اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام

من رعد و برق و زلزله‌ام ؛ ناگهانی‌ام


این بیت‌های تلخ نفس‌گیر شعله‌خیز

داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام


رودم ؛ اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم

کوهم ؛ اگر چه مردنی و استخوانی‌ام


من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم

من، این من غبار؛ چرا می‌تکانی‌ام؟


بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر که سرشکسته نامهربانی‌ام


کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابروکمانی‌ام


شاعر شنیدنی است ولی دست روزگار

نگذاشت این که بشنوی‌ام یا بخوانی‌ام


این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند

من دوست‌دار بستنی زعفرانی‌ام

حامد عسکری

گریه نمی کنم نه اینکه سنگم

گریه غرورمُ به هم می زنه

مرد برای هضم دلتنگی هاش 

گریه نمی کنه ، قدم می زنه

گریه نمی کنم ، نه اینکه خوبم

نه اینکه دردی نیست ، نه اینکه شادم

یه اتفاق نصفه نیمه ام که 

یهو میون زندگی افتادم

یه ماجرای تلخ ناگزیرم

یه کهکشونم ولی بی ستاره

یه قهوه که هرچی شکر بریزی

بازم همون تلخی نابُ  داره

اگه یکی باشه منُ بفهمه

براش غرورمُ  به هم می زنم

گریه که سهله ، زیر چتر شونه ش

تا آخر دنیا قدم می زنم

حامد عسکری

عشق بعضی وقتها از درد دوری بهتر است

بی قرارم کرده و گفته صبوری بهتر است

توی قرآن خوانده ام... یعقوب یادم داده است:

دلبرت وقتی کنارت نیست کوری بهتر است

نامه هایم چشمهایت را اذیت می کند

درد دل کردن برای تو حضوری بهتر است

چای دم کن... خسته ام از تلخی نسکافه ها

چای با عطر هل و گلهای قوری بهتر است

من سرم بر شانه ات ؟..... یا تو سرت بر شانه ام؟

فکر کن خانم اگر باشم چه جوری بهتر است ....؟

حامد عسکری

من « ارگ بم » و خشت به خشتم متلاشی

تو « نقش جهان »، هر وجبت ترمه و کاشی


این تاول و تب‌خال و دهان سوختگی‌ها

از آه زیاد است، نه از خوردن آشی


از تنگ پریدیم به امید رهایی

ناکام تقلایی و بیهوده تلاشی


یک بار شده بر جگرم  زخم نکاری؟

یک بار شده روی لبم بغض نپاشی؟


هر بار دلم رفت و نگاهی به تو کردم

بر گونه‌ی سرخابی‌ات افتاد خراشی


از شوق هم‌آغوشی و از حسرت دیدار

بایست بمیریم چه باشی چه نباشی

 حامد عسکری