار ، شهیدای شهر !
            خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر !

آخرش یه شب ماه می‌آد بیرون
                  از سر اون کوه بالای دره
                        روی این میدون رد می‌شه خندون

یه شب ماه می‌آد ، یه شب ماه می‌آد ...

احمد شاملو

 تو مهری
 تو ماهی
 تو بارنده ابری به هر باغ بی بر
تو خوبی تو پاکی تو چون ژاله صبحگاهی

بهاری
تو برگی تو باری
قرار دل بی قراری
 تو ریزنده بر شط شوری و شوقی
تو چون آبشاری

 تو سرچشمه نور مهر پگاهی
نسیم خوش صبحگاهی
 تو نوری
 تو شعری
تو شوری
 تو ژرفای دریای وجد و سروری

تو روحی
 تو جانی
 تو یادآور پاکی کودکانی
تو بوی خوش بوستانی

تو شوق نویدی
تو گلهای سرخ و سپیدی

تو مهتاب رویایی تابناکی
تو خورشید خاکی

تو موجی
 نسیمی
 نسیمی که از توست امواج دریا
 تو موجی
که رسپنجه های نسیمش نوازد
 تو وجدی
تو شوری

 تو حالی
تو شعر خوش حافظی
لایزالی
تو گلهای باغی
 تو مدهوش و مستی
 تو هستی

 تو ای آن که روزی ندانم کجا خواهمت یافت
تو ای مایه شوق
شادی من
 تو ای گوهر پاک آزادی من

حمید مصدق