بگذار بگذرد همه چیز آن چنان كه هست
دنیا همین كه بوده و دنیا همان كه هست

پای سفر كه پیش بیاید مسافریم
آدم هراس جاده ندارد جوان كه هست

تا هرچه دور پشت مرا گرم می كند
مثل تو دست همسفری مهربان كه هست

اصلا بدون مشكل شیرین نمی شود
در راه دست كم دو سه تا امتحان كه هست

گاهی برای ما خود این راه مقصد است
یك جاده با فراز و نشیب آن چنان كه هست

حالا اگر چراغ نداریم بی خیال
فانوس شعرهای تو در دستمان كه هست

خواب دو جفت بال و پر سبز دیده ام
پاهای مان شكسته، ولی آسمان كه هست

مهدی فرجی

سرت که درد نمی آید از سوالاتم ؟

مرا ببخش کـــه اینقدر بی مبالاتم

چطور این همه جریان گرفته ای در من

و مو به موی تو جاریست در خیالاتم ؟

بگو به من کـه همان آدم همیشگی ام؟

نه ... مدتی است که تغییر کرده حالاتم

چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم

درســــــــت از آب درآیـــند احتـــمــالاتـم

تو محشری به خدا ، من بهشت گم شده ام

تــو اتـفـاق می افـتـی ، مــــــن از مـحـالاتـم

چقدر ساکتی و من چقدر حرف زدم

دوباره گیج شدی حتمـــا از سوالاتم

دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی

مــرا ببخش که اینقدر بی مبالاتم

مهدی فرجی

حیف است حیف دست تو و دست های من

باید قبول کـــرد کــــــه رفتـــی ... خـدای من

رفتم که پشت خاطره هایم کفن شوم

تا سایه ای چـــه دور بماند به جای من

بعد از تو آه حال غزل هیچ خوب نیست

بعـــد از تـــو آه  آه نمــانده بـــــرای من

یادش به خیر ! پشت مرا ناگهان شکست

آن دوستی کـه خواست بمیرد برای من

حالا شب عروسی تان مست میکنم

تا بهتتان بگیرد از خنده هــــای من

آقا مبارک است ، چــه داماد خوشگلـی! 

خانم مبارک است به طعنه ؟ نه وای من

این خانه از همیشه خراب است تا هنوز

این سرنوشت بـــــود نوشتند پـای من ؟

سیگار را دوباره سروتــــه ، دوباره ... اَه

تلخش رسید تا طعم ِ چشمهای من

از کوچه های کاشان تا پشت باغ فین

یک مرد دفن شد کــم کــم انتهای من

مهدی فرجی

خوابم درست مثل « تو را می برند » بود

فریاد های من بــه کجـــا می رسند بود

تردید چشم های تــو مثل غریبه هـــا

وقتی که چشمهای مرا می دوند بود

خوابم پرید ثانیه ها ... تیک ... تاک ... تیک

ساعت بـــه وقت عقربـــه آباد چند بــود ؟

وقت دوازده عدد گنگ مــــی دوند

وقت هزار ثانیه گم می شوند بود

آن شب که قرص ماه نخوردند ابرها !

درد ستــاره های مرا می کشند بود

یک لنگه کفش قرمــز جاماند پشت در

در کوچه رد پای « تو را می برند » بود

مهدی فرجی

می ایستم پای تو با جان و تنم ، من

پامیگذارم روی قلب آهنم ، من

یک عمر - تنگاتنگ - بوی بودنت را

حس کرده ام بین تن و پیراهنم من

ازکودکی باخویش گفتم "عاشقی کن "!

خواندم الفبای تو را در دامنم ، من

ای شمع ! میخواهم که رازی را بگویم :

از بوسه ی دیشب به این سو ... روشنم من

دریا...تویی ، صحرا...تویی ، جنگل تویی ... تــــــو

ماهی ... منم ، آهو ... منم ، تیهـو منم ... مـــــن

در باز بود و آسمان پروانه بازار

اما مگر از این قفس دل میکنم من ؟؟؟

مهدی فرجی

پـــابنـد کفشـهای سیـاه سـفر نشـو

یا دسـت کـم به خــاطر من دیرتر برو

دارم نگاه می کنم و حرص مـی خورم

امشب قشنگتر شده ای ، بیشتر نشو

کاری نکن که بشکنی اما شکسته ای

حالا شکستنی ترم از شاخـه های مو

موضــــوع را عـوض بکنیم از خودت بگو ؛

به به مبارک است : دل خوش ، لباس نو

دارند سور وسات عروسی می آورند

از کوچــه های سرد به آغوش گرم تو

...

هی پا به پا نکن که بگویم سفر به خیر

مجبــــور نیستـــی بمانی ... ولــی نرو !

مهدی فرجی

من در پی رد تو کجا و تو کجایی
دنبال تو دستم نرسیده است به جایی

ای « بوده » که مثل تو نبوده است، نگو هست
ای « رفته » که در قلب منی گرچه نیایی ...

این عشق زمینی است که آغاز صعود است
پایبند « هوس » نیستم ای عشق « هوایی »

قدر تنی از پیرهنی فاصله داریم
وای از تو چه سخت است همین قدر جدایی !

ای قطب کشاننده پر جاذبه دیگر
وقت است دل آهنی ام را بربایی

گفتی و ندیدی و شنیدی و ندیدم
دشنام و جفایی و دعایی و وفایی

یک عالمه راه آمده ام با تو و یک بار
بد نیست تو هم با من اگر راه بیایی ...

مهدی فرجی