حالا دیگه تو رو داشتن خیاله
                        دل اسیر آرزوهای محاله

غبار پشت شیشه میگه رفتی
                        ولی هنوز دلم باور نداره

حالا راه تو دوره ، دل من چه صبوره
              کاشکی بودی و می دیدی ، زندگیم چه سوت و کوره

آسمون از غم دوریت دیگه روز و شب می باره
                        حالا تو ذهن خیابون منو تنها جا میذاره

خاطره مثل یه پیچک ، می پیچه رو تن خستم
                        دیگه حرفی که ندارم ، دل به خلوت تو بستم
                                                                        دل به خلوت تو بستم

حالا راه تو دوره ، دل من چه صبوره
              کاشکی بودی و می دیدی ، زندگیم چه سوت و کوره

شرمین شجره

منو ببخش عزیزم که از تو می گریزم

می سوزم و خاموشم ، تو خودم اشک می ریزم

از لحظه ی تولد سفر تقدیر من بود

تنم اسیر جاده ... دلم اسیر تن بود

یه قصه ی تازه نیست خونه به دوشی من

هراس دل سپردن ، عذاب دل بریدن

اگه یه دست عاشق یه شب پناه من شد

فردا عذاب جاده شکنجه گاه من شد

لحظۀ رفتنه ، دستاتو می بوسم

باید برم حتی اگه اونجا بپوسم

منو ببخش ، منو ببخش که ناگزیرم

باید برم حتی اگه بی تو بمیرم

دریایی از مصیبت پشت سرم گذاشتم

وقتی به تو رسیدم دیگه نفس نداشتم

من مرده بودم اما دوباره جونم دادی

هم گریه من شدی عشقُ نشونم دادی

اگه یه شب تو عمرم ، چشمای من آسوده

همون یه خواب کوتاه ، زیر سقف تو بوده

منو ببخش  ...

اردلان سرفراز

شبی با خیال تو همخونه شد دل

                        نبودی ندیدی چه ویرونه شد دل

نبودی ندیدی پریشونی هامو

                        فقط باد و بارون شنیدن صدامو

غمت سرد و وحشی به ویرونه می زد

                        دلم با تو خوش بود و پیمونه می زد

نه مرد قلندر ، نه آتش پرستم

                        فقط با خیالت شبا مست مستم

الهی سحر پشت کوهها بمیره

                        خدا این شبا رو از عاشق نگیره

نه یک شب که هر شب ، دلم بیقراره

                        می خواد مثل بارون ، بباره بباره

شب مرد تنها ، پر از یاد یاره

                        پر از گریه ی تلخ ِ بی اختیاره

شب مرد تنها ، شب بی تو مُردن

                        شب غربت و دل به مستی سپردن

شبای جوونی چه بی اعتباره

                        همه اش بی قراری ، همه اش انتظاره

شب مرد تنها ، پر از یاد یاره

                        پر از گریه ی تلخ ِ بی اختیاره

لیلا کسری (هدیه)

از تو تا ویرونی من ، از تو تا مرز شکستن

فاصله وا کردن در ، فاجعه صدای بستن


برای ضیافت عشق ، اگه شب ، شبه غزل نیست

اگه نور آینه به آینه ، اگه گل بغل بغل نیست


برای گلدون دستات ، یه سبد رازقی دارم

بهترین قلب تو دنیا برای عاشقی دارم


ترسم از بی رحمی شب نیست ؛ ترسم از دلتنگی فرداست

ترسم از شب مرگی آواز ، ترسم از تدفین قمری هاست


سهمی از رجعت انسان ، سهمی از خداشدن باش

سهمی از معجزه عشق ، سهمی از معراج من باش

از تو تا ویرونی من ...

از تو تا ویرونی من ، از تو تا مرز شکستن

فاصله وا کردن در ، فاجعه صدای بستن

تازه شو ، تازه مثل همین ترانه

فکر جنگل باش اگه باغ تو سوخته


فکر شاعر گرسنه باش همون که

حتی یک غزل به شیطون نفروخته


فکر نو کردن شب باش و سپیده

فکر دستی باش که دنبال کلیده


فکر دستی که رو چهل ستون ابری

دوباره خورشید بی حجاب کشیده


فکر من باش که هنوز مثل قدیمم

با همون رفاقت و همون سخاوت


با همون دل ، دل نبضی که همیشه

برای تو میزنه تا بی نهایت


اگه سقفمون شکسته میتونیم از نو بسازیم

میتونیم به هم صدائی ، به یکی شدن بنازیم


آی بنازم عاشقا رو که هنوز طلایه دارن

که هنوز حافظ شعرن ، همه از جنس بهارن


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن


گریه رو به خنده بفروش که خراب خنده هاتم

باز بخون مثل قدیما که هوادار صداتم


روز نو ارزونی تو ، رخت و بخت و تخت تازه

دست تو هنوز میتونه روزگاری نو بسازه


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن


نگو قحط نوره اینجا ، عاشقامون خودِ نورن

برای دلتنگی تو همشون سنگ صبورن

شهیار قنبری

تو از متن کدوم رویا رسیدی

که تا اسمت رو گفتی شب جوون شد

                          که از رنگ صدات دریا شکفت و

                                        نگاه من پر از رنگین کمون شد


تو از خاموشی دلگیر رویا

            صدام کردی صدام کردی دوباره

                         صدا کردی منو از بغض مهتاب

                                           از اندوه گل و اشک ستاره


صدام کردی صدام کردی نگو نه !

                         اگرچه خسته و خاموش بودی

                                      تو بودی و صدای تو صدام زد

                                                   اگرچه دور و ظلمت پوش بودی


تو چیزی گفتی و شب جای من شد

                        من از نور و غزل زیبا شدم باز

                                    تو گیج و ویج از خود گمشدن ها

                                                من از من مردم و پیدا شدم باز


از این تک بستر تنهایی عشق

                        از این دنج سقوط آخر من

                                    صدام کردی که برگردم به پرواز

                                                به اوج حس سبز با تو بودن


صدام کردی که رو خاموشی من

                        یه دامن یاس نورانی بپاشی

                                    برهنه از هراس و تازه از عشق

                                                            توی آغوش جان من رهاشی


صدام کردی صدام کردی نگو نه !

                         اگرچه خسته و خاموش بودی

                                        تو بودی و صدای تو صدام زد

                                                      اگرچه دور و ظلمت پوش بودی


تو چیزی گفتی و شب جای من شد

                        من از نور و غزل زیبا شدم باز

                                          تو گیج و ویج از خود گمشدن ها

                                                         من از من مردم و پیدا شدم باز

کی اشکاتو پاک میکنه ، شبها که غصه داری

دست رو موهات کی میکشه ، وقتی منو نداری ؟

شونه کی مرهم هق هقت میشه دوباره

از کی بهونه میگیری شبای بی ستاره

برگ ریزونای پاییز کی چشم به رات نشسته ؟

از جلو پات جمع میکنه برگهای زرد و خسته ؟

کی منتظر میمونه حتی شبای یلدا

تا خنده رو لبات بیاد ، شب برسه به فردا

کی از سرود بارون ، قصه برات میسازه

از عاشقی میخونه ، وقتی که راه درازه

کی از ستاره بارون ، چشماشو هم میذاره

نکنه ستاره ای بیاد ، یاد تو رو نیاره

امیر فرخ تجلی