تـــو ...

که رفتی ، پرنده ها

            با هیاهو به کنار من آمدند  !

اما

نیمی از

     قلب من 

             مـــرده  بود  ...

احمدرضا احمدی

وقتی که

همه پرنده ها برای زمستون

             به سوی جنوب کوچ می‌کنن  ...

یه پرنده ی عجیب و غریب

            راهشو کج کرده به سمت شمال

و در حالی که به خودش می‌لرزه

            توی سرما به سمت شمال پرواز می‌کنه !

و می‌گه :

اینطوری نیس که من ،

یخ و سرما و زمین پر از برف رو

                         دوست داشته باشم !

به خاطر این

 به شمال می‌رم ، که بعضی وقتا

                          دوست دارم تنها پرنده ی شهر باشم !!!

شل سیلور استاین

*

حالا که آمده ای

من هم همین را می گویم

            میان من و تو فاصله ای نیست

میان من و تو

             تنها پرنده ای ست

                                    که دو آشیانه دارد

*

حالا که آمده ای

قبول کن ؛ جاده ها به جایی نمی رسند

                        این بار از مسیر رودخانه می رویم

*

حالا که آمده ای

           چترت را ببند

در ایوان این خانه

            جز مهربانی نمی بارد

*

حالا که آمده ای

            من هم موافقم

در امتحان بعدی

ورقه هایمان را سفید می دهیم

                        سفیدِ سفید ، مثل برف

محمدرضا عبدالملکیان

پرنده ای که

اسارت را می خواهد ؛

در قفس آواز می خواند ،

خودش را به زندگی می زند ،

و این حکایت من و

دوست داشتن تو است  . . .

کاظم خوشخو

کیمیاگری چیره دست

       ستاره مرا  ، به آسمان تو دوخته است


و فرشته ای بی نام و نشان

       بال مرا ، به دست های تو بسته است


هم از این روست

         که در فصل های جادویی ؛

خیل پرندگان دریایی

            از منظر چشم های من

                        در هوای آسمان تو پرواز خواهند کرد

بیژن جلالی

میشه پرنده باشی ، اما رها نباشی

میشه دلت بگیره ، اسیره غصه ها شی

حالا که آسمونم دنیای تازه ای نیست

اونوقت یه جا بشینی ، محو گذشته باشی

ترسیده باشی از کوچ ، اوجو ندیده باشی

واسه یه مشته دونه ، اهلی آدما شی

تو سایه ها بمونی ، درگیر سایه ها شی

مفهوم زندگی رو از یاد برده باشی

دلت بخواد دوباره از ته دل بخونی

از ترس ریزش اشک غمگین و بی صدا شی

صفا لطفی

   دانلود باصدای سیاوش قمیشی و معین

توی تنهایی یک دشت بزرگ
                        که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
                        آخرین درخت سبز سرِپاست

رو تنش زخمه ، ولی زخم تبر
                        نه یه قلب تیر خورده ، نه یه اسم
شاخه هاش پُر از پَر پرنده هاست
                        کندوی پاک دخیل و طلسم

چه پرنده ها که تو جادهٔ کوچ
                        مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون
                         به تن خستگیشون تبر زدن

تا یه روز تو اومدی بی خستگی
                        با یه خورجین قدیمیه قشنگ
با تو نه سبزه ، نه آینه بود ، نه آب
                        یه تبر بود با تو ، با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پرغرور
            که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر
             که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم

من صدای سبز خاک سربی ام
                        صدایی که خنجرش رو بخداست
صدایی که توی بهت شب دشت
                        نعره ای نیست ولی اوج یک صداست

رقص دست نرمت ای تبر بدست
                        با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه
                        توی ذهن سبز آخرین درخت

حالا تو شمارش ثانیه هام
                        کوبه های بی امونه تبره
تبری که دشمنه همیشه ی
                        این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پَر پرنده هام
                                                تو بزن، تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
                        آخرین ضربه رو محکمتر بزن