توی تنهایی یک دشت بزرگ
                        که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
                        آخرین درخت سبز سرِپاست

رو تنش زخمه ، ولی زخم تبر
                        نه یه قلب تیر خورده ، نه یه اسم
شاخه هاش پُر از پَر پرنده هاست
                        کندوی پاک دخیل و طلسم

چه پرنده ها که تو جادهٔ کوچ
                        مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون
                         به تن خستگیشون تبر زدن

تا یه روز تو اومدی بی خستگی
                        با یه خورجین قدیمیه قشنگ
با تو نه سبزه ، نه آینه بود ، نه آب
                        یه تبر بود با تو ، با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پرغرور
            که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر
             که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم

من صدای سبز خاک سربی ام
                        صدایی که خنجرش رو بخداست
صدایی که توی بهت شب دشت
                        نعره ای نیست ولی اوج یک صداست

رقص دست نرمت ای تبر بدست
                        با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه
                        توی ذهن سبز آخرین درخت

حالا تو شمارش ثانیه هام
                        کوبه های بی امونه تبره
تبری که دشمنه همیشه ی
                        این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پَر پرنده هام
                                                تو بزن، تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
                        آخرین ضربه رو محکمتر بزن

من هنوز خواب می بینم که دوره دوره ی وفاست
که اعتبار عشق به جاست ، دنیا به کام آدماست

من هنوز خواب می بینم ، که این خودش غنیمته
برای دیگرون یه خواب برای من حقیقته

سوته دلان یکی یکی تموم شدن
سوته دلی نمونده غیر از خود من

کسی که عشق و غم و فریاد بزنه
حقیقت آدمو فریاد بزنه

هنوز تو قصه های من رنگ و ریا جا نداره
دروغ نمی گن آدما ، دشمنی معنا نداره

هنوز تو قصه های من هیچ کسی تنها نمی شه
کسی به جرم عاشقی خسته و تنها نمی شه

هنوز توی دنیای من هر آدمی یه عالمه
گلُ نمی فروشن به هم ، گل مثل قلب آدمه

من هنوزم خواب می بینم اما برای کی بگم
وقتی که باور ندارن به این جماعت چی بگم

اردلان سرفراز

هنوز هم چشم تو برای من جام شرابه
هنوز هم هستی من قصه ی رنج و عذابه

همه شب تا سحر جا در دل میخونه دارم
پریشون قصه ای رو با دل دیوونه دارم

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

همه دل میبره هر لحظه تا مرز جنونم
میرم جائی که شاید گم بشه نام و نشونم

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

یه روزی اومدم دنبال تو منزل به منزل
یه روز افتاده بودم در به در دنبال این دل

چه سودی بردم از عشق تو ای ناخونده مهمون
جز آنکه تا ابد هم باشم از کرده پشیمون

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

نمیتونم که دل بردارم از چشم سیاهت
ندارم طاقت موندن چنان خاری به راهت

سر دوراهی میشینم خودمو تنها میبینم
دونه دونه اشکای حسرت که از دیده میره میشمرم

هما میرافشار

همین خوبه که غیر از تو همه از خاطرم میرن

هنوز گاهی سراغت رو از این دیوونه میگیرن

به جز تو همه میدونن واست این مرد می میره

واسه همین جداییت رو کسی جدی نمی گیره

همین خوبه همین خوبه
            همین خوبه همین خوبه

همین خوبه که با اینکه چشاتو روی من بستی

تو چندتا خاطره با من هنوزم مشترک هستی

همین خوبه که آرومی و حس میکنی آزادی

که دست کم تو عکسامون هنوزم پیشم ایستادی

واسه من کافیه اینکه تو از من خاطره داری

به یادشون که می افتی واسه من وقت میذاری

همین خوبه همین خوبه
            همین خوبه همین خوبه

همین خوبه که با اینکه سراغ از من نمیگیری

ولی تا حرف من میشه یه لحظه تو خودت میری

به جز تو همه میدونن واست این مرد می میره

واسه همین جداییت رو کسی جدی نمی گیره

همین خوبه همین خوبه
            همین خوبه همین خوبه

محسن شیرعلی

  دانلود آهنگ با صدای ابی

دالود فایل تصویری با حجم   26.6 MB

توی راه عاشقی فرصت تردیدی نیست
                        میدونی تو قلب من نقطه ی تزویری نیست

گریه ی شبونه رو جز تو كه تسكینی نیست
                        مثل این شكسته دل هیچ دل غمگینی نیست

تو چه دیدی كه بریدی تو ز هم پاشیدی
                                    تو چه بیهوده ز من رنجیدی

به چه جرمی چه گناهی تو منو سوزوندی
                                    غم عالم به دلم كوبوندی

به تو نفرین دلِ عاشق ، دلِ زار
                        تو منو غرق خجالت كردی

منه آزاده ی مغرور و ببین
                        تو چطور بنده ی عادت كردی

تو چه دیدی كه بریدی تو ز هم پاشیدی
                                    تو چه بیهوده ز من رنجیدی

به چه جرمی چه گناهی تو منو سوزوندی

                                    غم عالم به دلم كوبوندی

پاکسیما زکی پور

ساده بودی مثل سایه .. مثل شبنم رو شقایق 
                        مثل لبخند سپیده .. مثل شب گریه‌ی عاشق 

بی تو شب دوباره آینه .. روبروی غم گرفته 
                        پنجره بازه به بارون .. من ولی دلم گرفته 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

وقت راهی شدن تو .. کفترا شعرامو بردن 
                        چشام از ستاره سوختن .. منو به گریه سپردن 

رفتی و شب پر شد از من .. از من و دلواپسی‌ها 
                        رفتی و منو سپردی .. به زوال اطلسی‌ها 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

ایرج جنتی عطایی