درست مثل فنجان قهوه
                        که ته می‌کشد

پنجره
کم‌کم از تصویر تو
                   تهی می‌شود

حالا
من مانده‌ام و
        پنجره‌ای خالی و
                       فنجان قهوه‌ای
                           که از حرف‌های نگفته
                                                 پشیمان است

گروس عبدالملکیان

گفتی دوستت دارم

            و من به خیابان رفتم  !

                        فضای اتاق برای پرواز کافی نبود ...



گروس عبدالملکیان

ایستاده ام در اتوبوس

چشم در چشم های نا گفتنی اش .

یک نفر گفت :
          " آقا ؛ جای خالی ، بفرمایید  "

چه غمگنانه است
                  وقتی در باران
                            به تو چتر تعارف می کنند .


گروس عبدالملکیان

تـــو ... 

غافلگیری رگبار بودی

و من ...

    مردی که

           چتر به همراه نداشت !

گروس عبدالملکیان

بعضی از آدمها باران را احساس می کنند

بقیه فقط خیس می شوند

" باب دیلان "

از ماه ،

    لکه ای بر پنجره مانده است

از تمام آب های جهان

            قطره ای بر گونه ی تو

 
و مرزها آنقدر
       نقاشی خدا را خط خطی کردند

                               که خون خشک شده

                                         دیگر نام یک رنگ است

از فیل ها 

        گردنبندی بر گردن هایمان

           
            و از نهنگ

                      شامی مفصل بر میز

فردا صبح

         انسان
              به کوچه می آید

و درختان
        از ترس

            پشت گنجشکها
                              پنهان می شوند

گروس عبدالملکیان

باران باشد

            تو باشی

                        یک خیابان بی انتها باشد ....

به دنیا می گویم

                        .... خداحافظ !

گروس عبدالملکیان

بلیط قطار را پاره ‌می‌کنم
            و با آخرین گلۀ گوزن ها
                         به خانه برمی‌گردم

آنقدر شاعرم
           که شاخ هایم
                   شکوفه داده است

و آوازم چون مه ‌ای
            بر دریاچه می‌گذرد ؛

شلیک هر گلوله
             خشمی است
                  که از تفنگ کم می‌شود

سینه ام را آماده کرده ام
                تا تو مهربان تر شوی

گروس عبدالملکیان