بی هدف می نویسم و می دانم ...

در یکی از همین سطرها

            تـــو عاشق می شوی

                        و من تنها می مانم

شهریار بهروز

باید بروم  ...

نه اولش پیداست و نه آخرش

            با این همه ، باید تا آخرش بروم  !

بگذار بنشینم و نفس تازه کنم ؛

نترس  !

تصمیم من عوض نمی شود ،

به سنگی بدل نمی شوم

                        که کنار راه افتاده باشد  !

نترس  ...

این بار هم که

 تاول پاهایم خشک شود

            دوباره عاشقت می شوم ؛

دوباره راه می افتم

            دوباره گم می شوم

هرطور شده

این راه را تا آخر می روم  !

کیکاووس یاکیده

سکّه‌ی این مهر از خورشید هم زرین‌تر است

خون ما از خون دیگر عاشقان رنگین‌تر است

رود راهی شد به دریا ، کوه با اندوه گفت

می‌روی اما بدان دریا ز من پایین‌تر است

ما چنان آیینه‌ها بودیم ، رو در رو ولی

امشب این آیینه از آن آینه غمگین‌تر است

گر جوابم را نمی‌گویی ، جوابم کن به قهر

گاه یک دشنام از صدها دعا شیرین‌تر است

سنگدل ! من دوستت دارم ، فراموشم نکن

بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است

فاضل نظری

عاشق که می‌شوی ، قشنگ می‌شوی  !

قشنگ ؛

مثل روزهای آفتابی

روزهایی که آفتاب می‌آید و

            هوا برای دیدن داغ می‌شود

قشنگ ؛

مثل وقتی که‌می‌گویی

گرمم است ! بیا بریم طرف جایی

                        کنار چشمه‌ای ، لب دریایی

قشنگ ؛

مثل رفتن‌های زیر یک درخت

دراز به دراز شدن وُ

رو به آسمان به‌هم نگاه کردن

قشنگ !

نه مثل وقتی که

 تو را در ابری سوار ‌ببینم وُ

                        بگویم : هوی ! کجا ؟

بخدا ، من تـــو را

            قشنگ دوست دارم

قشنگ ؛

مثل وقتی که

 باد بگیرد و ابر برگردد

            باران شود و من چتر تو باشم

عاشق که می‌شوی ؛

            تـــو خیلی قشنگ می‌شوی ...



افشین صالحی

وقتی

به چشم هایت نگاه می کنم

مثل این ست که باز عاشق می شوم

تا به یاد آورم

چرا دوستت دارم

            و راه دیگری وجود ندارد

وقتی تـــو

وعده گاه می شوی

            و من پر از ملاقاتم  !


پرویز صادقی