من هنوز گاهی

یواشکی خواب تو را می بینم ...

یواشکی نگاهت می کنم ...

صدایت می کنم ...

بین خودمان باشد ؛

اما من هنوز

تو را یواشکی دوست دارم ...

ناظم حکمت

کم کم ...

تفاوت ظریف میان نگه داشتن یک دست

            و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت

اینکه عشق ؛

تکیه کردن نیست

و رفاقت ، اطمینان خاطر  !

و یاد میگیری که

            بوسه ها قرار داد نیستند ؛

و هدیه ها

عهد و پیمان معنی نمیدهند !

و شکست هایت را خواهی پذیرفت

                        سرت را بالا خواهی گرفت ...

با چشمهای باز

با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه

و یاد میگیری که

همه ی راه هایت را هم امروز بسازی ؛

            که خاک فردا برای خیالها مطمئن نیست

و آینده

امکانی برای سقوط

            به میانه ی نزاع در خود دارد .

کم کم یاد میگیری

که حتی نور خورشید میسوزاند

                              اگر زیاد آفتاب بگیری  ...

بعد ...

باغ خود را میکاری و روحت را زینت میدهی

به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد  .

و یاد میگیری که

میتوانی تحمل کنی  ...

            که محکم هستی  ...

                        که خیلی می ارزی  !

و می آموزی و می آموزی

                        با هر " خداحافظی "

                                                یاد میگیری ... !!!

خورخه لوئیس بورخس

دیوانه‌وار پشت سرش دویدم

                        از پله‌های پایین رفتم

فریاد زدم :

             "شوخی بود ، باور کن"

                                    از پیش من نرو  !

لبخندی ترسناک چهره‌اش را پوشاند

به سردی گفت :

" در باد نایست ، سرما می‌خوری"


‍‍‍‍‍‍
آنا آخماتوآ | ترجمه‌ احمد پوری

تـــو ... 

غافلگیری رگبار بودی

و من ...

    مردی که

           چتر به همراه نداشت !

گروس عبدالملکیان

بعضی از آدمها باران را احساس می کنند

بقیه فقط خیس می شوند

" باب دیلان "

تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست میدارم

تو را به خاطر عطر نان گرم ، برای برفی که آب میشود دوست میدارم

تو را برای دوست داشتن دوست میدارم

تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته ام دوست میدارم

برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت

لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست میدارم

تو را به خاطر خاطره ها دوست میدارم

برای پشت کردن به آرزوهای محال

به خاطر نابودی توهم و خیال دوست میدارم

تو را برای دوست داشتن دوست میدارم ،

تو را به خاطر دود لاله های وحشی ،

به خاطر گونه ی زرین آفتاب گردان

برای بنفشیِ بنفشه ها دوست میدارم

تو را به جای همه کسانی که ندیده ام دوست میدارم

تو را برای لبخند تلخ خاطره ها ، پرواز شیرین خاطره ها دوست میدارم

تو را به اندازه ی همه ی کسانی که نخواهیم دید دوست میدارم

اندازه قطرات باران ، اندازه ستاره های آسمان دوست میدارم

تو را به اندازه خودت ، اندازه آن قلب پاکت دوست میدارم

تو را به جای همه کسانیکه نمی شناخته ام ، دوست میدارم

تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام ، دوست میدارم

برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب میشود و برای نخستین گناه

تو را به خاطر دوست داشتن ، دوست میدارم

تو را به جای همه کسانیکه دوست نمیدارم ، دوست میدارم

پل الوار

جایی برای شعر نیست

             وقتی دیوانه می‌شود شاعر

                        جایی برای شعر نیست

                                    وقتی شاعر می‌شود دیوانه

 
جایی برای بهار نیست

             وقتی تابستان گُر می‌گیرد در شعر

 زخمی عمیق برمی‌دارم از بهار

            زندانی بهارم ، بیمار تابستانم ، چشم‌به‌راه زمستانم

 دریا

 آرواره‌ی آسمان‌ست‌

             من درمانده‌ی

                        آرواره‌ی آسمانم

                                    زندانی میانه‌ی دریایم

 رودی جاری می‌شود

                        در سلول

                                    می‌بردم تا دریا

 
جایی که زمان

             قسمت می‌کند پیکرش را

                        ساعتی به تو می‌رسد

                                    دقیقه‌ای به تو می‌رسد

                                                     و ثانیه‌ای به من

 باید همین‌جا بمیرم

             جایی که جسدها را

                         رود می‌بَرَد با خودش

                                    تا میانه‌ی دریا

 مارس می‌گذرد

             آوریل می‌رسد

                         آوریل می‌گذرد

                                     مه می‌رسد

            کی تمام می‌شود این بهار؟

 اندراس لینتاکیس | ترجمۀ محسن آزرم