اگر خورشید ، با مرگ برود

تمام درختان ، شکل من خواهند بود

                             بی خورشید ، بی بانو ...

مرا ببخش

که پنداشتم

شادی پرواز پرستو‌ها

            از شوق حضور توست ...

آنها بهار را

با تـــو اشتباه می‌گیرند

            آخر کوچک‌اند ، کوچکم  !

کیکاووس یاکیده

حدّ پروازم نگاه توست بالم را نگیر 

سهمم از شادی تویی با اخم حالم را نگیر


راه سخت و سبز بودن با تو را آسان نکن‌ 

جاده های پیچ در پیچ شمالم را نگیر

کیستی ‌؟ پاسخ نمی‌خواهم بگویی هیچ وقت‌ 

لذّت درگیری حل سؤالم را نگیر


من نشانی دارم از داغ تو روی سینه‌ام‌ 

خواستی دورم کن از پیشت‌ ، مدالم را نگیر


خاطرت آسوده با ببر نگاهم گفته‌ام‌ 

با همین بازیچه‌ها سر کن‌ ، غزالم را نگیر


زندگی تنها به من قدر تو فرصت داده است 

بیش از این‌ها خوب باش از من مجالم را نگیر


خسته از یکرنگی ام می‌خواهم از حالا به بعد 

تا ابد پاییز باشم‌ ، اعتدالم را نگیر

 مهدی فرجی

هر قدر هم ساکت نشستن مشکلت باشد
حرف دلت تا میتوانی در دلت باشد

یک عمر در گفتن دویدی ٬ کوله بارت کو ؟
این سهم خیلی کم نباید حاصلت باشد

حالا که اینقدر از تلاطم خسته ای برگرد
اما اگر خاکی بخواهد ساحلت باشد !

تا وقت مردن روی خوشبختی نمی بینی
تا درد و رنج آغشته با آب و گلت باشد

احساس غربت میکنی وقتیکه شوقی نیست
حتی اگر یک عمر جایی منزلت باشد

اصلا بگو کی در ازای شعر نان داده ؟
یاخنده ای ٬ حرفی ... که شاید قابلت باشد

از گفتنی ها با تو گفتم بعد از این بگذار
دست خود دیوانه ات یا عاقلت باشد

امروز و فردا میکنی ؟ امروز یا فردا 
یکدفعه دیدی وقت مهر باطلت باشد

بر شانه هایت باز دنبال چه میگردی ؟ 
انگیزه پرواز باید در دلت باشد

مهدی فرجی

گفتی دوستت دارم

            و من به خیابان رفتم  !

                        فضای اتاق برای پرواز کافی نبود ...



گروس عبدالملکیان

آن روز ، در آن گوشۀ متروک
                        آن پنجره ، با پردۀ تورش
خورشید قوی بود و نمی خواست
                        آن پرده شود حائل نورش

من محو نگاه تو و خورشید
                        گل بود و هوا بود و تب عشق
دستان من و تو گره می خورد
                        بر گردن هم با طلب عشق

زیبایی و دلدادگی و شور و شرر بود
                        پروانه و پرواز و نسیم و حرکت بود
ای کاش خدا قهر نمی کرد ز من و تو
                        وان لحظۀ رویایی ما پر برکت بود

آزرده شبی آمد و هنگام جدایی
                        رفتی تو از آن روز ندیدم گل رویت
عکسی که نهادی تو به دستان من آنروز
                        امروز نوشتم بخدا برسر کویت

امروزکه من خیره به عکست
                        پروانه صفت رفته ام از هوش
دیگر نرسد لحظۀ دیدار
                        با بوسۀ لب ، گرمی آغوش

فریبا شش بلوکی

عشق پرواز بلندی ست ، مرا پر بدهید

                        به من اندیشۀ از مرز فراتر بدهید

من به دنبال دل گمشده ای می گردم

                        یک پریدن به من از بال کبوتر بدهید

تا درختان جوان راه مرا سد نکنند

                        برگ سبزی به من از فصل صنوبر بدهید

یادتان باشد اگر کار به تقسیم کشید

                        باغ جولان مرا بی در و پیکر بدهید

آتش از سینۀ آن سرو جوان بردارید

                        شعله اش را به درختان تناور بدهید

تا که یک نسل به یک اصل خیانت نکند

                        به گلو فرصت فریاد ابوذر بدهید

عشق اگر خواست نصیحت به شما، گوش کنید

                        تن برازنده او نیست به او سر بدهید

دفتر شعر جنون بار مرا پاره کنید

                        یا به یک شاعر دیوانۀ دیگر بدهید

محمد سلمانی

پرواز با تو باید
گر پر شکسته در باد
            آغاز هر کجا شد
                        پایان هر کجا باد

گر تابش از تو باشد
خورشید بی فروغ ست
            از چشم من چنین ست
                        گر پوچ ، یا دروغ ست

مسعود فردمنش