گر بدینسان زیست باید پست

من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوایی نیاویزم

                                 بر بلند كاج خشك كوچه ی بن بست

گر بدینسان زیست باید پاك

من چه نا پاكم اگر ننشانم از ایمان خود ، چون كوه

                               یادگاری جاودانه ، بر طراز بی بقای خاك

احمد شاملو

مدت هاست که برایت چیزى ننوشته ام

زندگى مجال نمى دهد ! غم نان ...

با وجود این ،

خودت بهتر مى دانى

نفسى که مى کشم تـــو هستى

خونى که در رگ هایم مى دود

و حرارتى که نمى گذارد یخ کنم

امروز بیشتر از دیروز

دوستت مى دارم

 و فردا بیشتر از امروز

و این ، ضعف من نیست ، قدرت تو است

احمد شاملو

از کسی نمی پرسند

 چه هنگام می تواند خدانگهدار بگوید 

از عادات انسانی اش نمی پرسند 

                        از خویشتن اش نمی پرسند 

زمانی به ناگاه

            باید با آن رو در روی آید 

تاب آرد ...

بپذیرد وداع را ...

درد مرگ را ...

            فروریختن را ...

تا دیگر بار

بتواند که برخیزد ... 

... | ترجمه احمد شاملو

راست است که

صاحبان دل های حساس

                                    نمی میرند ...

بی هنگام

       ناپدید می شوند !

احمد شاملو

ما دیگر به جانب شهر تاریک باز نمی گردیم

و من همه جهان را در پیراهن روشن تو خلاصه می کنم

ما دیگر به جانب شهر سرد باز نمی گردیم

و من ، همه جهان را در پیراهن گرم تو خلاصه می کنم

من به ظلمت گردن نمی نهم

همه جهان را در پیراهن کوچک روشنت خلاصه کرده ام

 و دیگر به جانب آنان باز نمی گردم

دیگر جا نیست
قلبت پُر از اندوه است

آسمان‌های تو
   آبی‌رنگیِ گرمایش را
              از دست داده است
                               زیرِ آسمانی
                                      بی‌رنگ و بی‌جلا
                                                  زندگی می‌کنی

بر زمینِ تو ، باران ،
     چهره‌ی عشق‌هایت را
                            پُرآبله می‌کند
                              پرندگانت همه مرده‌اند

در صحرایی بی‌سایه و بی‌پرنده زندگی می‌کنی

آن‌جا که هر گیاه
    در انتظارِ سرودِ مرغی
                  خاکستر می‌شود .

دیگر جا نیست
قلبت پُراز اندوه است
     خدایانِ همه آسمان‌هایت
                        بر خاک افتاده‌اند

چون کودکی
بی‌پناه و تنها مانده‌ای
            از وحشت می‌خندی
                        و غروری کودن از گریستن پرهیزت می‌دهد

این است انسانی که از خود ساخته‌ای
                        از انسانی که من دوست می‌داشتم
                                                       که من دوست می‌دارم

دوشادوشِ زندگی
    در همه نبردها جنگیده بودی
                        نفرینِ خدایان در تو کارگر نبود

و اکنون ناتوان و سرد
            مرا در برابرِ تنهایی
                        به زانو در می‌آوری .

آیا تو جلوه‌ی روشنی از تقدیرِ مصنوعِ انسان‌های قرنِ مایی؟
انسان‌هایی که من دوست می‌داشتم
                                  که من دوست می‌دارم ؟ 

دیگر جا نیست
قلبت پُراز اندوه است .

می‌ترسی ــ به تو بگویم ــ تو از زندگی می‌ترسی
از مرگ بیش از زندگی
            از عشق بیش از هر دو می‌ترسی .

به تاریکی نگاه می‌کنی
            از وحشت می‌لرزی
                        و مرا در کنارِ خود
                                    از یاد می‌بری .

احمد شاملو

تن تو آهنگی است
            و تن من کلمه‌ای است
                        که در آن می‌نشیند
                                    تا نغمه‌ای در وجود آید

سروده‌ای که تداوم را می‌تپد

در نگاهت همه‌ی مهربانی‌هاست:
            قاصدی که زندگی را خبر می‌دهد.

و در سکوتت همه صداها ،
                   فریادی که بودن را
                                    تجربه می‌کند.

احمد شاملو