کیستی که من
اینگونه به اعتماد
نام خود را با تو می گویم ...
کلید قلبم را
در دستانت می گذارم
نان شادی ام را با تو قسمت می کنم
به کنارت می نشینم
و سر بر شانه‌ی تو
اینچنین آرام
به خواب می روم ؟
کیستی که من
اینگونه به جِد در دیار رویاهای خویش
با تو درنگ می کنم ؟!!
کیستی که من ، جز او
نمی بینم و نمی یابم ؟!!
دریای پشت کدام پنجره ای؟
که اینگونه شایدهایم را گرفته ای
زندگی را دوباره جاری نموده ای
پر شور ، زیبا و روان
دنیای با تو بودن در اوج همیشه هایم جان می گیرد
و هر لحظه تعبیری می گردد
از فردایی بی پایان در تبلور طلوع ماهتاب
با عبور از تاریکی های سپری شده ...
کیستی ای مهربان ترین ؟
احمد شاملو
