آغوش تو دنیای آن بیگانه خواهد شد

با دست شومش گیسوانت شانه خواهد شد

با من شکوهی داشتی، با او نخواهی داشت

قصری که جای جغد شد ویرانه خواهد شد

افسانه ی خوشبختی ات گمنام خواهد ماند

گمنامیِ بدبختی ام افسانه خواهد شد

پنهان شدی تا مثل «از ما بهتران» ... آری_

کِرمی که خود را گم کند پروانه خواهد شد

هرشب که می پیچد به اندام تو همخوابت

از بوی من در بسترش دیوانه خواهد شد

مهدی فرجی

همین که خواستم از آخرین قفس بپرم

رسید نامه ی سنگت چه ناگهان به پرم

هنوز چشم به راهم که باز لطف کنی

هنوز منتظر نامه های سنگ ترم

بهار آمد ماندم ، پرنده ها رفتند

پرنده ها که بیایند راهی سفرم

بلا که همیشه بد نیست راستی دیدی

تو آن بلای قشنگی که آمدی به سرم

من و تو ما شده بودیم اگر نفهمیدیم

منم که می گذری یا تویی که می گذرم

مهدی فرجی

قناریانه اگر می وزد ترانه ی من
به شوق توست، تو ای آخرین بهانه ی من

حیاط را همه گل کاشتم که بو ببری
بزن به جاده ی شب بو، بیا به خانه ی من

اگر به خانه ی من آمدی چراغ نیار
که ماه قهر کند باز از آشیانه ی من

درخت های سپیدار، سر به شانه ی هم
نگاهشان کن و بگذار سر به شانه ی من

من و تو ایم جهان؛ بی نهایت و زیبا
جهان اگر افق توست تا کرانه ی من

من از قبیله ی صیاد های خوشبخت ام
کسی به جز تو نزد لب به آب و دانه ی من

به راه سادگی و جاده ی خیال بزن
که می رسی به غزل های عاشقانه ی من

حیف آنها که بالشان دادم شاخه شاخه پریده اند از من
از رفیقان راه می پرسی ؟ پیش ترها بریده اند از من

هرچه دادند زود پس دادم هر چه را خواستند رو کردند
عشق را در سخاوتم روزی ، به پشیزی خریده اند از من

کرمهایی که در تن خشکم شادمان می خزند و می لولند
سالها پیش در بهاری سبز ، ریشه هائی جویده اند از من

خشکی ام را بهانه می گیرند که رهایم کنند و در بروند
خودشان نیز خوب می دانند ، رگ به رگ خون مکیده اند از من

هر کجا از نفس می افتادند باز سنگ صبورشان بودم
گریه هایی به من فروخته اند ، خنده هائی خریده اند از من

محو کردند رد پایم را که ندانی کجا گرفتارم
بعد تا هر چه دورتر بشوند ، سمت دیگر دویده اند از من

چشم ها جور دیگری هستند ، حرف ها روی دیگری دارند

وای هرجا که پا گذاشته اند ، قصه ای آفریده اند از من

مهدی فرجی

بانوی تر و تازه تر از سیب رسیده

                        بانوی تو را دست من از شاخه نچیده

باید که ببخشید پریشان شده بودم

                        تقصیرخودم نیست هوای تو وزیده

آشوب غزل هیچ که خورشید هم امروز

                        در شرق فرو رفته و از غرب دمیده

این قصۀ من بود که خواندم که شنیدی

                        افسانۀ مجنون به لیلی نرسیده

مهدی فرجی

در این بهشت سیب منی گندم منی
                        ای ناگزیر دیدنی ، اما نچیدنی

طعم تو را همیشه ولی بو کشیده ام
                        آنگاه که کنارمی و حرف میزنی

جوشان شعرم و غزلم نطفه بسته است
                        در هر زنی که شسته در این آبها تنی

حالا تو هم دچار منی چون از این قفس
                        حتی اگر رها بشوی دل نمی کنی

«شاعر شنیدنیست ولی» من پراز غمم
                        آنقدر که نه دیدنی ام نه شنیدنی

«شاعر شنیدنیست ولی» من نه شاعرم
                        نه آن قَدَر وسیع که امثال «بهمنی»

نشنو مرا وشرح ملال آور مرا
                        من ناشنیدنی ترم از هر نگفتنی

مهدی فرجی

 چیزی نگو ، دزدانه و شیرین تماشا کن
                        بنشین و مثل دختری سنگین تماشا کن

یک کاروان خیس ابریشم همین حالا
                        از زیر چشم ام رفت سمت چین ، تماشا کن !

بر شانه ات نگذاشتم سر ، با خودم گفتم:
                        آن قله ها را از همین پایین تماشا کن

آن آبشاری را که از قوس کمرگاهش
                        جاری ست نافرمان و بی تمکین تماشا کن

مرد خدا را هر اذان صبح در کافه
                        ای چشم های کافرِ بی دین ! تماشا کن

« من مانده ام مهجور از او ، بیچاره و رنجور » ...
                        من قرن ها رنج ام در این تضمین تماشا کن

چون بشکنم عکس تو در هر تکه ام پیداست
                        باور نداری بشکن و بنشین تماشا کن !

مهدی فرجی