چه شب بدی است امشب ، که ستاره سو ندارد

گل کاغذی است شب بو ، که بهار و بو ندارد

چه شده است ماه ما را ، که خلاف آن شب ، امشب

ز جمال و جلوه افتاده و رنگ بو ندارد ؟

به هوای مهربانی ، ز تو کرده روی و هرگز

به عتاب و مهربانی ، دلم از تو خبر ندارد

ز کرشمه ی زلالت ، ره منزلی نشان ده

به کسی که بی تو راهی ، سوی هیچ سو ندارد

دل من اگر تو جامش ، ندهی ز مهر ، چاره

به جز آن که سنگ کوبد ، به سر سبو ندارد

به کسی که با تو هر شب ، همه شوق گفت و گو بود

چه رسیده است کامشب ، سر گفت و گو ندارد

چه نوازد و چه سازد ، به جز از نوای گریه

نی خسته یی که جز بغز تو در گلو ندارد

ره زندگی نشان ده ، به کسی که مرده در من

که حیات بی تو راهی ، به حریم او ندارد

ز تمام بودنی ها ، تو همین از آن من باش

که به غیر با تـــو بودن ، دلم آرزو ندارد

حسین منزوی

زندگی من

یعنی شیب خط گردنت

            وقتی به پهنای شانه ات می رسد

یعنی رگ برجسته ی دست هایت

            وقتی آنها را در هوا تکان می دهی

یعنی مهربانی شباهنگام و خواب آلودت

            وقتی که می پرسی : "سردت نیست؟"

یعنی رگه های قرمز چشمانت

            وقتی خستگی در چشمانت موج می زند

یعنی موهای خیس روی

 پیشانی ات که به عطسه می اندازدت

زندگی من یعنی تـــو !

یعنی همین دلتنگی نفس گیر

            وقتی این شعر را برایت می نویسم ...

عادل دانتیسم

از تو می خواستم

باورم کنی که ساده هستم

که می خواستم با این شعرها تو را خوشبخت کنم

می خواستم باورم کنی

            که تحمل ام کم است

                        اما یک ثانیه مهربانی ات هم برایم بس است

***

از آن روز

در تمام شهر می پرسند

                        شما دو تا با هم ؟

می خواهند سر عقل ام بیاورند ؛

آن ها نمی دانند

فقط دو ستاره در آسمان مانده است ،

این چشم های تو

       این هم شعرهای من :

                                    بیا با من

بهنود فرازمند

*

حالا که آمده ای

من هم همین را می گویم

            میان من و تو فاصله ای نیست

میان من و تو

             تنها پرنده ای ست

                                    که دو آشیانه دارد

*

حالا که آمده ای

قبول کن ؛ جاده ها به جایی نمی رسند

                        این بار از مسیر رودخانه می رویم

*

حالا که آمده ای

           چترت را ببند

در ایوان این خانه

            جز مهربانی نمی بارد

*

حالا که آمده ای

            من هم موافقم

در امتحان بعدی

ورقه هایمان را سفید می دهیم

                        سفیدِ سفید ، مثل برف

محمدرضا عبدالملکیان

این بار که

از زیر داربست

            انگور و ماه

                        برمی گردی ،

                                    دستمالی بیاور

هیچ می دانستی

            مهربانی ام دارد خاک می خورد؟

یا هیچ می دانستی

                 دوستت که دارم

                                    زیباتری ؟

مهدیه لطیفی