باران که می گیرد به هم می ریزد اعصابم
تقصیر باران نیست ... می گویند : بی تابم...!

گاهی تو را آنقدر می خواهم به تنهایی
طوری که حتی بودنم را بر نمی تابم

هر صبح ، بی صبحانه از خود می زنم بیرون
هرشب کنار سفره ، بُق کرده ست بشقابم

بی تو تمام پارک های شهر را تا عصر
می گردم و انگار دستی می دهد تابم

شب ها که پیشم نیستی ...خوابم نمی گیرد
وقتی نمی بوسی مرا ... با "قرص" می خوابم ...!

اصغر معاذی

سرم را به جای شانه های تو ،

به دیوارهای بی اعتماد این شهر تکیه میدهم .

 
در کوچه هایی قدم میزنم

که مدت هاست از نبودن تو ، به خواب رفته اند .

آسمان ، در نبود تو

            مرثیه ی باران سر داده است

و من سالهاست ،

           در مهی غلیظ راه میروم .

شب های سیاه ،

با تماشای ماه ،

به این میرسم که چه قدر به تو شبیه است .

راز زیبایی این است:

آنچه به تو شبیه شود ،

            چشم نواز میشود .

در کوچه های "بی تو" قدم میزنم .

            دست هایم را به خودم می سپارم

                                    و موهای خیسم را به روسری .

خاطرات تو ، مرا آتش میزند .

و خونسردی مرا ،

            به باد میدهد .

به بودن تو سوگند ،

            هیچ چیز به وسعت رفتن تو ،

                                    مرا به شب نسپرده بود .

آن روز که آمدی ،

پاییز بود ، با بهاری که از تو ساخته بودم .

آن روز هم که می رفتی ،

بهار بود ، با پاییزی که تو خود ساخته بودی .

و من تو را ،

به خدایی سپردم که تو را از من ربود .

این خدایی که من دیدم ،

 . . .

کفر نمی گویم!

            آن روز که می رفتی ،

                                    مهتاب سفر کرد .

مهسا یوسفی

شاهرگ های زمین از داغ باران پر شده است

آسمانا ! کاسه ی صبر درختان پر شده است

زندگی چون ساعت شماطه‌دار کهنه‌ای

از توقف ها و رفتن های یکسان پر شده است

چای می‌نوشم که با غفلت فراموشت کنم

چای می نوشم ولی از اشک ، فنجان پرشده است

بس که گل هایم به گور دسته جمعی رفته اند

دیگر از گل های پرپر خاک گلدان پر شده است

دوک نخ ریسی بیاور؛ یوسف مصری ببر

شهر از بازار یوسف‌های ارزان پر شده است

شهر گفتم!؟ شهر! آری شهر! آری شهر! شهر

از خیابان! از خیابان! از خیابان پر شده است

فاضل نظری

بنگر چه كرده ای !

            ای شوخ و شنگ !

                            ای تر و تازه !   

                                       باران ناگهان !

هر چاله چوله ای

آیینه ای شده ست پر از ابر و آسمان

            هر جا كه پای مینهی ابری روان شده

                                    بنگر ، زمین گُله به گُله  آسمان شده !

محمد مهدی سیار

تمام شب باران می‌بارید

دم صبح
بلند شدم
پنجره را باز کردم
            گفتم بس کن دیگر مَرد !

اما باران
            هم‌چنان می‌بارید  ...

شهاب مقربین

دانه های باران به شیشه‌ها ترانه دارد

            در اجاق من آتشی به چشمان من زبانه دارد

بسته هر دری خفته هر که خانه دارد 

                                    مرغ هوا هم آشیانه دارد

شب سمج می نماید و دل بهانه دارد

دل هوای او ، دل هوای می ، دل هوای بانگ عاشقانه دارد 

آن پرستوک از دیار ما بارغم بر دل

                        رفت و کس ندانم کزو نشانه دارد ...

سیاوش کسرایی

بگو به باد پرش را تکان تکان بدهد
بگو به ابر که باران بی امان بدهد

چه بی قرار و چه بیگانه مانده ایم ، ای کاش
کسی بیاید و ما را به هم نشان بدهد

کسی بیاید و ما را به کوچه ها ببرد
به ما برای رسیدن به هم توان بدهد

بگو ، مگر برساند کسی به گوش خدا
که از نگاهش سهمی به عاشقان بدهد

برای هر دل تنها دلی ردیف کند
به هر نگاه جوان یار مهربان بدهد

خدا که اینهمه خوب است کاش امر کند
کمی زمانه به ما روی خوش نشان بدهد



ناصر حامدی