ببین!

من بلد نیستم دوستت نداشته باشم

بلد نیستم وقتی میخندی قند توی دلم آب نشه

 و وقتی از روی غیرت اخم میکنی نمیرم برات!

بلد نیستم وقتی بهم میگی"دوست دارم"

ناز کنم ، پشت چشم نازک و بگم "مرسی"

من میپرم و بوسه بارون میکنم گردی ماه صورتت‌رو

یا وقتی کلافه ای از ترافیک نمی تونم دست نکشم تو سیاه موهات

و زیر گوشت آروم آروم شعر نخونم که بره پی کارش بی حوصلگی‌هات

من بلد نیستم دوستت نداشته باشم

تـــو ، عشقت ، صدات ، دست‌هات ، عطرت ...

 من بلد نیستم بدون اینا زندگی کنم

مثل یک مخدری که جاریه توی روحم

و تپش های قلبم که حیاتم وابسته است بهش

تو همونی که خدا فرستاد تا ثابت کنه

من رو بیشتر از همه ی بنده هاش دوست داره

میدونی!

زندگی کردن بلدی میخواد

ولی"من بلد نیستم بی تو زندگی کنم"

فاطمه صابری نیا

بوی تو از خاک برمی‌خیزد

و با یاکریم‌ها به پرواز درمی‌آید .

پنجشنبه است ، دلبرکم !

تکان‌های دستم را ببین ؛

بوی تو پر می­کشد تا من

بوی تو دست می‌شود ، حلقه بر گردنم

بوی تو لب می‌شود ، می‌خندد ،

بوسه می‌شود بر پیشانی‌ام

چشم می‌شود ،

     اخم می‌کند به بی‌قراری‌ام

بوی تو ، بوی تو ...

 بوی تـــو دلتنگم می‌کند

بغض که می‌شوم

پر می­کشی و تنهاییآغاز می­شود.

هر روز من بی‌تو

 پنجشنبه است ، دلبرکم !

تکان‌های شانه‌ام را ببین ...

کامران فریدی

گلم

که صدایت می کنم

شمعدانی چه اخمی می کند !

مانده ام جانم را

چقدر آهسته بگویمت که ...

هم تـــو بشنوی و هم

 آب از دل هیچ گنجشکی تکان نخورد

حمید جدیدی

ﻧﺎﺯ ﺁﻥ ﺍﺧﻤﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺐ ﺯ ﻟﺐ ﻭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﮔﻮﺵ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻛﺮ ﻋﺠﺐ ، ﺁﺷﻮﺏ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﯾﺎ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺭﺳﻮﺍ ﮐﺮﺩﻧﺖ

ﻧﺎﺯ ﺗﻬﺪﯾﺪﺕ ﮐﻪ ﻫﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺧﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﻛﻦ ﺩﻟﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺧﻤﺖ ﭼﻪ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﺩﻟﺒﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺍﺧﻤﺖ ، ﻧﮕﻮ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﯾﺎﺱ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﻌﻄّﺮ ، ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺗﻮ

ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻫﺴﺘﻢ ﺭﺩﯾﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺧﻤﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ

ﻋﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﻭﺻﻒ ﺍﺧﻤﺖ ﮔﻔﺘﻨﻢ ﻃﻌﻢ ﺟﻨﻮﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ

ﺭﺑﻂ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ کنی

شهریار

می بینمت ، بیش از همیشه بیقرارم

می بیندت ... می بینی اش ... . من بغض دارم

می بوسمت ، مثل سرابی می گریزی

می بوسدت ، کم مانده یک دریا ببارم

موهای کوتاهم مرا از چشمت انداخت

موی بلندش می شود آویز دارم

من چای میریزم برایت ... نیستی ... حیف

او چای می ریزد برایت ... من خمارم !

زانوی تنهایی بغل میگیرم اینجا

او را نوازش می کنی ... جان می سپارم

عکسم به فریاد آمده : خالیست جایت

عکسش در آورده دمار از روزگارم

می خندم و مهمان اخمم می کنی باز

می خندد و من بوسه ها را میشمارم

می خواهمت ، می خواهدت ، لعنت به تقدیر !

تو حق او هستی و من حقی ندارم

نفیسه سادات موسوی 

تو نمی خواهی عزیزت بشوم زور كه نیست

یا نگاهم بكند چشم تو ، مجبور كه نیست

شده یک روز بیایی به دلم سر بزنی

با توام ! خانه ی تنهایی من دور كه نیست

آنكه با دسته گلی حرف دلش را میزد

پرِدرد است ولی مثل تو مغرور كه نیست

نازنین ! عشق که نه ، اخم شما قسمت ماست

عاشقی های تو با این دل رنجور که نیست

تو مرا دیدی و از دور به بیراهه زدی

تو نگو نه ٬ دل دیوانه ی من كور كه نیست

خواستم دل بكنم از تو ولی حیف نشد

لعنتی غیر تو با هیچ كسی جور كه نیست

مشكل اینجاست نگفتی تو به من ٬ می دانم

تو نمی خواهی عزیزت بشوم زور كه نیست

زهرا حسینی