تو از متن کدوم رویا رسیدی

که تا اسمت رو گفتی شب جوون شد

                          که از رنگ صدات دریا شکفت و

                                        نگاه من پر از رنگین کمون شد


تو از خاموشی دلگیر رویا

            صدام کردی صدام کردی دوباره

                         صدا کردی منو از بغض مهتاب

                                           از اندوه گل و اشک ستاره


صدام کردی صدام کردی نگو نه !

                         اگرچه خسته و خاموش بودی

                                      تو بودی و صدای تو صدام زد

                                                   اگرچه دور و ظلمت پوش بودی


تو چیزی گفتی و شب جای من شد

                        من از نور و غزل زیبا شدم باز

                                    تو گیج و ویج از خود گمشدن ها

                                                من از من مردم و پیدا شدم باز


از این تک بستر تنهایی عشق

                        از این دنج سقوط آخر من

                                    صدام کردی که برگردم به پرواز

                                                به اوج حس سبز با تو بودن


صدام کردی که رو خاموشی من

                        یه دامن یاس نورانی بپاشی

                                    برهنه از هراس و تازه از عشق

                                                            توی آغوش جان من رهاشی


صدام کردی صدام کردی نگو نه !

                         اگرچه خسته و خاموش بودی

                                        تو بودی و صدای تو صدام زد

                                                      اگرچه دور و ظلمت پوش بودی


تو چیزی گفتی و شب جای من شد

                        من از نور و غزل زیبا شدم باز

                                          تو گیج و ویج از خود گمشدن ها

                                                         من از من مردم و پیدا شدم باز

از عذاب جاده خسته ، نرسیده و رسیده
آهی از سر رسیدن ، نکشیده و کشیده

غم سرگردونی هامو با تو صادقانه گفتم
اسمی که اسم شبم بود با تو عاشقانه گفتم

با تنم دردی اگه بود ، بی رمق بود اگه پاهام
تازه تازه با تو گفتم اگه کهنه بود دردام

منِ سرگردونِ ساده تو رو صادق می دونستم
این برام شکسته اما تو رو عاشق می دونستم

تو تمام طول جاده که افق برابرم بود
شوق تو راه توشه ی من ، اسم تو هم سفرم بود

من دل شیشه ای هر جا ، هر شکستن که شکستم
زیر کوهبار غصه ، هر نشستن که نشستم

عشق تو از خاطرم برد که نحیفم و پیاده
تو رو فریاد زدم و باز ، خون شدم تو رگ جاده

نیزه ی نم باد شرجی وسط دشت تابستون
تازیانه های رگبار توی چله ی زمستون

نتونستن ، نتوستن کینه ی منو بگیرن
از من خسته ی خسته شوق رفتنو بگیرن

حالا که رسیدم اینجا پر قصه برا گفتن
پر نیاز تو برای ، آه کشیدن و شنفتن

تو رو با خودم غریبه از غمم جدا می بینم
خودمو پر از ترانه ، تو رو بی صدا می بینم

کی صداتو داد به مهتاب ؟ مهتابو کی برد از اینجا ؟
اسمتو کی داد به خورشید ؟ خورشید و کی داد به ابرا ؟

با من رهیده از خود یک ترانه هم صدا شو
با من از زنجیر این شب هم صدا شو و رها شو

ایرج جنتی عطایی

کجای این جنگل شب پنهون می‌شی خورشیدکم
پشت کدوم سد سکوت ، پر می‌کشی چکاوکم

چرا به من شک می‌کنی من‌که منم برای تو
لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو

دست کدوم غزل بِدم ، نبض دل عاشقم رو
پشت کدوم بهانه باز پنهون کنم هق هقم رو

گریه نمی‌کنم نرو ، آه نمی‌کشم بشین
حرف نمی‌زنم بمون ، بغض نمی‌کنم ببین

سفرنکن خورشیدکم ترک نکن من رو نرو
نبودنت مرگ منه راهی این سفر نشو

نزار که عشق من و تو اینجا به آخر برسه
بری تو و مرگ من از رفتن تو سر برسه

گریه نمی‌کنم نرو ، آه نمی‌کشم بشین
حرف نمی‌زنم بمون ، بغض نمی‌کنم ببین

نوازشم کن و ببین عشق می‌ریزه از صدام
صدام کن و ببین که باز غنچه میدن ترانه‌هام

اگرچه من به چشم تو کمم ، قدیمی ام ، گُمم
آتشفشان عشقم و دریای پر تلاطمم

گریه نمی‌کنم نرو ، آه نمی‌کشم بشین
حرف نمی‌زنم بمون ، بغض نمی‌کنم ببین

ایرج جنتی عطایی

توی تنهایی یک دشت بزرگ
                        که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
                        آخرین درخت سبز سرِپاست

رو تنش زخمه ، ولی زخم تبر
                        نه یه قلب تیر خورده ، نه یه اسم
شاخه هاش پُر از پَر پرنده هاست
                        کندوی پاک دخیل و طلسم

چه پرنده ها که تو جادهٔ کوچ
                        مهمون سفره ی سبز اون شدن
چه مسافرا که زیر چتر اون
                         به تن خستگیشون تبر زدن

تا یه روز تو اومدی بی خستگی
                        با یه خورجین قدیمیه قشنگ
با تو نه سبزه ، نه آینه بود ، نه آب
                        یه تبر بود با تو ، با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پرغرور
            که سرش داره به خورشید میرسه منم منم
اون درخت تن سپرده به تبر
             که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم

من صدای سبز خاک سربی ام
                        صدایی که خنجرش رو بخداست
صدایی که توی بهت شب دشت
                        نعره ای نیست ولی اوج یک صداست

رقص دست نرمت ای تبر بدست
                        با هجوم تبر گشنه و سخت
آخرین تصویر تلخ بودنه
                        توی ذهن سبز آخرین درخت

حالا تو شمارش ثانیه هام
                        کوبه های بی امونه تبره
تبری که دشمنه همیشه ی
                        این درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگی های پَر پرنده هام
                                                تو بزن، تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
                        آخرین ضربه رو محکمتر بزن

تو غربتی که سرده تمام روز و شبهاش
غریبه از من و ما ، عشق من عاشقم باش

عشق من عاشقم باش که تن به شب نبازم
با غربت من بساز تا با خودم بسازم

عشق من عاشقم باش

تو خواب عاشقا رو تعبیر تازه کردی
کهنه حدیث عشق رو تفسیر تازه کردی

گفتی که از تو گفتن یعنی نفس کشیدن
از خود گذشتن من یعنی به تو رسیدن

قلبمو عادت بده به عاشقانه مردن
از عشق زنده بودن از عشق جون سپردن

عشق من عاشقم باش

وقتی که هق هق عشق ضجه ی احتیاجه
سر جنون سلامت که بهترین علاجه

عشق من عاشقم باش اگر چه مهلتی نیست
برای با تو بودن اگر چه فرصتی نیست

عشق من عاشقم باش نذار بیفتم از پا
بمون با من که بی تو نمی رسم به فردا

عشق من عاشقم باش

ایرج جنتی عطایی

تو اگر میدانستی

            که چه زخمی دارد

                        که چه دردی دارد

                                    خنجر از دست عزیزان خوردن

از من خسته نمی پرسیدی

                        آه ای مرد چرا تنهایی ؟

ایرج جنتی عطایی

ساده بودی مثل سایه .. مثل شبنم رو شقایق 
                        مثل لبخند سپیده .. مثل شب گریه‌ی عاشق 

بی تو شب دوباره آینه .. روبروی غم گرفته 
                        پنجره بازه به بارون .. من ولی دلم گرفته 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

وقت راهی شدن تو .. کفترا شعرامو بردن 
                        چشام از ستاره سوختن .. منو به گریه سپردن 

رفتی و شب پر شد از من .. از من و دلواپسی‌ها 
                        رفتی و منو سپردی .. به زوال اطلسی‌ها 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
                        عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

ایرج جنتی عطایی